می‌خواهم اولین راننده ایرانی فرمول یک باشم

صحبت از کورش محمدخانی است، راننده جوان ایرانی که در مسابقات مختلفی همچون فورمولا فورد، فورمولا رنو، فرمولا 3 و فرمولا 2 خوش درخشیده و حالا بی‌صبرانه منتظر کسب مجوز برای حضور در مسابقات فرمولا وان یا همان فرمول یک است. بلندپروازی و جاه‌طلبی احتمالا از همان کودکی در وجود این راننده مستعد موج می‌زد؛ همان روزهایی که 12-10 سال بیشتر نداشت، اما با ماشین‌های مخصوص از فواصل 25 و 30 متری می‌پرید تا رکوردهای جهانی بزند. حالا این بلندپروازی‌ها به اندازه سنش بزرگ‌تر شده‌اند. کورش می‌خواهد به‌عنوان نخستین راننده ایران در مسابقات فرمول یک شرکت کند و روی سکوی قهرمانی بایستد.

حضور کورش محمدخانی به‌عنوان اولین راننده ایرانی و حتی اولین راننده مسلمان در رقابت‌های فرمول یک می‌تواند یکی از مهم‌ترین اتفاقات ورزشی پیش‌رو باشد. این انتظار چه زمان به سر خواهد رسید؟

خودم هم بی‌صبرانه به دنبال کسب مجوزهای لازم برای حضور در رقابت‌های فرمول یک هستم. البته حضور در مسابقات فرمول یک شرایط خاص خود را دارد. در این میان بزرگ‌ترین مانعی که بر سر راه من وجود دارد بحث تامین منابع مالی است. اتومبیلرانی از پرهزینه‌ترین ورزش‌های دنیا به شمار می‌رود. به همین علت من در کنار کسب مجوزهای لازم به دنبال جذب اسپانسر هستم تا اگر همه چیز مطابق انتظار پیش رفت بتوانم در رقابت‌های فصل آینده فرمولا به‌عنوان اولین راننده ایرانی حضور پیدا کنم.

شاید برای خیلی‌ها جالب باشد که از کجا شروع کردید و چگونه به این سطح از رانندگی دنیا رسیدید؟

من به خاطر علاقه زیادی که به اتومبیلرانی داشتم از هشت سالگی کارتینگ را در پیست مشهد شروع کردم. آن زمان پدرم دبیر هیات اتومبیلرانی خراسان بود و من همیشه در پیست‌های موتورکراس و اتومبیلرانی استان حضور داشتم و مسابقات را از نزدیک مشاهده می‌کردم. به خاطر همین علاقه زیاد، پدرم برای من یک اتومبیل باگی درست کرد و من با همان ماشین دو بار رکورد دنیا را جابه‌جا کردم.

چه رکوردی؟

اتومبیل‌های باگی ماشین‌های پر سرعتی هستند که به دلیل چرخ‌های نسبتا بزرگشان و کمک فنرهایی که دارند به ماشین‌های پرشی معروف هستند و معمولا در جاده‌های خاکی و بیابانی مورد استفاده قرار می‌گیرند. من در ده سالگی با ماشینی که پدرم برایم ساخته بود در پیست شاندیز مشهد پرشی به طول ۲۵ متر در ارتفاع پنج متری انجام دادم و دو سال بعد هم این رکورد را در دوازده سالگی با پرشی به طول ۳۰ متر و ارتفاع هفت متر ارتقا بخشیدم. با گذشت 13 سال هنوز هم هیچ راننده دوازده ساله‌ای نتوانسته رکوردهای من را جابه‌جا کند. پس از آن تصمیم گرفتم با حضور در مسابقات کارتینگ استانی و کشوری، اتومبیلرانی را به صورت حرفه‌ای دنبال کنم. چهارده سالم بود که در اولین حضورم در مسابقات قهرمانی کارتینگ کشور شرکت کردم و با این‌که در مقایسه با بقیه حریفانم از سن و سال کمتری برخوردار بودم، نایب قهرمان کشور شدم. این برای شروع کار، نتیجه امیدوار‌کننده‌ای بود. سه سال بعد هم، پس از اتمام دوران دبیرستان، با توجه به مقام‌هایی که در سطح استان و کشور کسب کرده بودم با حمایت‌های خانواده‌ام تصمیم گرفتم برای گذراندن دوره‌های حرفه‌ای اتومبیلرانی عازم کشور انگلستان شوم.

