سرکوب طرد شدگان

حالا چهار سال از آن دوران گذشته و بازی ارتش‌های فرازمینی فراز و نشیب‌های زیادی را پشت سر گذاشته تا سرانجام بعد از چیزی حدود یک سال منتظر ماندن برای انتشار، تقریبا یک ماهی است که به صورت فیزیکی در بازار داخلی منتشر شده است.

اتفاقی که در صورت وجود یک شبکه جامع برای توزیع دیجیتال بازی‌های PC همچون چیزی که در خصوص بازی‌های اندروید و بتازگی iOS شاهد هستیم، می‌توانست خیلی زودتر به وقوع بپیوندد و بدون شک بازگشت سرمایه بیشتری نیز برای تیم تولید در پی‌داشت.

ارتش‌های فرازمینی سبک دشوار ولی بسیار پرطرفدار، یعنی تیراندازی اول شخص را دارد و به نوعی آخرین بازی موج اول شخص‌سازی ایران به شمار می‌رود.

تحقیق و تمایل تیم تولید به ساخت بازی در این سبک از رعایت کردن بیشتر استانداردهای گیم‌پلی مشخص است.

با این که در بازی‌های اول شخص، گیم‌پلی و جذابیت آن حرف اول را می‌زند، اما تقریبا نزدیک یک دهه است داستان‌گویی و روایت قصه نیز جایگاه بالایی در این سبک پیدا کرده است.

ارتش‌های فرازمینی داستان جنگ انسان با انسان است؛ انسان‌هایی که روزگاری طولانی در صلح و آرامش کنار یکدیگر زندگی کرده بودند، اما ناگهان در آینده‌ای دور جرقه جنگ زده می‌شود.

بشر بر سر منابع انرژی به جان همنوعان خود می‌افتد، همان‌طور که همیشه در دنیا نیز این‌گونه بوده و این طمع و آز جنگ‌های کوچک و منطقه‌ای را به وسعت جهانی می‌کشاند.

نبردهایی مهلک و ویرانگر درمی‌گیرد و دنیا به نابودی کشیده می‌شود. انسان‌ها که می‌بینند زمین دیگر جای مناسبی برای زیستن نیست، به سیارات دیگر مهاجرت می‌کنند.

اینها اقلیتی هستند که می‌روند و اکثریت را روی زمین جا می‌گذارند تا در جنگ با یکدیگر، تمدن را به انقراض بکشانند.

با این حال برخلاف انتظار، انسان‌های روی زمین یا به بیان بازی طردشدگان، رهبری پیدا می‌کنند که آنها را متحد کرده و به جنگ با انسان‌هایی که روزگاری آنها را ترک کرده‌اند برمی‌انگیزد.

شما هدایت سربازی را به‌عهده می‌گیرید که ماموریت یافته به جنگ طردشدگان برود و به نوعی شورش و قیام آنها را سرکوب کند.

البته در این مسیر تنها نیستید و چند شخصیت دیگر نیز شما را همراهی می‌کنند. پایه و اساس داستان بازی به نوبه خود خوب است، ولی متاسفانه آن‌طور که باید پرورش نیافته و بیشتر به مجموعه‌ای از ایده‌های مقطعی می‌ماند که در کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند.

فردی در مقام رهبر نیروهای دشمن در مسیر داستان وجود ندارد تا ما کارها و اعمال شریرانه او را ببینیم و انجام دادن ماموریت‌های بازی برایمان مفهوم بیشتری پیدا کند.

اکنون تعامل داستان با گیم‌پلی به کشتن دشمنان، دفاع از نقطه‌ای مشخص تا رسیدن نیروهای کمکی یا رساندن خود به نیروها و این دست ماموریت‌ها خلاصه می‌شود و در طول گیم‌پلی سه یا چهار ساعته بازی مدام این پرسش برای مخاطب ایجاد می‌شود که چرا من باید این دشمنان را بکشم و این همه نفرت نسبت به آنها از کجا نشأت می‌گیرد؟

دستور مقام‌های مافوق و رویکرد نظامی که در کار نباشد، حتی اگر با صدای بهزاد فراهانی بیان شود نمی‌تواند ضعف‌های داستان در این قسمت را بپوشاند.

