سنگ صبوری به نام «شاهدخت شایان»

طبیعی است فردی با صمیمی‌ترین دوستش ارتباط تنگاتنگی داشته باشد، اما اوضاع وقتی عجیب می‌شود که بدانیم این دوست صمیمی ‌یک اسب است! اما برای رویا بهرامی‌ که همیشه جزو معدود سوارکاران زن رقابت‌های سوارکاری است دوستی با یک اسب به نام شاهدخت شایان اصلا عجیب نیست. با او در حاشیه رقابت‌های سوارکاری جام پدیده‌سازان همکلام شدیم:

ابتدا کمی از خودتان ‌برای ما بگویید؟

رویا بهرامی ‌هستم. 25 سال دارم و از پنج سالگی روی زین اسب می‌نشینم. سه مدرک کارشناسی دارم، یکی در مترجمی ‌زبان انگلیسی، یکی در مترجمی‌ زبان فرانسوی و دیگری در مهندسی ژنتیک. الان هم در حال تحصیل در مقطع ارشد رشته فناوری هستم.

چه شد که از پنج سالگی سوارکار شدید؟

پدر و مادرم سوارکار بودند و من هم به این رشته علاقه‌مند شدم. از همان پنج سالگی خیلی جدی سوارکاری را آغاز کردم و از دوازده سالگی هم در رقابت‌های مختلف شرکت می‌کنم.

حتما درتمام این سال‌ها مربی شما پدرتان بوده است؟

بله، نخستین مربی‌ام پدرم بود که تمام مهارت‌های سوارکاری را از او یاد گرفتم و پس از آن آقایان شریفی و مقدم دیگر مربیان من بودند. الان هم زیر نظر خانم غروی کار می‌کنم.

با توجه به این‌که از دوازده سالگی در رقابت‌های سوارکاری شرکت کرده‌اید، می‌توانید حساب کنید چند مسابقه بوده است؟

من در این 13 سال در رقابت‌های مختلف رده‌های نونهالان، نوجوانان، جوانان و بزرگسالان شرکت کرده‌ام. واقعا تعداد مسابقاتی را که در آنها حضور داشته‌ام، نمی‌دانم. من با صلاحدید مربی‌ام می‌توانم به صورت هفتگی هم در رقابت‌های پرش با اسب شرکت کنم.

اکنون رقابت‌های سوارکاری در ایران با حضور همزمان سوارکاران زن و مرد برگزار می‌شود. با این روند سطح رقابت‌ها بالا می‌رود یا پایین؟

پیش از این رقابت‌های آقایان و بانوان به صورت مجزا برگزار می‌شد، اما اکنون چند سالی می‌شود که هر دو بخش ادغام شده است. اکنون در مقایسه با زمانی که رقابت‌ها مجزا برگزار می‌شد تعداد سوارکاران خانم بیشتر شده، ولی باز هم تعدادمان در برابر آقایان سوارکار خیلی کمتر است. با حضور همزمان بانوان و آقایان سطح رقابت‌های مختلف بالاتر می‌رود.

رقابت با سوارکاران مرد چگونه است؟

سطح رقابت‌ها خیلی بهتر شده و آن هم به‌دلیل رقابتی است که بین سوارکاران زن و مرد شکل می‌گیرد. البته تمرین و اسب خوب حرف اول را می‌زند و بدون آن رقابتی وجود ندارد. آقایانی در همین رقابت‌ها شرکت دارند که چند اسب دارند و طبیعی است از شانس بیشتری برخوردار باشند. سوارکار وقتی با یک اسب می‌آید یک شانس دارد، اما وقتی چند اسب دارد از شانس بیشتری برای موفقیت برخوردار است. ما سوارکاری داریم که با سه یا چهار اسب گام به رقابت‌ها می‌گذارد و با همه آنها مسابقه هم می‌دهد. رقابت با این شرایط واقعا خیلی سخت است. بانوان سوارکار ما با وجود همه کاستی‌ها پا به پای سوارکاران مرد پیش می‌روند و حتی گاهی اوقات سطح کاری‌شان بهتر بوده است. روی هم رفته با اطمینان نمی‌توان گفت آقایان بهتر هستند یا خانم‌ها.

چرا سوارکاران ایرانی در رقابت‌های بین‌المللی حضور ندارند؟

دو سه سالی می‌شود که راه باز شده و سوارکاران مرد به رقابت‌های خارج از کشور می‌روند، بخصوص به کشور آذربایجان. ما سال‌ها نمی‌توانستیم برای حضور در رقابت‌ها اسب‌ها را از ایران خارج کنیم و اگر هم سوارکاران ما قصد حضور در رقابت‌های بین‌المللی را داشتند باید با اسب قرضی آن کشور مسابقه می‌دادند. البته هزینه‌های حضور در رقابت‌های بین‌المللی بالاست بنابراین سوارکارانی می‌روند که کسب جایزه از سوی آنها قطعی باشد. هر چه باشد سوارکاری ایران در مقایسه با کشورهای دیگر خیلی عقب است.

شما با اسب خودتان در رقابت‌های مختلف شرکت می‌کنید؟

بله، اسب موجودی دوست داشتنی و غیرقابل وصف است. صمیمی‌ترین دوست من اسبم است! تمام رازها، حرف‌ها و درددل‌هایم را به اسبم که شاهدخت شایان نام دارد، می‌گویم. او دوست واقعی من است و درکم می‌کند. باید خودتان با یک اسب ارتباط برقرار کنید که ببینید من چه می‌گویم.

فکر می‌کنید تا چه زمانی بتوانید به سوارکاری ادامه بدهید؟

تا آخر عمرم به این کار ادامه می‌دهم. چه امکان حضور در رقابت‌های مختلف را داشته باشم یا این‌که بدون امکان حضور در رقابت‌ها فقط سوارکاری کنم. اصلا نمی‌توانم تصور کنم روزی سوارکاری را کنار بگذارم. سعی می‌کنم با مربیان خودم سطح کیفی کارم را بالا ببرم تا از سوارکاری بیشتر لذت ببرم.

هیلدا حسینی خواه