حالا وقتش نیست

به روایت صریح تر آن که بهزیستی سال آینده در نظر دارد تا ارائه بن های نقدی، مستمری های ماهانه و کمک های جاری و آنی خود را کاهش داده و عمده تلاش خود را به پی ریزی برنامه های بلند مدت و ارائه خدمات غیر مستقیم، معطوف کند.

اما این طرح با موانع و چالش های بسیار عمده ای مواجه است و این تصمیم، حداقل تا چندین سال متمادی، در راستای منافع بیش از چهار میلیون معلول ایرانی نخواهد بود.

نباید فراموش کنیم که زمانی بهزیستی می تواند از حجم خدمات مستقیم خود بکاهد که در بحث "توانمندی مددجویان" به پیشرفت های چشمگیری نایل شده باشد.

زمانی که نرخ بیکاری معلولان بالاتر از متوسط نرخ بیکاری در جامعه است و حتی برخی از فعالان حوزه حقوق معلولان بر این باور هستند که بیش از 60 درصد از معلولان کشور بیکار هستند، حال صحبت از کاهش خدمات مستقیم به معلولان، جز اجحاف در حق توان یابان، حاصل دیگری دربرنخواهد داشت.

به بیان دیگر، بدیهی است که تمرکز بر توانمندی پایدار معلولان، با توسل به شیوه هایی همچون ارائه آموزش های فراگیر و ایجاد اشتغال پایدار، میسر است و  اتخاذ این شیوه مدیریتی نیز می بایست در زمره اهداف بلندمدت سازمان عریض و طویل بهزیستی باشد؛ اما صحبت از قطع سریع خدمات مستقیم به معلولان، آن هم در شرایطی که برخی از توان یابان حتی از عهده تامین هزینه های رفت و آمد خود هم برنمی آیند، جز عدم درک اوضاع معلولان، معنی دیگری نمی دهد.

از سوی دیگر، در حال جاضر شاهد هستیم که تنها حدود یک میلیون و 200 هزار نفر از معلولان ایرانی تحت پوشش سازمان بهزیستی هستند و با توجه به این وضعیت، زمانی بهزیستی می تواند ادعای خروج از چرخه خدمات مستقیم را مطرح کند که حداقل تمامی معلولان کشور را زیر چتر حمایت نسبی خود قرار داده باشد.

به هر روی، گمان نمی رود که این طرح جدید بهزیستی در سال آینده بتواند آلام پرشمار معلولان ایرانی را در یک بازه میان مدت کاهش دهد؛ حتی اگر این طرح هم، به عنوان  یک پروژه علمی و مشابه رویه کشورهای توسعه یافته به شمار بیاوریم، باز هم این تصمیم تازه با توان اقتصادی ضعیف معلولان ایرانی سازگار نیست و حداقل در راستای انتقاد از زمان زودهنگام اجرای این پروژه بلندپروازانه، باید خطاب به مسوولان خاطر نشان کرد؛ "حالا وقتش نیست!"

امین جلالوند – خبرنگار جام جم آنلاین