آقـای برگزیده

اما آیا در مورد نقش عوامل مختلف در این قهرمانی، کمی‌ناعادلانه رفتار نمی‌شود؟ چطور می‌توان در مورد آلگری صحبت نکرد، وقتی تیمش 73 امتیاز از 75 امتیاز ممکن را کسب کرد و چرا بیش از این که قهرمانی‌ها را حاصل تلاش‌های او بدانیم، در مورد نقش آنتونیو کونته، سرمربی قبلی یووه و بازیکنان تیم صحبت می‌شود؟

واقعیت این است که هنوز بسیاری همان تردیدهای قدیمی‌را در مورد مکس آلگری دارند. آیا به خاطر این است که میلانِ او بتدریج افت کرد یا به دلیل علاقه‌اش به بازی دفاعی و ضربه‌زدن به حریف روی ضدحملات؟

شروع ضعیف یوونتوس در رقابت‌های این فصل، با تنها سه پیروزی در 10 دیدار، کمکی به این سابقه نکرد. حتی وقتی یوونتوس در جاده پیروزی قرار گرفت، منتقدان نتایج تیم را حاصل نمایش خوب بازیکنان دانستند و حتی گفته می‌شد تعدادی از بازیکنان اصلی تیم خواستار بازگشت به سیستم 2 ـ 5 ـ 3 شده بودند.

اما مشکل این است که بسیاری از ما به داستان‌های کلیشه‌ای علاقه داریم؛ اما زندگی واقعی همیشه پیچیده‌تر از این حرف‌هاست. در مواردی مانند این همیشه مربیانی که تیم‌های اول را می‌سازند؛ مانند بیل شنکلی در لیورپول و رینوس میشل در تیم ملی هلند با ستایش‌های زیادی روبه‌رو می‌شوند؛ اما جانشینان آنها، باب پیسلی و استفان کوواکس، باوجود تحسین‌هایی که می‌بینند، همواره سایه تردید را هم احساس می‌کنند.

هرچند برای مثال در میلان اوایل دهه 90 شرایط طور دیگری رقم خورد و آریگو ساکی و فابیو کاپلو به یک اندازه مورد تقدیر قرار گرفتند. البته به یقین نمی‌توان کونته و آلگری را با این دو مقایسه کرد؛ اما آنها هنوز فرصت دارند خود را به آن سطح برسانند. جانشین‌ها می‌توانند تیمی‌ را که یک مربی دیگر ساخته از آن خود کنند و آلگری این کار را کرده است.

آیا نمی‌توان از جلسه بعد از دیدار با ساسولو برداشت مثبتی داشت؟ این اتفاق توانایی آلگری در شنیدن انتقادات و ایجاد تغییر را نشان نمی‌دهد؟ پس از آن بود که او به دفاع چهار نفره برگشت و از سیستم 2ـ1ـ3ـ4 که با آن تا فینال چمپیونزلیگ پیش رفته بود، استفاده کرد.

از سوی دیگر نباید فراموش کرد تیم آلگری در این فصل ستاره‌های تیم کونته را در اختیار نداشت. آرتورو ویدال، کارلوس تبس و آندره آ پیرلو در تابستان تورین را ترک کردند و شاید تنها غیبت ستاره ایتالیایی در بعضی مقاطع فصل احساس شد؛ هرچند حتی فصل قبل هم که یووه به فینال چمپیونزلیگ رسید، ویدال و پیرلو بهترین‌های تیم نبودند.

اما آلگری با غیبت این ستاره‌ها چطور کنار آمد؟ او با دادن نقش محوری‌تری به پل پوگبا، جای خالی آنها را پر کرد. ستاره فرانسوی این فصل نمایش‌های باثبات‌تری داشت و در هفت دیدار اخیر یووه در سری A، گل زد یا پاس گل داد.

در مورد رقابت‌های اروپایی هم نباید فراموش کرد تیم کونته هرگز نتوانست برای تیم‌هایی در اندازه بایرن‌مونیخ دردسرساز شود. تیم آلگری فاصله چندانی با یک پیروزی تاریخی در آلیانس آره‌نا نداشت و اگر اشتباهات فردی نبود، شاید یووه بار دیگر حداقل به نیمه نهایی برسد.

البته تردیدی نیست آلگری هم اشتباهات و نقص‌های خودش را دارد. برای مثال تیم او در دیدار برگشت این فصل مقابل ناپولی، با خوش شانسی به پیروزی رسید و از مرحله گروهی چمپیونزلیگ هم بسختی توانستند صعود کنند؛ اما نادیده گرفتن عملکرد او و کم اهمیت دانستن تاثیر او در موفقیت‌های دو فصل اخیر یووه، اشتباه بزرگی است.

بهنام جعفرزاده

جام‌جم

منبع: فوتبال ایتالیا