گر تو قرآن بدین نمط خوانی ببری رونق مسلمانی

این روزها بیشتر از همیشه از مردمانی یاد می‌کنیم که اگر می‌فهمیدیم نماز می‌خوانند، یقین می‌کردیم دروغ نمی‌گویند و خاطرات آن زمان را زنده می‌سازیم که خلافکارها اول ماه رمضان و محرم و صفر، همه خوشی‌های گناه‌آلودشان را می‌بوسیدند و تا پایان ماه کنار می‌گذاشتند.

گویی در فاصله آن روزها و این روزهایمان، حفره‌هایی عمیق و تاریک سر برآورده که پرکردن آنها همت همگان را می‌طلبد و بیش از همه هنرمندان؛ کسانی که در فیلم‌ها، کتاب‌ها، آهنگ‌ها، سریال‌ها، شعرها، نقاشی‌ها و حتی سخنرانی‌ها و مصاحبه‌هایشان از زیبایی ذات آدمی بگویند و گرایش غریزی و فطری‌اش به نیکی.

هر انسانی در هر عصری، به صورت ذاتی به نیکی و معنویت گرایش داشته و دارد؛ همچنان که به تناسب، تقارن، تعادل و تمام نمودهای زیبایی. برای هر هنرمندی همین بس که بتواند در اثری زیبا و دلپذیر، ذات و فطرت آدمی را به او یادآوری کند و مجال لذت بردن از نیکی را بیافریند؛ لذتی که چه‌بسا سکرآورتر و مست‌کننده‌تر از لذت ناشی از گناه است.

آنچه در تنهایی لیلا و بسیاری دیگر از سریال‌هایی که به معنویت توجه داشته‌اند، به نمایش در می‌آید، حاصل همین دیدگاه و نتیجه تلاش برای انجام وظیفه بوده؛ حتی اگر این تلاش‌ها همیشه موفق نبوده باشد.

شاید گاهی کارمان را بلد نیستیم یا برخی از ما در آثارمان حرف‌هایی می‌زنیم که به آنها اعتقادی نداریم و همین می‌شود که نتیجه تلاشمان آن چیزی نمی‌شود که باید و گاه عملکردمان مصداق این گفته سعدی از کار درمی‌آید که: گر تو قرآن بدین نمط خوانی، ببری رونق مسلمانی.

می‌شود که آثارمان در حوزه معنویت، دین و مذهب به عاملی برای دین‌زدگی و دین‌گریزی بدل شود، به دلایل متعدد؛ دلایلی که می‌توان درباره آن یادداشت‌های زیادی نوشت و کنفرانس‌های متعدد برگزار کرد.

در روزگاری که نیروها، گروه‌ها و جبهه‌های فکری مخالف با معنویت و دین‌مداری بسیار زیبا، جذاب و دلفریب عمل می‌کنند، بر ماست که کارمان را خوب بلد باشیم، خوب انجام بدهیم و همه از داشته‌هایمان برای گفتن از نیکی و معنویت بهره بگیریم. حرف‌های خوب برای گفتن کم نیست؛ مراقب باشیم که با بد گفتن، زشت گفتن و زمخت گفتن، زیبایی حرف‌های خوب را از بین نبریم و گاهی آنها را به ضد خودشان بدل نکنیم.

حامد عنقا - نویسنده فیلمنامه سریال «تنهایی لیلا»