قورباغه‌های باستانی در هند

گروهی از دانشمندان موفق به کشف 14 گونه جدید قورباغه در هند شده‌اند. به گفته آنها گونه‌های تازه کشف شده همگی یک نوع بخصوص هستند که از آنها اغلب باعنوان «قورباغه‌های باستانی زنده» یاد می‌شود.

کد خبر: ۶۸۴۳۲۵

یکی از اعضای این تیم تحقیقاتی در مصاحبه‌ای با روزنامه اسپانیایی‌زبان اینفورمادور عنوان کرد که کشف گونه‌های جدید با وجود تهدیدهای جدی که هر روز بیشتر از قبل متوجه زیستگاه آنها می‌شود، در نوع خود یک اتفاق کم‌نظیر است. ساتی‌آب‌هاما داس بیجو افزود: «یکی از راه‌های شناخت این دوزیستان جدای از مشخصات ظاهری و بیومتری توجه به عادات رفتاری خاص آنهاست. قورباغه‌های نر متعلق به این گروه عادت دارند که در فصل جفت‌گیری پاهای عقبی خود را دائما تکان دهند و این از مشخصات بارز آنهاست که باعث می‌شود حتی افراد عادی بتوانند براحتی آنها را از دیگران تشخیص دهند.» این قورباغه‌ها را فقط می‌توان در گهات غربی هندوستان که یکی از غنی‌ترین کانون‌های تنوع زیستی در جهان است، پیدا کرد. گهات غربی نام رشته کوهی مشهور است که از شرق هندوستان تا ساحل دریای عرب امتداد یافته و به طور مشخص شامل انواع پارک‌های ملی، پناهگاه‌های حیات‌وحش و جنگل‌های حفاظت‌شده است. هر کدام از این زیستگاه‌ها به واسطه گونه‌های مختلف جانوری و گیاهی در نوع خود بی‌نظیر هستند. دکتر داس بیجو که یکی از استادان برجسته دانشگاه دهلی و یک بیولوژیست است، بیشتر از 12 سال سابقه تحقیق علمی روی این دوزیستان دارد. وی می‌گوید مطالعات ژنتیکی و ریخت‌شناسی گسترده‌ای روی این دوزیستان انجام شده و نتایج همه آنها حاکی از کشف گونه‌های جدید است. قورباغه‌های تازه کشف‌شده متعلق به خانواده‌ای به نام Micrixalidae و جنس Micrixalusهستند. میکریکسالوس یکی از جنس‌هایی است که فقط در هندوستان یافت می‌شود و تاکنون نیز 11 گونه از اعضای آن شناخته شده است.

دانشمندان قدمت حضور تعدادی از آنها را 85 میلیون سال تخمین زده‌اند و درست به همین دلیل است که نام «قورباغه‌های باستانی زنده» برازنده آنهاست. دکتر داس ـ بیجو می‌افزاید: این قورباغه‌های کوچک معمولا در مسیر جریان‌های سریع آب مناطق کوهستانی یافت می‌شوند. به گفته این پژوهشگر فقط ظرف 15 سال گذشته، 75 گونه دوزیست جدید در این منطقه شناسایی شده و همین مساله شاهدی بر این مدعاست که هنوز گونه‌های ناشناخته بسیاری در این زیستگاه وجود دارند. یکی از مسائلی که دانشمندان را بشدت نگران کرده، سرعت تخریب زیستگاه در این منطقه است. به گفته دکتر داس بیجو بدون تردید دانشمندان برای کشف این گونه‌های جدید باید سرعت عمل بیشتری از خود نشان دهند؛ چراکه نبود شناخت و حفاظت از این گونه‌ها نابودی همیشگی این میراث باارزش را در پی‌خواهد شد.