بی‌تدبیری در روز روشن

همه چیز تا قبل از پارک چیتگر در اتوبان تهران ـ کرج عادی بود تا این‌که به یک گره ترافیکی برخوردیم. علائم نشان می‌داد بخشی از آسفالت اتوبان در حال ترمیم است.

خب تا اینجای کار باز هم عادی بود که آسیب‌دیدگی فوری و خطرناک بخش کوچکی از آسفالت که با سرعت مجاز 100 کیلومتر در ساعت می‌تواند باعث تصادف‌های شدید شود، باید در این ساعت پرتردد از روز بناچار ترمیم شود بنابراین به‌ آرامی در پشت گره ترافیکی با این امید که مثلا تا چند دقیقه دیگر باز می‌شود، ایستادیم، اما این چند دقیقه به یک ربع و سپس نیم ساعت تبدیل شد و ما در این مدت حدود 500 متر به طور سانتیمتری جلو رفته بودیم.

ساعت به 11 نزدیک می‌شد و اضطراب از دیر کردن به همراه تعجب و کنجکاوی از علت باز نشدن این گره ترافیکی هم بیشتر می‌شد.

علت را که از یکی از ماموران در حال عبور راهداری پرسیدیم، ماجرا جالب شد؛ از اینجا تا پنج کیلومتر بالاتر همین طور ماشین ایستاده! حالاحالاها باید بایستید. چرا؟ دارن روکش آسفالت کل اتوبانو عوض می‌کنن. چرا این ساعت؟ نمی‌دونم. ساعت کارشو از هشت صبح تا چهار عصر تعیین کردن،‌ همه روزهای هفته!...

حالا پشت سر ما تا چشم کار می‌کرد، ماشین ایستاده بود. رانندگانی متعجب، بی‌حوصله، کلافه و در نهایت عصبانی.

تمام باندهای اتوبان کاملا بسته شده بود و هیچ خروجی یا مسیری برای خارج شدن از ترافیک وجود نداشت، حتی برای خودروهای امدادی یا ضروری. چاره فقط و فقط صبر کردن کلافه‌کننده در ترافیک کاملا ثابتی بود که مشخص نبود کی باز می‌شود.

این چنین بود که غرولندهای رانندگانی که از ماشین‌ها پیاده شده بودند آغاز شد، نمی‌شد اول اتوبان روی این همه تابلوی خالی یک اطلاعیه می‌زدن که از یه جای دیگه بریم یا اصلا وارد اتوبان نشیم؟ نمی‌شد ساعت کارشونو به زمان خلوت شب تغییر می‌دادند و توی اوج ساعت تردد مردم،‌ وسط روز این ترافیکو درست نمی‌کردن؟ اینا که دارن اتوبانو تعریض می‌کنن و دوباره باید آسفالت کنن، نمی‌شد همه قسمت‌ها رو با هم آسفالت می‌کردن؟ این همه پول داره هدر می‌ره، وقت مردمم داره گرفته می‌شه... اینها پرسش‌هایی بی‌پایان و البته منطقی بود که فقط یک پاسخ داشت؛ بی‌تدبیری در روز روشن؛ بی‌تدبیری که باعث ضرر دیدن خیلی‌ها شد و می‌شود، البته امید که این ضررها مهم نباشد، حالا ما و عده‌ای دیگر بدجور به قرارمان رسیدیم، بماند...

بهمن موسوی - جام‌جم