نغمه اعماق

Insomniac Games از آن شرکت‌هایی است که مدام شکل و ساختار خود را تغییر می‌دهد و فقط به یک بازی یا مجموعه‌ خاص نمی‌چسبد.

کد خبر: ۹۲۴۵۰۱

این شرکت با مجموعه‌ Spyro شکل گرفت که سری بازی‌های آن از عناوین نمادین و سمبل کنسول PS1 به شمار می‌رفتند. آنها برای PS2 مجموعه‌ Ratchet & Clank را ساختند که در سبک سکوبازی- تیراندازی قرار دارد سپس مسیرشان را به سمت عناوین تیراندازی با سه‌گانه‌ انحصاری Resistance برای PS3 تکمیل کردند.

با شروع نسل هشتم، این شرکت مسیری کاملا متفاوت را انتخاب کرد و پس از سال‌ها ساخت عناوین انحصاری کنسولی برای سونی، ناگهان به سمت مایکروسافت حرکت کرد. این شرکت، Sunset Overdrive را در سبک اکشن سندباکس به‌صورت انحصاری برای Xbox One تولید کرد که از بهترین بازی‌های این کنسول تا امروز به شمار می‌رود.

بازی جدید این سازنده یعنی Song of the Deep در سبک مترویدوانیا بوده و برای کنسول‌ها و PC ساخته شده که البته از نظر مقیاس پروژه و ساختار باز هم اثری به طور کلی متفاوت با ساخته‌های قبلی Insomniac Games
به شمار می‌رود. با این‌که این بازی در زمره‌ آثار درخشان این شرکت قرار نخواهد گرفت و کیفیت محصولات قبلی را ندارد، ولی ظرفیت و استعداد آنها برای این سبک بازی‌ها را نشان می‌دهد.

دخترک و دریا

بتازگی در جایی خواندم ایده‌ بازی از نقاشی یا قصه‌ دختر بچه‌ یکی از کارکنان شرکت شکل گرفته و تصمیم بر این شده تا یک بازی برای آن ساخته شود. داستان بازی ارتباطی قوی و پایدار بین پدر و دختری را بیان می‌کند که وضع معیشتی چندان خوبی ندارند و پدر صبح‌ها با قایقش به اقیانوس می‌رود و شب‌ها نزد دخترش بازمی‌گردد و به‌این‌ترتیب امرار معاش می‌کنند و از کنار هم بودن لذت می‌برند. یک شب پدر از اقیانوس برنمی‌گردد و دخترک تا صبح بر لبه‌ صخره چشم به راه پدر می‌گرید تا خوابش می‌برد. در خواب پدر را می‌بیند که اسیر موجودات افسانه‌ای دریا شده است؛ همان داستان‌هایی که پدرش هنگام خواب برایش تعریف می‌کرد. دخترک که Merryn نام دارد، تصمیم می‌گیرد برای نجات پدرش با ابزاری که دارد یک زیردریایی ساخته و عازم سفری به اعماق وهم‌آور اقیانوس شود. این شروع ضعیف و احساسی باعث می‌شود بازیکن همذات‌پنداری بیشتری با شخصیت دخترک قصه کند و از طرفی این قالب روایت برای یک عنوان مترویدوانیا که اصول آنها بر مبنای آغازی مبتدیانه سپس ارتقا و رشد در طول مسیر ماجراهاست، مناسب به نظر می‌رسد.

