وقتی اسیر ایرانی سیلی زیارت خورد

در معاهدات ژنو حداقل به ۱۶ مورد از قوانینی اشاره شده که بر رفتار انسانی با اسرایی که در اختیار یک دولت قرار می گیرند، تاکید شده است.

یکی از این مواد درخصوص رفتار همگام با رعایت اصول انسانی بدون هیچگونه تبعیض ناشی از نژاد رنگ، عقیده و اصل و نسب است و ممنوعیت اکید قتل عمد، شکنجه و هرگونه رفتار خلاف عرف انسانی یکی دیگر از آن موارد است.

آزادی مذهب و اجرای آزادانه مراسم مذهبی و ایجاد تسهیلات لازم برای این کار از بندهای موجود در این معاهده است که متاسفانه در دوران جنگ هشت ساله هیچیک از این موارد از سوی رژیم بعث عراق مورد توجه قرار نگرفت و با اسیران ایرانی به بدترین شکل ممکن رفتار شد.

روایات و خاطرات آزادگان ایرانی از زمان اسارت همه نشان می دهد نه تنها حکومت دیکتاتور عراق از قوانین یادشده تبعیت نکرد بلکه دولت های اروپایی و آمریکایی مدعی حقوق بشر نیز با حمایت های خود، در آزار و اذیت و شکنجه اسرای ایرانی سهم بزرگی داشتند.

یکی از آزادگان سرافراز میهن می گوید:‌ غروب یکی از روزهای اسارت، یکی از هم اردوگاهی های ما به نام «علی» همراه کاروان اسرا کنار یک دژ ایستاده بود، یکی از عراقی ها ظرف آبی آورد و بقیه هم برای تماشای اسرا نزدیک شدند، ناگهان یکی از اسرای درون خودرو خندید و خنده او توجه دشمن را جلب کرد.

عبدالله کریمی می افزاید: یکی از عراقی ها فریاد کشید، انتم مسرورون؟ شما اسیر هستید، ‌برای چه شادی می کنید؟

علی گفت، زیارت کربلا، خوشحالی به خاطر زیارت کربلاست، عراقی با خشم نعره کشید، چه کسی این حرف را زد؟

علی پشتش به دشمن بود، برگشت به طرف عراقی و پاسخ داد: من بودم.

به گفته کریمی، افسر عراقی چشم هایش از شدت خشم از حدقه بیرون زد، سیلی محکمی به گوش علی خواباند و فریاد کشید: این هم سیلی زیارت.(ایرنا)