رئیسی که نویسنده شد

او حدود 30 سال مرد اول دانشگاه آزاد اسلامی بود. از اردیبهشت 1361 که به پیشنهاد هاشمی رفسنجانی این دانشگاه تاسیس شد تا اسفند 1390 که شورای عالی انقلاب فرهنگی صندلی ریاست را به کامران دانشجو واگذار کرد.

دانشگاه آزاد اسلامی در سال‌هایی تاسیس شد که عطش رفتن به دانشگاه، آرام و قرار جوان‌های مملکت را ربوده بود. زمانی که مدرک‌های دانشگاهی اعتبار لازم را داشتند و می‌شد با در دست داشتن‌شان شغلی تصاحب کرد. البته اعتبار مدرک دانشگاه آزاد حداقل در افکار عمومی به اندازه دانشگاه‌های دولتی نبود. بعدها این وضع کمی بهتر شد، اما باز رشد سرسام‌آور تعداد واحدهای دانشگاهی، آن را تحت تاثیر قرار داد. تامین شهریه دانشگاه آزاد در نگاه اول کار دشواری است؛ ولی خانواده‌های شهرستانی با حساب دو دو تا چهارتا به این نتیجه می‌رسیدند که فرستادن جوانانشان به این دانشگاه، اقدامی مقرون به‌صرفه است. دانشجویان دانشگاه‌های سراسری برای مهاجرت به شهرهای بزرگ باید هزینه‌ای را بابت خورد و خوراک و رفت و آمد کنار می‌گذاشتند. آنها ترجیح می‌دادند همان هزینه را به حساب بانکی دانشگاه آزاد واریز کنند و دچار غم غربت هم نشوند. عبدالله جاسبی به هیچ شهر و شهرستانی «نه» نگفت و در همه جا یکی از واحدهایش را افتتاح کرد. او نقش عمده‌ای در آبادانی خیلی از مناطق داشت. دانشجویانی که به شهرهای کوچک می‌رفتند، گردشگرانی محسوب می‌شدند که بازار مسکن و خوراک و پوشاک شهرهای مهمان را رونق می‌بخشیدند. بسیاری از مردان میانسالی که امروز با لقب دکتر و مهندس مشغول تلاش هستند، خاطرات زیادی از «جاسبی» در ذهن دارند و امضای آقای رئیس زیر مدرک دانشگاهی این جوانان نقش بسته است.

جاسبی آنقدر اعتماد به نفس داشت که در دوره‌های ششم و هشتم ریاست جمهوری به‌عنوان نامزد وارد میدان رقابت شد.

حدود دو سال و نیم از روزی که جاسبی با ریاست دانشگاه آزاد خداحافظی کرد، می‌گذرد. صندلی دانشگاه آزاد به نفر بعدی هم وفا نکرد و کامران دانشجو سال 92 جایش را به حمید میرزاده داد. این روزها عبدالله جاسبی وقتش را با تدریس و نویسندگی پر می‌کند. او در دانشگاه علم و صنعت در مقطع دکتری تدریس می‌کند و در کنار آن محتوای کتابی با موضوع تاریخچه دانشگاه آزاد اسلامی را تدوین می‌کند. جاسبی دیگر رئیس دانشگاه نیست؛ ولی همچنان در هیات موسس و هیات امنای این دانشگاه عضویت دارد و حرفش را می‌خرند. (ضمیمه چمدان)