آمریکا یعنی هالیوود هالیوود یعنی قدرت نرم

رشته و مدرک تحصیلی‌تان چیست؟

از نوجوانی دوست داشتم دیپلمات شوم برای همین سراغ علوم سیاسی رفته و فوق‌لیسانس گرفتم، اما دست روزگار خبرنگارم کرد. از انتخاب خودم پشیمان نیستم، چون در عمل متوجه شدم برای من شغل خبرنگاری جذاب‌تر است.

چه سالی به آمریکا اعزام شدید و اندکی هم درباره رسانه‌های آمریکایی بگویید؟

13 خرداد 1389 به نیویورک اعزام شدم. در آمریکا، رسانه‌ها افکار عمومی را می‌سازند و آن را به سمتی هدایت می‌کنند که از پیش برنامه‌ریزی کرده‌اند. رسانه‌های آمریکایی تمام اخبار به‌خصوص خبرهای سیاسی و امنیتی را خود مدیریت می‌کنند. در این میان، صدای رسانه‌های مستقل که معمولا پخش اینترنتی دارند هم به جایی نمی‌رسد و کمرنگ است.

رویکرد رسانه‌های آمریکایی به اخبار خاورمیانه با حجم بالایی یعنی تقریبا 80 درصد به سیاه‌نمایی محض مربوط می‌شود. این رسانه‌ها به بینندگان خود القا می‌کنند خاورمیانه مترادف است با جنگ، ترور و ناامنی. اسلام هراسی رسانه‌ها به جایی رسیده که حتی بخشی از مسلمانان مقیم این کشور هم از هم‌کیشان خود وحشت دارند.

چهره واقعی هالیوود را چگونه یافتید؟

هالیوود در حقیقت ابزار منحصر به‌فرد آمریکا در قدرت نرم و جنگ نرم این کشور علیه دیگر کشورهاست. هالیوود با ساخت انواع فیلم‌ها به‌خصوص با ساخت فیلم‌های سیاسی نشان داده کاملا تحت نفوذ شبکه صهیونیستی آمریکاست. کارخانه فیلمسازی آمریکا با تولید فیلم‌های جهت‌دار، به شکل غیرمستقیم افکارعمومی را هدایت می‌کند. یک دانشجوی آمریکایی رشته اقتصاد به من گفت تنها اطلاعاتی که درباره ایران دارم در کتاب دوره دبیرستانم بود و آن هم درباره حادثه گروگانگیری در سفارت آمریکا در تهران. همچنین هالیوود با ساخت فیلم‌های جهت‌داری همچون 300 کاملا یک‌جانبه و در قالب یک جنگ نرم علیه اسلام و ایران قدم برمی‌دارد.

آیا با وجود یک رئیس‌جمهور سیاهپوست، باز رفتارهای تبعیض‌آمیز مشاهده می‌شود؟

در آمریکا به وضوح می‌توان رفتار دوگانه و تبعیض‌‌آمیز پلیس و شهروندان سفیدپوست را با رنگین‌پوستان و سیاهپوستان مشاهده کرد به‌خصوص وقتی مسلمان هم باشند. در جرایم مختلف معمولا دین متهمان اعلام نمی‌شود، اما اگر یک متهم گرایش به دین اسلام داشته باشد، روی مسلمان بودن او مانور می‌دهند. امروزه سیاهپوستان همچنان جزو طبقه فرودست جامعه به شمار می‌روند و همان نگاه نژادپرستانه سابق حاکم است. بسیار دیده شده دادگاه‌ها و هیات‌های منصفه شهروندان سفیدپوست و حتی پلیس‌هایی که رنگین پوستان را به قتل می‌‌رسانند، تبرئه کرده است. یکبار جلوی چشمان من و دیگر رهگذران، پلیس یقه یک سیاه‌پوست سیگارفروش را بیخود و بی‌جهت گرفت و فشار می داد. هرچه مرد سیاه التماس کرد که دارد خفه می‌شود، پلیس اعتنا نکرد و بالاخره نعش بی‌جان مرد سیاه در مقابل چشم مردم روی زمین افتاد. چند دقیقه بعد همه چیز به حالت اول برگشت، جنازه را منتقل کردند و رهگذران انگار نه انگار که اتفاقی افتاده است.