دلیل این‌که انگلستان را برای گذراندن دوران حرفه‌ای اتومبیلرانی انتخاب کردید چه بود؟

همان‌طور که می‌دانید انگلستان مهد آموزش اتومبیلرانی است. بسیاری از قهرمان‌های مطرح فرمول یک مثل همین سباستین فتل که سال گذشته قهرمان فرمول یک شد کار خودش را از رقابت‌های اتومبیلرانی در انگلستان شروع کرده است. این کشور به دلیل توانایی و امکاناتی که در پرورش استعدادهای اتومبیلرانی دارد یکی از بهترین و پیشرفته‌ترین کشورهای صاحب سبک در دنیای اتومبیلرانی فرمول یک به شمار می‌رود. از طرفی رقابت‌های پایه‌ای اتومبیلرانی در انگلستان مثل رقابت‌های فرمول 3 و چند تورنمنت دیگر از مهم‌ترین مسابقات اروپا به حساب می‌آید که حضور در آنها به پیشرفت هر راننده‌ای کمک می‌کند. اتفاقا من یک ماه بعد از حضور در این کشور، از سوی مدرسه اتومبیلرانی سیلوراستون که معتبرترین مدرسه اتومبیلرانی دنیاست، موفق به اخذ مدرک اتومبیلرانی شدم. من با 17 سال سن، دومین راننده جوان شرکت‌کننده در آزمون مدرسه سیلوراستون بودم، اما بین 96 راننده که در آن دوره شرکت کرده بودند عنوان راننده برتر را به دست آوردم. پس از آن با ورود به رقابت‌های فرمولا فورد که مسابقات رده پایه اتومبیلرانی دنیاست، مسیر پیشرفت پیش روی من قرار گرفت و توانستم همزمان با تحصیل، مراحل مختلف اتومبیلرانی را در فرمولا فورد، فرمولا رنو، فرمولا 3 و فرمولا 2 طی کنم.

این‌که باوجود طی کردن مراحل پیشرفت در اتومبیلرانی، از درس و تحصیل غافل نشدید یک اتفاق مثبت است...

برای من درس و تحصیل همیشه مهم بوده و دوست داشتم اتومبیلرانی و درسم را کنار هم پیش ببرم و در هر دو زمینه موفق شوم. به همین خاطر پس از آن‌که در مشهد مدرک دیپلم خود را در رشته ریاضی به دست آوردم، در انگلستان هم موفق به اخذ مدرک لیسانس در رشته مدیریت و سرمایه‌گذاری بانکی شدم.

چه مقام‌هایی در این سال‌ها به دست آوردید؟

من چهار بار در رقابت‌های فورمولا فورد و فورمولا رنو قهرمان اروپا شدم و حتی با ماشین فورد توانستم مقام جهانی به دست بیاورم. به خاطر همین عناوین در سال 2008 به‌عنوان یکی از 20 راننده برتر و آینده‌دار دنیا معرفی شدم. اوج رقابت من حضور در مسابقات پیش فصل فرمول یک هند بود که همزمان شده بود با افتتاح پیست اتومبیلرانی این کشور. با آن‌که به دلیل دیر صادر شدن ویزا فرصت تمرین در پیست را پیدا نکرده بودم در حضور 130 هزار تماشاگر حاضر در پیست و البته میلیون‌ها بیننده تلویزیونی توانستم مقام سوم را به دست بیاورم. بعد هم در آکادمی فرمولا یک کیتروم قبول شدم و یکسری تست‌هایی را زیر نظر آنها پشت سر گذاشتم. الان هم در آستانه ورود به رقابت‌های فرمول یک هستم و فقط باید مجوزی به نام سوپرلایسنس به دست بیاورم که البته شرایط خاص خودش را دارد. امیدوارم با همکاری همه کسانی که در این زمینه می‌توانند به من کمک کنند خیلی زود موفق به اخذ این مجوز بشوم.

الگوی تو در مسابقات سرعت چه کسی است؟

من به تک‌تک راننده‌های فرمول یک احترام می‌گذارم، چون می‌دانم آنها چه مراحلی را طی کرده‌اند تا به این سطح از آمادگی دست یابند. همیشه از مایکل شوماخر خیلی خوشم می‌آمد و او را الگوی خودم در دنیای حرفه‌ای رانندگی قرار داده‌ام. البته لوئیس همیلتون و فرناندو آلونسو را هم دوست دارم.

