سرمایه‌گذاری تلویزیون برای هنر

پرهیز تلویزیون از پرداختن به نمایش‌های روی صحنه، نمایشگاه‌های هنری یا کنسرت‌ها از این دیدگاه کاملا طبیعی ناشی می‌شود که هر برنامه‌ای با این رویکرد می‌تواند جنبه تبلیغی پیدا کند، اما با توجه به ذات اندیشه‌محور و فرهنگ‌ساز هنر می‌توان به رویکردهای تازه‌تر برای آشنایی مخاطب با تئاتر، هنرهای تجسمی و موسیقی اندیشید. تئاتر، موسیقی و هنرهای تجسمی مانند دیگر شاخه‌های هنری، تاثیرات ویژه‌ای بر فرهنگ‌مداری دارند و نقش فعال آنها در زندگی هر کسی می‌تواند به اندیشمندی و فرهیختگی منجر شود. کسانی که عادت به تماشای تئاتر داشته باشند، نگاه متفاوتی به زندگی خواهند یافت، کسانی که به شنیدن موسیقی و تماشای آثار هنری علاقه‌مند شوند، تفریحاتی زیبا و سالم را تجربه خواهند کرد و احساساتشان عمق می‌یابد و این هدفی است که بی‌شک تلویزیون هم آن را مد نظر دارد.

اهداف مشترک بین هنر و رسانه ملی و تاثیراتی که هر دو دنبال آن هستند، باعث می‌شود توجه تلویزیون به تئاتر، موسیقی و هنرهای تجسمی ضرورت پیدا کند؛ توجه به معنی معرفی بیشتر تولیدات و سبک‌های هنری به مخاطبان عام، نه فقط بررسی مسائل صنفی و حرفه‌ای هنرمندان و ارائه اطلاعاتی که صرفا برای اهالی و دست‌اندرکاران هنر مفید و جذاب است. تصویری که مخاطب عام از هنرهای تجسمی، موسیقی و بخصوص تئاتر در تلویزیون می‌بیند با آنچه به معنی واقعی در تئاتر اتفاق می‌افتد، تفاوت‌های جدی دارد و بسیاری از مردم تصویری که از تئاتر در ذهن دارند، نمایش‌های پرطمطراق با لحن و بیان ادبی است که در زندگی پرشتاب امروز جز کسالت حس دیگری را تداعی نمی‌کند. دانش عامه مردم در زمینه موسیقی و هنرهای تجسمی نیز به موسیقی پاپ و آثار هنری بازاری محدود می‌شود، در حالی که تولیدات این حوزه‌ها از تنوع قابل توجهی برخوردار است و تا کسی درباره آنها اطلاعات نداشته باشد به استفاده از آنها مشتاق نخواهد شد. به نظر می‌رسد رسانه ملی و بخصوص تلویزیون، بستر کم و بیش بکری در حوزه برنامه‌های هنری در اختیار دارد که می‌تواند برای برنامه‌سازی در آن سرمایه‌گذاری کند.

آذر مهاجر /جام‌جم