دیر آمدی ای نگار سرمست

جناب میرزا کوچک‌خان، از آنجایی که دولت علیه ایران شخص مرا که رئیس آتریاد طهران و چند سال است به ایران به درستی و راستی خدمتگزار هستم، جهت قلع و قمع ریشه فساد جنگل تعیین فرموده و این مساله قطعی است... به جنابعالی که سر دسته این جماعت هستید اعلان می‌شود... لکن محض این که شخص شما وطن‌دوست و ایران‌خواه... معرفی شده‌اید لازم است به شما خاطرنشان شود هر گاه جنابعالی را در محکمه عدل الهی حاضر نمایند و سوال شود که آنچه خسارت و تلفات به اهالی بیچاره از بدو الی الختم وارد‌آمده است مسوول درگاه الهی کیست گمان می‌کنم انصاف خواهید داد و شرمنده خواهید شد... با آن صفات عالی، شما برای شخص خود، راضی به اذیت مسلمین بیچاره نخواهید بود لذا با کمال اطمینان و قول و شرف نظامی و خدای یکتا قسم است چنانچه به اردوی قزاق ایران و به من پناهنده شوی و حرف مرا بپذیری قول می‌دهم که وسایلی فراهم دارم که بقیه عمر خود را با کمال احترام و با مشاغل عالی با آسودگی زندگانی نمایی و این قول نظامی که در این ورقه به شما داده می‌‌شود به وحدانیت خدا حق است...

پاسخ میرزا:

جناب رئیس آتریاد طهران! دیر آمدی ای نگار سرمست... از صدر تا ذیل مرقومه مورخه 21 شهر جاری را با دیده دقت دیدم. بنده به کلمات عقل فریبانه اعضاء و اتباع این دولت که منفور ملت‌اند فریفته نخواهم شد. از این پیش‌تر نمایندگان دولت انگلیس با وعده‌ای که به سایرین دادند و به یکبارگی قباله مالکیت ایران را گرفته تکلیفم کردند، تسلیم نـشـدم... وجـدانم به من امر می‌کند در استخلاص مولد و موطنم که گرفتار چنگال قهاریت اجنبی است کوشش کنم... بنده و همراهانم، شما و پیروانت در این دو خط مخالف می‌رویم باید دید عقلای عالم به جسد کشته ما می‌خندند یا به فاتحیت شما تحسین می‌کنند...

محمدعلی منشور گرکانی، رقابت شوروی و انگلیس در ایران، تهران، عطائی، 1368، ص 68