مجبور شدم «هیتلر» شوم

در نمایش «رِم» با قهرمانی روبه‌رو هستیم که تلاش می‌کند نامش را در گینس ثبت کند، اما موفق نمی‌شود. با روایت این داستان به چه چیزی اشاره می‌کنید؟

من نمایشنامه «رم» را سه سال پیش نوشتم و تقریبا یک سال هم در تکاپوی اجرای آن بودم تا سرانجام پس از چهار ماه تمرین موفق شدیم آن را روی صحنه ببریم. رم (REM)، نمایشی کمدی تراژیک است که مفهوم جنگ را از جنگ جهانی دوم تا به امروز بررسی می‌کند. این نمایش هر چند بیان مستقیمی ندارد، اما در لفافه مخاطبان را به تفکر درباره صلح وامی‌دارد. درباره سوالی هم که شما مطرح کردید باید بگویم این نمایش از زیاده‌خواهی افرادی در گوشه کنار کره زمین صحبت می‌کند که سبب وارونگی‌هایی در این کره خاکی می‌شوند. ما با قصه زیاده‌خواهی زنی روبه رو هستیم که برای مطرح کردن نام خود در جهان در یک اتفاق فیزیکی، یک وارونگی را پدید می‌آورد و با تمرکز بر آن، تمام اهدافش زیر سوال می‌رود. او تلاش می‌کند وارونگی ایجاد شده را به حالت اول برگرداند ولی ناتوان است و برای حل این معما با کمک یک جادوگر به بزرگان تاریخ را احضار کرده و با آنها گفت‌وگو می‌کند.

چرا به این بزرگان مراجعه می‌شود؟ در واقع هدف از وارد کردن آنها در صحنه چه بود؟

این بزرگان در دودسته شخصیت‌های مثبت و منفی هستند. برای مثال هیتلر، چاپلین، آلفرد نوبل و... وارد صحنه می‌شوند تا وارونگی ایجاد شده را رفع و رجوع کنند ولی متأسفانه قادر به این کار نیستند.

چه شد که علاوه بر نویسندگی، کارگردانی و طراحی صحنه، در این نمایش به ایفای نقش هیتلر پرداختید؟

در واقع مجبور شدم. بازیگری که قرار بود نقش هیتلر را بازی کند، گروه را ترک کرد و من مجبور شدم به جای او این نقش را ایفا کنم.

چرا نام این نمایش را رم گذاشتید؟

رِم مخفف یک اصطلاح روان‌شناسی با عنوان حرکت سریع چشم (REM: rapid eye movement) است. در هنگام خواب، چهار تا پنج بار وارد این مرحله می‌شویم و طی آن مغز آن‌قدر دنیای مجازی را باور می‌کند که عضلات چشم به حرکت درمی‌آید. ما با الهام از این فرآیند، به این نتیجه رسیدیم شاید این دنیایی که در آن هستیم و به خاطرش این همه می‌دویم و جنگ می‌کنیم، یک دنیای مجازی باشد.

بنابراین می‌بینیم ما سر هیچ در حال نابودی این دنیا هستیم و بهتر است با صلح و ‌دوستی و باهم بودن به جای یک کابوس، یک رویای زیبا خلق کنیم.

کمیل انتظاری

فرهنگ و هنر