شخصیت‌پردازی، تمام دیالوگ‌های داخل بازی و سینماتیک‌ها می‌توانستند بسیار بهتر از چیزی که اکنون است باشد‌.

وقتی یک کاراکتر بازی شخصیت درستی نداشته باشد یا بخوبی پرورش نیافته باشد، مخاطب نمی‌تواند با او ارتباط برقرار کند و در نتیجه ککش هم نمی‌گزد اگر آن کاراکترها کشته شوند، چه برسد به این‌که چنین لحظه‌های مثلا احساسی و عاطفی بازی با کارگردانی بد و بی‌منطقی اعمال شخصیت‌ها همراه شود.

با این‌که برای صداپیشگی بازی از پیشکسوت‌های سینما و دوبلاژ ایران استفاده شده، ولی صدای آنها آن‌طور که باید روی شخصیت‌ها نشسته است. البته کیفیت دیالوگ‌ها نیز بی‌تاثیر نیست تا جایی که لحن صحبت کردن کاراکتر با خانم اتاق فرماندهی، شبیه تلاش برای باز کردن باب صحبت بین دو نوجوان 13 تا 14 ساله می‌ماند!

از منظر گرافیک و گیم‌پلی، ارتش‌های فرا زمینی در حد بسیار خوبی قرار دارد و کاملا می‌تواند در کنار بازی‌های متوسط رو به بالای بین‌المللی رقابت کند.

تنوع سلاح‌ها زیاد نیست، ولی به نسبت بازی کافی به نظر می‌رسد، محیط‌های بزرگ و متنوعی به‌عنوان مراحل بازی طراحی شده‌ که البته یک مقدار از لحاظ ساختار رنگی یکنواخت بوده و مکانیک‌های پایه‌ و استاندارد بازی‌های اول شخص در اینجا نیز بخوبی به کار گرفته شده است.

بجز پارتکیل‌های انفجارها، بخش هنری را می‌توان برترین قسمت ارتش‌های فرازمینی دانست. بزرگ‌ترین ضعف گیم‌پلی ارتش‌های فرازمینی نیز سختی بیش از حد بعضی از درگیری‌های بازی و هجوم فله‌ای دشمنان به سمت کاراکتر است که هوش مصنوعی بسیار خوب هم‌تیمی‌ها در کمک کردن به شما نیز در نهایت نتوانسته از شدت سختی آن بکاهد.

گیم‌پلی بازی بی‌نقص نیست مثلا دشمنان اعتقاد چندانی به سنگرگیری ندارند، تیرهای آنها از آن سمت نقشه با دقت به شما برخورد می‌کند و سناریوهایی مثل تحمل کردن در برابر حملات دشمنان تا زمانی مشخص بکرات در بازی تکرار می‌شود.

ولی اینها به تجربه بازی لطمه چندانی وارد نمی‌کند و با در نظر گرفتن تعداد اعضای تیم تولید پروژه‌ای با این مقیاس و با محدودیت‌های فراوان داخلی، می‌توان از بسیاری از این ضعف‌ها گذشت.

ارتش‌های فرازمینی تجربه‌ای سه تا چهار ساعته از یک تیراندازی استاندارد و واقعا خوب ایرانی است که آدم می‌تواند در دنیا سرش را بلند کند و بگوید این بازی تولید ایران است، به جای این‌که ادعاهای بزرگ داشته باشد.

این بازی گیم‌پلی سرگرم‌کننده‌ای به مخاطب ارائه می‌کند که می‌توان از تجربه آن راضی بود و از همه مهم‌تر می‌شود از ابتدا تا انتهای گیم‌پلی را واقعا بازی کرد. امیدواریم بزودی شاهد نسخه بین‌المللی بازی نیز باشیم.

ارتش‌های فرازمینی

پلتفرم ........... PC

ناشر

انجمن ناشران بازی‌های رایانه‌ای

سازنده......... پردیس هنر راسپینا
سبک ........تیراندازی اول شخص

امتیاز........ 8

مجید رحمانی - کلیک