چرا جنبش وال استریت ناتمام ماند؟

بزرگ‌ترین ضعف جنبش وال‌استریت‌، نداشتن یک مدیریت واحد و منسجم بود. این جنبش با وجود این که ابتدا امید می‌رفت به نتیجه برسد‌، به دلیل فقدان مدیر به نتیجه نرسید. از سوی دیگر، نظام سرمایه‌داری هم با نفوذ در این امر، این جنبش را از اهداف اصلی خود منحرف کرد. با این حال، حس ضد سرمایه‌داری همچنان وجود دارد و رگه‌هایی از آن را می‌توان در قالب انتشار کتب و مجلات و تجمعات کارگری مشاهده کرد.

ماجرای اشتباه بانک‌های غربی در پرداخت حقوق شما چه بود؟

پول حقوق من در حساب شخص دیگری نرفته بود. به عبارت روشن‌تر به علت تحریم‌های وضع شده اقتصادی، جعفر عزیزی، خبرنگار سابق دفتر برلین صدا و سیما از برلین حقوق مرا به حسابم واریز می‌کرد، اما به علت تشابه اسمی او به سردار عزیز جعفری، فرمانده سپاه باعث شد که فکر کنند خبرنگار رسانه ملی در فهرست تحریم وجود دارد و به همین دلیل جلوی واریز مبلغ حقوق از حساب جعفر به حساب من را گرفتند. اتفاقا برخورد جالبی بود، رسانه‌های داخلی ما با طنز گفتند غربی‌ها با این‌همه سیستم هوشمند حتی خبرنگاری را که بارها روی آنتن دیده شده از فرمانده کل سپاه ایران تشخیص نمی‌دهند.

جریان دست دادن اوباما و ظریف در سازمان ملل چه بود؟

من همان زمان در سازمان ملل بودم. وقتی دکتر ظریف از سالن اصلی خارج شد، گویا از قبل هماهنگ کرده بودند که به شکل اتفاقی با باراک اوباما مواجه شود. در سال‌های قبل هم چنین تمهیداتی را اندیشیده بودند که با تدبیر تیم همراه رئیس‌جمهور وقت، به جایی نرسیدند. امسال هم قرار بود آقای روحانی و اوباما را به شکل اتفاقی روبه‌روی هم قرار دهند اما هیات همراه، روحانی را از در دیگری خارج کردند و ظریف با اوباما روبه‌رو شد. خودم از شاهدان شنیدم و آقای ظریف هم تائید کرد که تمام این مواجهه کمتر از یک دقیقه زمان برده است. جان کری، ظریف را به اوباما و هیات همراهش معرفی می‌کند و اوباما هم می‌گوید برای توافق هسته‌ای زحمت زیادی کشیده شده و باید عملی شود.

یک خاطره از آمریکا بگویید.

روزی برای پوشش اخبار توفان سندی که سال 2012 رخ داد و خسارات زیادی هم برجای گذاشت، به مناطق توفان‌زده رفته بودیم. مردم آن مناطق تجمع کرده و نسبت به سیستم کمک‌رسانی دولت آمریکا اعتراض داشتند. آنها به دولت آمریکا انتقاد می‌کردند که چرا بودجه عمومی را برای کشتن انسان‌ها در عراق و افغانستان هزینه می‌کند اما برای مردم خودش نه. رسیدگی به آن مردم واقعا ضعیف بود.

سخن آخر؟

متاسفانه یک موج توجه خاص به آمریکا در کشور ما راه افتاده است. می‌خواهم به همه و به خصوص جوان‌ها بگویم این درست است که آمریکا یک ابرقدرت است، چرا که برای آن هم زحمت کشیده و هزینه داده، اما آمریکا آنی نیست که در شبکه‌های ماهواره‌ای می‌بینید. آمریکا کشوری است مثل سایر کشورها با نقاط ضعف و قوت فراوان. من در این کشور زندگی کرده‌ام؛ مدینه فاضله نیست و فرق چندانی با دیگر کشورها ندارد، بلکه گرفتاری‌های روزمره زندگی در آن خیلی بیشتر از کشورهای دیگر است. این رسانه‌ها هستند که آمریکا را ورای دیگر تمدن‌ها نشان می‌دهند. ایران خودمان یک چیز دیگر است.