شیب، بام، افسوس

تصویر درباره پسری بود ایستاده پای تخته سیاه کلاس و در حال پاسخ دادن به سوالات معلم. معلم می‌پرسید چرا در شمال ایران بام بسیاری از خانه‌ها را شیبدار می‌سازند و بیژن، دستپاچه و مغلوبِ استرس تکرار می‌کرد، شیب، بام؟ شیب، بام؟ و این شیب و بام شده بود جوک، مایه خنده عده‌ای، تکیه کلام برخی.

خدا می داند این ویدئو چند بار میان مردم دست به دست شد و چند صدبار صدای خنده ها را به آسمان برد. اما کسی که مردم به او خندیدند و درس نابلدی اش را دست گرفتند، دلش از این خنده‌ها لرزید. پسر 9 ساله آن روزها حالا نوجوانی شانزده ساله و رشید شده که به نوشته مجله نیمکت، به خاطر همان ویدئو و همان خنده‌ها درس را کنار گذاشته است.

بیژن یک کودک تارک تحصیل است که می‌توانست نباشد اگر ویدئوی او منتشر نمی‌شد و تصویرش از تنکابن به کل ایران نمی‌رفت.

او حالا در شهرش گچ‌کاری می‌کند و حتما هنوز عده‌ای سر راهش هستند که یاد آن ویدئو بیفتند و تکه‌ای به او بپرانند.

نوجوانانی مثل او کم نیستند که این اتفاقات لعنتی زندگی‌شان را تغییر می‌دهد، کسانی هم که مردم را فیلم می‌کنند کم نیستند، اما مگر تعداد آدم‌های پرخطا کم است؟ شک نکنید اگر قرار باشد از همه لحظات زندگی ما فیلم و عکس گرفته شود جهان از خنده روده‌بُر می‌شود. در این دنیا مگر آدم بی‌خطا هست؟

حقیقتی است که همه ما از این صحنه‌های مضحک در زندگی‌مان داریم، اما به هر ترفندی شده قایمش می‌کنیم، اما وقتی نوبت به زندگی دیگران می‌رسد حتی شده از روی قلب و احساسات آنها رد می‌شویم و پرده‌دری می‌کنیم.

بیایید با هم یقه این آدم‌ها را بگیریم، حتی اگر خودمان جزو آنها هستیم. خندیدن خوب است، اما نه به هر قیمتی، بیایید قبل از این که بخندیم چشم‌هایی را بشماریم که اشک در آنها حلقه خواهد زد.

مریم خباز ‌- گروه جامعه