نجات یافتگان

پیش از آن هیچ تیمی با کمتر از 20 امتیاز در پایان هفتهبیست و نهم نتوانسته بود در لیگ برتر بماند و به نظر می‌رسید روباه‌ها که بعد از ده سال به لیگ برتر برگشته بودند خیلی زود سقوط خواهند کرد.

اما هفت پیروزی در 9 هفته باقیمانده، شاگردان نایجل پیرسون را در بالاترین سطح فوتبال انگلیس نگه داشت؛ با وجود این، حتی چنین درخششی هم باعث نشد کسی بتواند تصور کند لسترسیتی می‌تواند در این فصل، هفته‌ها در جمع مدعیان قهرمانی جای داشته باشد و نمایش‌های درخشانش‌ چشم‌ها را خیره کند. این اوجگیری بیش از همه حاصل عملکرد ویژه کلودیو رانیری، ریاض محرز و جیمی واردی است؛ مردانی که در بهترین مقطع از دوران حرفه‌ای‌شان کنار هم قرار گرفتند و در حال رقم زدن یک فصل ویژه هستند.

رانیری؛ جوانی بدون جوانی

سال 2009 بود که در اوج درگیری‌هایش با ژوزه مورینیو، سرمربی وقت اینتر، آقای خاص در موردش گفت: او برای موفقیت دیگر زیادی پیر است؛ یک جام حذفی و چند جام کوچک دیگر گرفته و بعد از این هم به موفقیتی نخواهد رسید.

رانیری در آن زمان مربی یوونتوس بود و در نهایت رقابت قهرمانی سری A را به مورینیو واگذار کرد. بدون دستاوردی ویژه از یوونتوس جدا شد و در باشگاه‌های بعدی اش هم توفیق چندانی نداشت، اما فاجعه اصلی زمانی رقم خورد که هدایت یونان را به عهده گرفت. قرار بود او قهرمان یورو 2004 را راهی فرانسه کند، اما شکست تحقیرآمیز مقابل جزایر فارو، حکم اخراج رانیری را صادر کرد.

به نظر می‌رسید آنچه مورینیو در مورد او گفته چندان بیراه نیست. رانیری از همان سال 2004 که از چلسی اخراج شد تا مورینیو جایش را بگیرد، هیچ دستاورد قابل ذکری نداشت و شکست برابر جزایر فارو می‌توانست پایان دوران حرفه‌ای او در بالاترین سطح فوتبال اروپا باشد.

اما ناگهان پیشنهاد لسترسیتی، مانند نوری از انتهای یک تونل تاریک، رانیری را روی صحنه برگرداند. طعنه آمیز این که چنین اتفاقی در فصلی رخ داده که مورینیو با چلسی، بدترین فصل دوران حرفه ایش را سپری می‌کند. رانیری که می‌دانست یک ناکامی دیگر می‌تواند به معنای پایان واقعی دوران حرفه ایش باشد، تمام تجربه‌اش را به کار گرفت تا با لستر شگفتی‌ساز شود.

او تیمی جنگجو ساخته که نه‌تنها مقابل هیچ حریفی عقب نمی‌نشیند، بلکه بازی زیبا را هم فدای کسب نتیجه نمی‌کند. لسترسیتی علاوه بر این که یکی از مدعیان قهرمانی لیگ برتر است، بی‌تردید در این هفته‌ها هم زیباترین نمایش‌های فوتبال انگلیس را ارائه می‌کند.

مورینیو در میانه همان درگیری‌های شش سال قبل گفته بود رانیری او را به یاد کتاب «تهوع» ژان پل سارتر می‌اندازد، اما بازی‌های این فصل لستر، مطمئنا غذا خوردن را برای هواداران این تیم دلچسب‌تر کرده است، به طوری که مسئولان باشگاه لستر در دیدار مقابل چلسی، روی صندلی هر یک از هواداران‌ یک بسته چیپس قرار دادند.

جیمی واردی؛ستاره از ناکجا

تا همین 18 ماه قبل، جیمی واردی، مهاجم گمنامی بود که پیگیرترین طرفداران فوتبال اروپا هم نام او را نشنیده بودند، اما حالا تعدادی از بزرگ‌ترین باشگاه‌های قاره به دنبال اولین چراغ سبز لسترسیتی هستند تا رقابت را برای به خدمت گرفتن او آغاز کنند.

اما او در حالی چنین پیشرفت خیره‌کننده‌ای داشت که زمانی به نظر می‌رسد برای همیشه باید به بازی در لیگ‌های منطقه‌ای انگلیس راضی باشد. واردی سال 2011‌ وقتی 24 ساله بود، با انتقالی 150 هزار پوندی از هالیفاکس تاون به فلیت وود تاون رفت؛ انتقالی که هزینه آن، نصف حقوق هفتگی وین رونی در منچستریونایتد است.

