نهاد ورزش و پاسخگویی به نهادهای اجتماعی

به‌کارگیری عبارت فرهنگسازی به لحاظ آکادمیک غلط است، زیرا فرهنگ‌ها در طول دوران‌ متوالی ساخته می‌شوند، اما آنچه منظور و مقصود این غلط آکادمیک بوده، الگوهای رفتاری است که ما باید این الگوها را درست کنیم و در میدان ورزش به کار بگیریم.

ورزش ایران، پاک‌ترین نهاد اجتماعی و از سوی دیگر، نقطه‌ای است که مشکلات اخلاقی جامعه در این نهاد به نمایش گذاشته می‌شود. هیچ نهاد اجتماعی کارکرد ورزش را برای شناساندن تبانی، رشوه، بی‌ادبی و بی‌اخلاقی در جامعه ندارد. از این منظر باید قدردان نهاد ورزش باشیم که شناخت خوبی از ناهنجاری‌های اجتماعی به ما می‌دهد.

تربیت در دنیای مدرن دستکاری می‌شود و تلاش می‌کند انسان را مطیع و سربه زیر کند. ورزش یک نهاد اجتماعی و اتفاقا آخرین نهادی است که تشکیل شده است.

در ورزش، بی‌اخلاقی مدام در حال رصد شدن است، در شرایطی که نهادهای اجتماعی دیگر با وجود مشکلات بی‌شمار 24 ساعته جلوی دوربین‌ها یا رسانه‌ها قرار ندارند. ریشه ناپاکی ورزش را باید در آموزش و پرورش و رسانه‌های جمعی جست‌و‌جو کرد‌.

ورزشی که از آموزش و پرورش عبور می‌کند، معیوب است و از وزارت ورزشی که در پل آخر ایستاده باید چه انتظاری داشت؟ زنگ ورزش در مدارس به زنگی بی‌مصرف تبدیل شده و خیلی راحت با محتوای دیگر جایگزین می‌شود. رسانه‌ها هم در تبلیغات،‌ اهداف ورزش پاک را دنبال نمی‌کنند و بزرگ‌ترین ضربه را به فرهنگ می‌زنند.

پل والری، فیلسوف و شاعر فرانسوی در جایی می‌گوید: دو خطر بی‌وقفه جهان را تهدید می‌کند؛ نظم و بی‌نظمی‌. در این میان آنچه ما نیاز داریم جامعه‌شناسی نظم است، نه جامعه‌شناسی بی‌نظمی. ما در اخلاق مشکل داریم و نه در بی‌اخلاقی.

داروین صبوری

جامعه‌شناس ورزش