تلویزیون بعد از ماه رمضان

برای بسیاری از اصحاب رسانه ماه رمضان فرصتی برای محک زدن توانایی خود در مواجهه با مخاطب است. در جایی که «گوناگونی سلیقه مخاطب» و «تغییر مداوم آن» یک معیار محسوب می‌شود البته که فرصت‌هایی مانند ماه رمضان بسیار مغتنم است برای این‌که رسانه رصد کند ببیند اساسا برای کدام مخاطب برنامه تولید می‌کند.

امسال تلویزیون در کنار برنامه‌های نمایشی خود تعدادی برنامه با محوریت‌های مختلف به آنتن پخش سپرد که بسیاری از آنها در شبکه‌های نسیم، نمایش، مستند، شما، آموزش و چهار دیده شد. در شبکه نسیم ـ با وجود این‌که زمان چندانی از افتتاح آن نمی‌گذرد ـ یک نوع هماهنگی دلپذیر دیده می‌شود که مخاطب می‌داند قرار است شاهد چه نوع برنامه‌ای باشد. خندوانه، آبرنگ، عینک آفتابی و هاونگ برنامه‌هایی است که مشخصا با هدف سرگرم کردن مخاطب ساخته شده است. شبکه نمایش هم امسال شب‌های خاطره‌انگیزی برای مخاطبان جدی سینما فراهم کرد و آن گنجاندن بخش سینما کلاسیک در جدول پخش برنامه‌ها بود که دست برقضا این اتفاق در ماه رمضان اتفاق افتاد و خیلی‌ها را پای گیرنده‌های تلویزیون نشاند. شبکه مستند نیز برنامه‌های متنوعی تدارک دیده بود که احتمالا مستند «پشت ماه» بیش از دیگران به چشم آمد، آن هم به این دلیل که این مستند به پشت صحنه سریال‌هایی پرداخته بود که در ماه رمضان سال‌های پیش از شبکه‌های مختلف پخش شده بود. همین موضوع و این‌که مخاطب به‌هر‌حال از این آثار ذهنیت دارد باعث شد بسیاری با این مستند همراهی کنند. شبکه شما هم در کنار پخش مجموعه بگو که هستم، به پخش جمع خوانی قرآن در گوشه و کنار ایران اقدام کرد که در نوع خود کار کم‌نظیری بود. علاوه براین، این شبکه پخش مستندهایی را با موضوع آیین‌ها و سنت‌های اقوام مختلف ایرانی در ماه رمضان در دستور کار خود قرار داد که اتفاقا مستندهای دیدنی‌ای هم بود. به نظر می‌رسد همه شبکه تلاش کرده بودند با وجود همه مشکلات ریز و درشتی که دارند برنامه‌های متنوعی را روانه آنتن کنند.