جدال نفسگیر «رقیه» با سرطان

هفت هشت ماه است که دخترک نوزده ساله از فشار تومور روی مغزش دوبینی دارد، چشم‌های سیاه او همه چیز را تار و دوتا می‌بیند.

بهار امسال تازه به دشت‌های قره‌آغاج شهرستان «گرمی» آمده بود که رقیه هی عق زد و بالا آورد، او سکندری خورد و از حال رفت. مدتی بود که دیگر هیچ چیز را شفاف نمی‌دید حتی تار و پود تابلوفرش‌هایی را که با سرپنجه‌هایش نقش می‌زد.

رقیه قبل از این که تومور به سراغش بیاید برای مردم تابلو فرش می‌بافت، دستمزدش هم 120 هزار تومان بود که خرج زندگی‌شان می‌کرد، اما از وقتی مریض شد چشمش دیگر نتوانست تار و پود فرش را ببیند.

تومور رقیه بدخیم است، تا به حال هم دوبار زیر تیغ جراحی رفته است. بار اول تیر ماه بود که جمجمه‌اش شکافته شد و تومور به ضرب تیغ از مغز او دل کند. اما بعد از این که رقیه به خانه آمد از سوراخ جراحی آب فواره زد، همین شد که او دوباره زیر دست جراح رفت؛ بخیه‌های آخرین عمل او را هنوز نکشیده‌اند.

درد رقیه سنگین است، دخترک سمت چپ بدنش حس ندارد؛ مثل یک عروسک که تا تکانش ندهی تکان نمی‌خورد. سمت راستش هم تعریفی ندارد، انگار جان از اندام‌های او رفته است.

سر پر درد رقیه روی گردنش سنگینی می‌کند، هی تاب می‌خورد و به عقب و جلو می‌افتد. حرف زدن‌های رقیه هم زیگزاگی شده است.

درد بزرگ او اما بی‌پولی است. خانه کاهگلی آنها در روستای قره‌آغاج جای راحتی نیست. اگر مردم روستا به خانواده رقیه کمک نکنند آنها نیمه‌گرسنه می‌خوابند و البته حالا که هزینه‌های درمان هم اضافه شده، گرسنه‌تر.

تومور بدخیم مغز رقیه دارد همه زورش را می‌زند که او را از پا بیندازد اما رقیه با آن چشم‌های سیاهش زندگی را از میان مرگ جستجو می‌کند.

او باید شیمی‌درمانی شود، اولین جلسه‌اش هم بیست و یکم مرداد است، اما خانواده دختر پولی برای این کار ندارند، هزینه‌های جراحی را هم تا به حال از دیگران قرض گرفته‌اند؛ برای همین دیگر امیدی به قرض گرفتن ندارند. حالا چشم امید رقیه برای فرار از چنگ مرگ، مردمی هستند که او امیدوار است در این روزهای سخت تنهایش نگذارند.

برای کمک به رقیه می‌توانید، کمک‌هایتان را به‌شماره حساب 6037701707064488 به اسم «ندرت پورحبیب» پدر رقیه واریز کنید.

مریم خباز -‌ گروه جامعه