گرفتار عمق اقیانوس

Song of the Deep کارش را در زمینه‌ داستان آن‌قدر درست انجام داده که حتی زمانی که مدت‌ها به اختیار خود تنها در اعماق اقیانوس گشت‌و‌گذار می‌کنید، باز هم از دقت و ظرافت قصه کاسته نشده و جذابیت آن از بین نمی‌رود‌؛ ولی متاسفانه این قضیه در مورد دیگر بخش‌های بازی چندان صادق نیست. تمام دیالوگ‌ها و صحبت‌‎های بازی توسط یک فرد صداپیشگی شده است و بعدا برای این‌که مثلا صدای شخصیت‌های مختلف درآید، همین صدا را مقداری دستکاری و بالا و پایین کرده‌اند. البته فرد صداپیشه کارش را روی هم رفته خوب انجام داده، ولی لحظاتی در بازی است که از شنیدن آهنگ پایین صدای این فرد خسته شده و روی تاثیری که تجربه‌ بازی می‌خواهد منتقل کند، اثر منفی گذاشته می‌شود. همین نوع پراکندگی و نبود یکپارچگی درخصوص گرافیگ و ظاهر بازی نیز وجود دارد. تصاویر پس‌زمینه زیبا و چشمنواز بوده و خوب می‌دانند چگونه رازآلود، زیبا یا حتی ترسناک به نظر برسند. هر محیط حسی منحصر‌به‌فرد با خود همراه دارد، با این‌که تمام آنها نشان از یک طراحی منسجم است که هیچ‌کدام بیش از حد نشانه‌های یکسان از دیگری به عاریت نگرفته است، اما متاسفانه مدل شخصیت‌ و دشمنان بشدت ضعیف کار شده‌اند و این ضعف بخصوص زمانی که بازی شروع به نمایش مدل‌های یکسان با رنگ‌های متفاوت می‌کند، توی ذوق می‌زند. بازی از گزند مشکلات فنی نیز بی‌نصیب نمانده و هر از گاهی شاهد افت فریم بخصوص در صحنه‌های اکشن شلوغ هستیم یا صداها روی یکدیگر پخش می‌شوند. این ضعف‌ها بازی را زمین نمی‌زنند، ولی نبودشان می‌توانست تجربه‌ بهتری برای بازیکنان رقم بزند.

تجهیزات سفر

صرف‌نظر از تمام کاستی‌های اشاره شده، گیم‌پلی بازی رضایت‌بخش است. مکانیک‌های شناوری سفینه بخوبی پیاده‌سازی شده‌اند و خیلی راحت می‌توانید به اطراف حرکت کرده یا سرعت‌تان را کم و زیاد کنید تا هنگام مبارزات برای اجتناب از موانع فیزیکی محیط حسابی از آنها بهره ببرید. اختیاراتی که گیم‌پلی در اختیار بازیکن قرار می‌دهد به اندازه‌ کافی طراحی شده‌اند تا شما را سردرگم یا با احساس کمبود مواجه نکنند. جاخالی دادن، موشک‌های متنوع، چراغ قوه برای جست‌و‌جوی مکان‌های تاریک، پالس صوتی برای مشخص کردن نقاط مخفی و ناشناخته و البته یک قلاب که با آن می‌توانید اشیا را جا‌به‌جا کنید به‌طور کلی توانایی‌های زیردریایی شما را شکل می‌دهند که البته با استفاده از واحد پولی درون بازی می‌توانید عملکرد هرکدام از آنها را ارتقا دهید.

به‌عنوان یک مترویدوانیا، بازی هنوز جای پیشرفت دارد و شاید بتوان گفت در تعدادی از زمینه‌های این سبک توفیق حاصل کرده است. برای مثال مسیر اصلی بازیکن همیشه بیشتر از چیزی که باید، مشخص است که می‌تواند هم خوب و هم بد باشد. خوب است که در محیط‌هایی که خیلی شبیه یکدیگر به نظر می‌رسند گم نشوید، ولی گاهی نیز وارد محیط‌هایی نسبتا پیچیده با کنجکاوی و اشتیاق برای جستجو می‌شوید، ولی افسوس که این لذت کندوکاو تنها چند دقیقه به طول می‌انجامد. در کل Song of the Deep توانایی داشتن یک دنباله‌ موفق با پولیش یا صیقل‌خوردگی بیشتر را دارد، اما همین هم یک عنوان متوسط خوب است که ارزش امتحان‌کردن دارد.