فیلت وود تاون به‌شدت در گلزنی مشکل داشت و واردی خیلی زود نشان داد مدیران باشگاه بهترین گزینه را انتخاب کردند. او در 36 دیدار، 31 گل برای فلیت وود زد؛ گل‌هایی که همگی در جریان بازی زده شد (بدون پنالتی و ضربات آزاد) و همین درخشش، توجه لسترسیتی را جلب کرد. ‌اولین فصل حضور واردی در لستر ناامیدکننده بود؛ به اندازه‌ای که در شبکه‌های اجتماعی به‌شدت مورد انتقاد قرار گرفت و همین باعث شد تصمیم به ترک لستر بگیرد، اما با اصرار نایجل پیرسون، سرمربی وقت لستر در کینگ پاور ماند.

فصل بعد همه چیز عوض شد. واردی 16 گل زد و لستر به لیگ برتر صعود کرد، اما هنوز مانده بود تا او به ستاره‌ای در کلاس جهانی تبدیل شود. اولین فصل حضور در لیگ برتر برای لسترسیتی دشوارتر از آن بود که واردی بتواند چندان توجهات را جلب کند. هرچند گلزنی در پیروزی 5 بر‌3 مقابل منچستریونایتد نشان داد روباه‌ها صاحب یک مهاجم بااستعداد هستند.

اما با آغاز فصل جدید، واردی که یورو 2016 را پیش رو می‌دید، چهره جدیدی از خود به نمایش گذاشت. در حالی که وین رونی در منچستریونایتد و هری کین در تاتنهام چندان انتظارات را برآورده نکردند. واردی با گلزنی در 11 دیدار پیاپی، رکورد رود فن نیستلروی را شکست و به گزینه اول روی هاجسون برای یورو تبدیل شد. شاید رویای سه شیرها برای قهرمانی در اروپا را مهاجمی برآورده کند که در 16 سالگی از شفیلد ونزدی بیرون انداخته شد و تا پنج‌سال قبل‌ در دسته هفتم انگلیس، هفته‌ای 30 پوند دستمزد می‌گرفت.

ریاض محرز؛ پسر آفریقا

شاید اگر گلزنی‌های جیمی واردی نبود، نام ریاض محرز بیشتر شنیده می‌شد؛ هرچند همین حالا هم باشگاه‌های زیادی به دنبال خرید‌ او هستند و حتی جمی کرگر، مدافع سابق لیورپول، او را با لیونل مسی مقایسه کرده است.

ریاض پسر دوم یک زوج مهاجر، پدری الجزایری و مادری اهل مراکش بود که در حومه پاریس بزرگ شد. احمد، پدر ریاض در الجزایر و فرانسه به طور آماتور فوتبال بازی کرده بود و علاقه زیادی داشت پسرش دوران حرفه‌ای پرافتخارتری داشته باشد، اما ریاض تنها 15 سال داشت که پدرش بر اثر حمله قلبی درگذشت.

مرگ بزرگ‌ترین حامی او می‌توانست به دوران حرفه‌ای‌اش پایان بدهد. او حالا برای موفقیت دلیل بیشتری داشت؛ خوشحال کردن روح پدرش، اما پیدا کردن کسی که به اندازه پدرش به توانایی‌های او اطمینان داشته باشد کار ساده‌ای نبود. اندام لاغرش بزرگ‌ترین مانع بر سر پیشرفت او محسوب می‌شد، به طوری که حتی مربیانش را دچار تردید کرده بود.

اما انگیزه او برای پیشرفت باعث شد تنها شش هفته بعد از حضور در باشگاه کوچک کیمپر، پاری سن ژرمن و المپیک مارسی برای به خدمت گرفتنش دست به کار شوند، اما او ترجیح داد راهی لوهاور شود. درخشش در لوهاور، پیشنهاد لسترسیتی را به همراه داشت؛ پیشنهادی که بسیاری تلاش کردند او را از قبولش منصرف کنند‌ همه می‌گفتند انگلیس مناسب ریاض نیست؛ آنجا خیلی فیزیکی بازی می‌کنند. اسپانیا برای او بهتر است.

در نهایت لسترسیتی در ژانویه 2014 با 450 هزار یورو او را به خدمت گرفت و کمتر از دو سال، محرز به اندازه‌ای درخشید که حتی نامش در فهرست خرید بارسلونا هم دیده می‌شود؛ هرچند برای او که فراز و فرود‌های زیادی را سپری کرده، فکر کردن به آینده‌ای که ممکن است هر اتفاقی در آن رخ بدهد، چندان اهمیتی ندارد: «من به این صحبت‌ها اهمیتی نمی‌دهد. من بازیکن لسترسیتی هستم و از بودن در اینجا راضی‌ام. در زندگی اگر قرار باشد جایی بروید، می‌روید؛ اما من نمی‌خواهم به آن فکر کنم.»

بهنام جعفرزاده - جام جم