از آخرین وضعیت این راننده محبوب و دوست‌داشتنی شوماخر هم خبر داری؟

متاسفانه بعد از آن اتفاقی که باعث شد شوماخر به کما برود، هنوز حال او به طور کامل بهبود پیدا نکرده است. من هم از این موضوع خیلی ناراحتم و دعا می‌کنم هرچه زودتر سلامت خودش را به دست بیاورد.

قطعا در آینده‌ای نزدیک کورش محمدخانی هم با حضور در رقابت‌های فرمول یک به الگوی بسیاری از جوان‌های ایرانی علاقه‌مند به اتومبیلرانی تبدیل خواهد شد. فکر می‌کنید برای فرهنگسازی در رانندگی چه قدم‌هایی می‌توانید بردارید؟

بد نیست بدانید من بتازگی به‌عنوان سفیر ایران در امنیت جاده‌ها و خیابان‌ها در سطح بین‌المللی انتخاب شده‌ام. به‌عنوان یک جوان علاقه‌مند به سرعت، می‌دانم جوان‌های زیادی عاشق سرعت هستند، اما جایی را ندارند که بتوانند خودشان را تخلیه کنند و مجبور می‌شوند در خیابان‌ها و جاده‌های شهری با سرعت زیاد رانندگی کنند. من به همه این جوان‌ها توصیه می‌کنم سرعت را در جای خودش تجربه کنند. من خودم یک راننده هستم و سرعت را هم دوست دارم، اما برای این موضوع امن‌ترین جای ممکن پیست اتومبیلرانی است نه خیابان‌ها.

به نظر تو آیا بستر برای استعدادیابی در ایران فراهم است. یعنی کسانی هستند که این جوان‌های علاقه‌مند را به پیست‌های اتومبیلرانی بکشانند؟

بله، در این زمینه در سال‌های اخیر کارهای خوبی صورت گرفته است. خود من هم عضو کمیته استعدادیابی فدراسیون اتومبیلرانی هستم و از نزدیک در جریان برنامه‌های مربوط به استعدادیابی قرار دارم. خوشبختانه برنامه‌ریزی‌های خوبی صورت گرفته و در حال اجرایی شدن است. فکر می‌کنم استعدادهای خوبی در کشور ما وجود دارد، بخصوص در اتومبیلرانی؛ با توجه به تعداد زیاد علاقه‌مندان به این رشته. من هم امیدوارم با بهره‌گیری از تجربیاتی که در این سال‌ها در خارج از ایران به دست آورده‌ام، بتوانم به جوانان کشورمان خدمت کنم و این تجربیات را به بهترین شکل ممکن در اختیار آنها قرار دهم.

خود شما بیشترین سرعتی که رفتید چقدر بوده؟

310 کیلومتر بر ساعت، البته در پیست. این را هم بگویم من که در پیست با سرعت 310 کیلومتر بر ساعت رانندگی می‌کنم هیچ علاقه‌ای ندارم در شهر با سرعت غیرمجاز رانندگی کنم، بلکه ترجیح می‌دهم با آرامش ماشین را به حرکت درآورم.

یعنی تا به حال به دلیل سرعت غیرمجاز جریمه نشده‌اید؟

نه! ممکن است دوربین با سه یا چهار کیلومتر سرعت بیشتر تخلفی از من ثبت کرده باشد، اما هرگز به خاطر سرعتی که خطرآفرین بوده باشد جریمه نشده‌ام.

در پیست چطور؟ آیا شده در سرعت‌های بالا دچار حادثه شوید؟

یک‌بار در حالی که با اختلاف نزدیک به 20 ثانیه از نفر دوم جلو بودم با سرعت 232 کیلومتر به کناره‌ها برخوردم و متاسفانه نتوانستم مسابقه را به پایان ببرم.

سقف آرزوهای کورش محمدخانی چیست؛ حضور در فرمول یک یا کسب عنوان در این رویداد مهم جهانی؟

هدف اصلی من همیشه قهرمانی‌های پیاپی در رقابت‌های فرمولا بوده است و مطمئن باشید این هدف را در سطح رقابت‌های فرمول یک هم دنبال می‌کنم. شما هر کاری که بخواهید انجام دهید سختی خودش را دارد و من هم برای این‌که بتوانم به اینجا برسم سختی‌های زیادی کشیده‌ام. این را هم بگویم که تا‌کنون به هر هدفی که در زندگی داشته‌ام رسیده‌ام. الان قصد دارم به‌عنوان اولین راننده ایرانی و اولین راننده مسلمان در رقابت‌های فرمول یک شرکت کنم و بعد هم با تلاش فراوان، بتوانم روزی در کنار بزرگان فرمول یک روی سکوی قهرمانی این رشته بایستم.

