بیشترین، ظریف‌ترین و سخت‌ترین کار زندگی بر دوش زنان

به گزارش جام جم آنلاین ، چای دم کرده و تک تک مواد خوراکی را از یخچال بیرون آورده و روی میز یا سفره چیده است تا خانواده آماده یک روز کاری شوند، یکی به مدرسه برود،‌یکی دانشگاه، یکی محل کار و ...

خانواده دور هم صبحانه می‌خورند یا با شتاب لقمه‌ای برمی‌دارند و از در بیرون می‌روند، سرانجام آن که باقی می‌ماند مادر است. مادری که از مهر و عشق خود به آنها نثار کرده تا به آنها امکان تجربه یک روز زیبای دیگر را هم بدهد.

مادری که شبانه‌روز تلاش می‌کند آن‌قدر که زحمات و تلاش‌هایش به قول سهراب سپهری گاه به تاقچه عادت سپرده می‌شود و وظیفه قدردانی و تشکر از او را ما فراموش می‌کنیم. مادری که به فرمایش رهبر معظم انقلاب بیشترین، سخت‌ترین و ظریف‌ترین کارها را در خانه انجام می‌دهد.

بیشترین

پیش از همه از خواب برمی‌خیزد و بعد از همه به بستر خواب می‌رود. همسر، مادر، مسئول، مدیر، مدبر است. کمترین حق را برای خود قائل است، اما بیشترین فشار را بر شانه‌هایش حمل می‌کند. تمام گوشه‌های خانه را تمیز نگاه می‌دارد آنچنان که چشمان تمام اعضاء خانواده به این پاکی عادت کرده و اگر گوشه‌ای آنچنان که همیشه برق می‌زند به چشم نیاید گویی کوتاهی صورت گرفته است.

با عشق برای خانواده آشپزی می‌کند و مواد خوراکی را با اشتیاق به هم درآمیزد به نحوی که حتی گرانقیمت‌ترین رستوران‌ها هم نتوانند غذایی به آن کیفیت ارائه کنند چون غذای مادر آمیخته با چاشنی مهر قلبی است.

او بیرون کردن رخت خستگی از تن همسر و هدایت و تربیت فرزندان را وظیفه خود می‌داند در حالی که این وظیفه به معنای کار و تلاش شبانه‌روزی برای اوست. دیگران چون از کاری خسته می‌شوند شکایت می‌کنند، اما مادر گله‌ای از کار زیاد ندارد. او خود را به تلاش همیشگی عادت داده است.

سخت‌ترین

زندگی مالامال از افت‌وخیز و فرازونشیب است. شادی و غم با هم آمیخته و سیاهی شب و روشنی روز را با هم تلفیق می‌کند. در سختی‌ها همه به پناهگاهی احتیاج دارند که تا فصل رسیدن آرامش در آن به سربرند و با دلداری و محبت او روحیه مجدد بگیرند. آن پناهگاه انرژی‌بخش مادر است. وقتی می‌شنود که همسرش ورشکست شده، پسرش تصادف کرده، دخترش در زندگی زناشویی دچار بحران شده، بیماری گریبان عضوی از خانواده را گرفته یا هر اتفاق بد دیگری حادث شده، از ته‌دل غمگین می‌شود، اما در همان لحظات پرفشار از جا برمی‌خیزد و دست دیگران را می‌گیرد تا با یاری او بتوانند از شرایط سخت عبور کنند.

در دوران هشت ساله دفاع مقدس زن‌های بسیاری همسر از دست دادند و برای همیشه با پشت و پناه و نان‌آور خانه وداع کردند. مطمئنا غم فقدان عزیز به سنگین‌ترین نحو دل آنها را تا ابد داغدار کرده، اما بخوبی می‌دانستند که با سوگواری کردن نمی‌توانند چرخ زندگی را بچرخانند و فرزندانشان را بزرگ کنند. پس بر پای خود ایستادند و با سعی و تلاش و تکیه بر خود هم مرد و هم زن خانه شدند. به راستی تحمل این سختی از چه موجودی جز زن ساخته است؟

ظریف‌ترین

با هوش و درایت همچون نخ دانه‌های تسبیح را به هم پیوند می‌دهد. اگر بین اعضای خانواده اختلاف بیفتد آنها را با هم آشتی می‌دهد. خواسته‌ها و نصیحت‌ها را به نحوی مطرح می‌کند که غرور کسی نشکند. اگر فرزند از او چیزی می‌خواهد که در استطاعت مرد خانه نیست، مدبرانه از فرزند می‌خواهد کمی‌ صبر کند، آن‌گاه از مبلغی که برای تهیه وسیله‌ای لازم در خانه پس‌انداز کرده هزینه می‌کند و خرید وسیله را معلق می‌کند تا به این ترتیب هم فرزند به خواسته خود برسد و هم مرد خانه احساس سرشکستگی نکند. انعطاف‌پذیری و درایت او هر غیرممکنی را ممکن می‌کند. لطافت وجود او سختی‌های زندگی را هموار می‌کند و به پایان رساندن روز سخت را به امید داشتن فردای بهتر مقدور می‌سازد و این زن است، معجزه‌ای که بیشترین، سخت‌ترین و ظریف‌ترین وظایف را در خانه بر دوش می‌کشد.