وقتی لطفی برای خرمشهر اشک ریخت

شعاری درباره سابقه آشناییش با لطفی می‌گوید: در سال 1359 برای آموختن نوازندگی تار نزد محمد رضا لطفی رفتم که این حضور در کنار لطفی برای سال‌های بسیاری ادامه داشت. مدت کوتاهی هم در نزد ایشان سه تار نواختم.
وی ادمه می‌دهد: برای نخستین بار در مرکز هنری «چاووش» محمد رضا لطفی را دیدم. مرکز فرهنگی و هنری «چاووش» در دل خود گروه‌های «عارف» و «شیدا» را داشت. آن‌ها در آن سال‌ها در قالب گروه شیدا و عارف پایه گذار سبک تازه‌ای از موسیقی ایران شده بودند.
شعاری درباره سبک موسیقی «چاووش» می‌گوید: سبکی که «چاووش» در موسیقی دنبال می‌کرد با موجِ حرکت جامعه در آن روز‌ها هماهنگ بود. موسیقی که «چاووش» ارائه می‌داد حرکت داشت و جوانان را به سمت خود می‌کشید.
وی ادامه می‌دهد: گروه‌های «عارف» و «شیدا» در مرکز هنری «چاووش» و به واسطه آهنگسازی‌های لطفی، ‌ علیزاده و مشکاتیان کار خود را انجام می‌دادند. لطفی در مدیریتِ گروه‌ها نقش داشت و در ساماندهی این گروه‌ها و مرکز چاووش دخیل بود.
شعاری درباره روحیه لطفی در آموزش موسیقی به شاگردانش می‌گوید: لطفی روحیه جمعی و اجتماعی داشت و به طبع در کنار کارهای گروهیش به آموزش موسیقی هم عشق می‌ورزید.
وی ادامه می‌دهد: در آموزش موسیقی چون به ردیف موسیقی دستگاهی ایران اعتقاد داشت، رآوی بسیار خوبی از موسیقی گذشتگان بود. اگر کسی می‌خواست موسیقی را بیاموزد، می‌توانست این کار را در نزد لطفی به بهترین نحو ممکن انجام دهد.
شعاری که در سال‌های 72 تا 75 با گروه شیدا همکاری کرده، می‌گوید: لطفی در آموزش به شاگردانش ادبیات موسیقی ایرانی را هم به هنرجو‌ها می‌آموخت و این کار را تا همین اواخرکه جسمش یاری می‌کرد هم ادامه داد.
وی ادامه می‌دهد: تار نوازی لطفی منحصر به فرد و مخصوص خودش بود. در نوازندگی او هم عناصر موسیقی گذشته و هم ذوق و سلیقه شخصی او شنیده می‌شد.
شعاری در پایان صحبت‌هایش به بیان خاطره‌ای از روزگار بودنش در کنار لطفی می‌پردازد و می‌گوید: در زمان جنگ وقتی خبر آزادی خرمشهر را از رسانه‌ها منتشر کردند، سرود «ایران‌ای سرای امید» با آهنگسازی محمد رضا لطفی از تمام بلندگوهای سطح شهر پخش شد. درست زمانی که این خبر از رادیو اعلام می‌شد، من مشغول درس گرفتن از لطفی بودم.
وی ادامه داد: وقتی خبر را شنیدیم و قطعه «ایران‌ای سرای امید» از بلندگوهای سطح شهر به گوش می‌رسید، چهره لطفی برایم دیدنی بود. او پر از شوق شده بود و به آرامی اشک می‌ریخت.
(تسنیم)