در این راه چه انتظارهایی از مسئولان دارید؟

من نمی‌توانم انتظارهای زیادی داشته باشم، چراکه تا همین جا هم همه چیز برای من فراتر از انتظارها پیش رفته است. من شاهد فعالیت‌های امیدبخش فدراسیون اتومبیلرانی در این یکی دو سال اخیر بوده‌ام و می‌دانم فدراسیون برای حمایت از من تمام توانش را بسیج کرده است. قطعا ادامه همین روند می‌تواند بستری را فراهم کند که من از سوی اسپانسرها مورد توجه بیشتر قرار بگیرم و بتوانم با کسب سوپرلایسنس مورد نظر در رقابت‌های فرمول یک شرکت کنم.

جا دارد در اینجا از همه کسانی که من را در راه دستیابی به آرزوهایم که زمانی در حد رویا بود، حمایت کرده‌اند تشکر ‌کنم. یک تشکر ویژه هم دارم از خانواده‌ام که همیشه من را باور داشتند و با حمایت‌هایشان به من انگیزه دادند تا در این مسیر قدم بردارم. شما وقتی قرار است در مسیری قدم بردارید که جزو اولین‌ها هستید، خیلی مهم است که افرادی در کنارتان باشند که شما را باور داشته باشند و به تو بگویند می‌توانی این کار را انجام بدهی. باور کنید اگر این باورها و این حمایت‌ها نبود درصدی از این موفقیت کنونی به دست نمی‌آمد.

حضور در فرمولا با ماشینی به رنگ پرچم ایران

چیزی که کورش محمدخانی را در این سال‌ها از دیگر راننده‌های شرکت کننده در رقابت‌های فرمولا متمایز کرده رنگ ماشین اوست. او معمولا با ماشین و کلاهی که به رنگ سبز و سفید و قرمز است در‌ مسابقات شرکت می‌کند تا ایرانی بودنش را همه جا با افتخار فریاد بزند. خودش در این‌باره می‌گوید: از روز اولی که مسابقات را در انگلیس شروع کردم با پرچم ایران در مسابقات حاضر شده‌ام. این یک افتخار بزرگ برای من محسوب می‌شود که به‌عنوان اولین راننده ایرانی در طول تاریخ در این سطح از رقابت‌ها مسابقه می‌دهم و هدفم این است که نام ایران را در این عرصه مطرح کنم.

هدفی که حالا می‌توان گفت او به آن رسیده است. محمدخانی با اشاره به واکنش خارجی‌ها می‌گوید: خیلی برایشان جالب است که راننده‌ای از آسیا و بویژه از ایران در این سطح از رقابت‌ها شرکت می‌کند. وقتی با آنها صحبت می‌کنم متوجه می‌شوم که تا قبل از این نمی‌دانستند ایران هم در این سطح از رقابت‌ها راننده دارد. به همین خاطر همیشه با اشتیاق درباره من و ایران می‌پرسند و خیلی دوست دارند بدانند از کجا شروع کرده‌ام و چگونه به اینجا رسیده‌ام.

محمدخانی با اشاره به رد چندین پیشنهاد خارجی می‌افزاید: من به‌واسطه موفقیت‌هایی که در رقابت‌های مختلف فرمولا به دست آوردم، در این سال‌ها پیشنهادهای زیادی از کشورهای دیگر داشتم. اما حالا با توجه به این‌که می‌بینم از سوی فدراسیون اتومبیلرانی کشورمان مورد توجه و حمایت قرار دارم، واقعا خوشحال هستم که سر عقیده‌ام ایستادم و در تمام مسابقات با پرچم ایران شرکت کرده‌ام. من همیشه افتخار می‌کنم که به‌عنوان یک ایرانی توانسته‌ام در بالاترین سطوح اتومبیلرانی دنیا رانندگی کنم و پرچم ایران را به اهتزاز دربیاورم. این‌که یک جوان ایرانی پس از سال‌ها زندگی و تحصیل در اروپا، این‌گونه به اصالت و عرق ملی خود پایبند است، جای تبریک دارد.

رضا پورعالی‌ /‌ گروه ورزش