اسنادی تاریخی‌ازهویت‌ایرانی‌ابوموسی

آقای عباسپور چگونه بخشدار ابوموسی شدید؟

من در این زمینه به 2 مورد از ده‌ها اسناد موثق که در مجامع حقوقی بین‌المللی نیز غیرقابل انکار است، اشاره می‌کنم.

سند اول در مورد سلطان چاکر فرزند عبید متولد 1310 هجری شمسی است که در سال 1340 شمسی یعنی 11 سال قبل از بازپس‌گیری جزایر سه‌گانه و زمانی که جزیره بوموسی در اشغال انگلیس بوده با گروهی از ایرانیان جزیره و تحمل سختی و مشکلات با لنج بادبانی از جزیره بوموسی به بندر لنگه عزیمت کرده و با مراجعه به اداره ثبت احوال موفق به دریافت شناسنامه شده است. من سند صدور شناسنامه وی را همراه با مدارک هویتی اماراتی که با ترفند پوشاندن لباس عربی به وی در سال‌های 1984 با نام سلطان عبید سلطان چاکر برای وی جنسیه (شناسنامه) هویتی شارجه‌ای صادر و به عنوان یک عرب شارجه‌ای سنگ ارث‌خواهی را به سینه می‌زنند ارائه کردم. ضمنا 24 سال پیش که بخشدار مرکزی بوموسی بودم وی با همسر ایرانی‌اش خانم کلثوم ابول فرزند علی متولد منطقه شناص بندر لنگه و فرزندان ایرانی‌شان (3 پسر و 3 دختر) همچنان در جزیره بوموسی ساکن بودند.

سند دوم در مورد حسن ممنون فرزند علی متولد 20 دی 1340 در جزیره کیش است که ‌ 1367 ـ 1366 در جزیره بوموسی با مدارک هویتی ساختگی شارجه‌ای تحت نام حسن‌علی محمدعلی به عنوان یک نفر امارتی ساکن بود و با مراجعه به بخشداری بوموسی از من درخواست مجوز کرد تا برای ازدواج با یک دختر ایرانی جزیره کیش به آن جزیره عزیمت کند.

چرا. در مورد ماهیت ایرانی نامگذاری جزایر سه‌گانه باید بگویم که اسناد آن در کتابی تحت عنوان: ماهیت ایرانی نامگذاری جزایر سه‌گانه درتاریخ و عصرحاضر فراهم شده که جلد اول از دوره 4 جلدی آن در 102 صفحه آماده چاپ است. برابر تحقیقات انجام‌شده در 9 شهرستان استان هرمزگان در گویش محلی به تپه، تنب گفته می‌شود که بعضا به صورت تم یا تمب نیز کتابت می‌کنند که غلط مصطلحی شده است والا مانند دنبه که دمبه تلفظ می‌شود، اما باید دنبه کتابت شود این تنب‌ها که به صورت تمب تلفظ می‌شود باید به صورت تنب املاء شود.

اینجانب بیش از 110 نمونه تنب دارای نام مخصوص را در سطح استان هرمزگان شناسایی کرده‌ام که نمونه‌هایی از آن را بیان و عکس تنب‌ها را نیز در کتاب ماهیت ایرانی نامگذاری جزایر سه‌گانه در تاریخ و عصر حاضر ارائه کرده‌ام تا خلیج‌فارس‌نویسان، صاحب‌نظران و مقامات ارجمند وزارت امور خارجه بیش از پیش با مبانی تعلق جزایر سه‌گانه به ایرانیان مطلع و در راستای منافع ملی از آن بهره‌مند شوند:

1ـ استان هرمزگان: شهرستان بندر لنگه: بخش مرکزی: دهستان دژگان: روستای تنب چکی (دارای 12 خانوار‌‌ / ‌‌62 نفر جمعیت در زمان تحقیق).

2ـ استان هرمزگان: شهرستان بندر لنگه: بخش مرکزی: دهستان دژگان: روستای تنب بنگرو که بنگر به معنای جایی که آب باران جمع می‌شود به کار می‌رود و چون این بنگر در کنار تنب روستا قرار گرفته به روستای تنب بنگرو مشهور شده است. ( دارای 50 خانوار ‌‌/ ‌‌241 نفر جمعیت).

3ـ استان هرمزگان: شهرستان بندر لنگه: بخش مرکزی: دهستان دژگان: روستای تنب سیک. (دارای 48 خانوار ‌‌/ ‌‌209 نفر جمعیت).

4ـ استان هرمزگان: شهرستان بندرعباس: بخش قلعه قاضی: روستای برتم (بر تنب: به معنای روستای کنارتپه‌) (دارای 12 خانوار‌‌ / ‌‌62 نفر جمعیت در زمان تحقیق).

5 ـ استان هرمزگان: شهرستان بندرعباس: بخش تخت: دهستان شمیل: روستای تنب باریکو که دارای یک تپه با طول زیاد و باریک می‌باشد (‌دارای 20 خانوار ‌‌/ ‌‌84 نفر جمعیت در زمان تحقیق).

6 ـ استان هرمزگان: شهرستان قشم: بخش شهاب: دهستان دولاب: روستای تنبان (الف و نون جمع به تنب اضافه شده به علت وجود تعداد 3 تنب نامدار در حوالی این روستاست که عبارتند از تنب بادومو، تنب جلفارو، تنب خورکنارون ) ( دارای 244 خانوار ‌‌/ ‌‌941 نفر جمعیت).

7ـ استان هرمزگان: شهرستان قشم: بخش مرکزی: دهستان رمکان: روستای تم ردیسی (انب رئیسی) (دارای 38 خانوار جمعیت).

8 ـ استان هرمزگان: شهرستان میناب: بخش مرکزی: دهستان حومه: روستای تنب بساط (تم بساط) (دارای 32 خانوار ‌‌‌‌/ ‌‌180 نفر جمعیت).

9ـ استان هرمزگان: شهرستان میناب: بخش مرکزی: دهستان حومه: روستای تنب بساط (تم بساط) (دارای 32 خانوار ‌‌‌‌/ ‌‌180 نفر جمعیت).

10ـ استان هرمزگان: شهرستان رودان: بخش مرکزی: دهستان آب نما: تم مارور (تنب مارو) (تپه ‌تاریخی 2500 ساله).

11ـ استان هرمزگان: شهرستان جاسک: بخش مرکزی: دهستان کنگان: روستای تم باسیون کوه مبارک (تنب باسیون‌) (دارای 29 خانوار).

12ـ استان هرمزگان: شهرستان حاجی‌آباد: بخش احمدی: روستای تنب خورشاه مردان (دارای 204 خانوار‌‌ / ‌‌984 نفر جمعیت).

نکته مهم این که همان بومیانی که در طول تاریخ به تپه، تنب می‌گفته و میدر عصر حاضر نیز تنب می‌گویند و این قبیل نقاط جغرافیایی استان هرمزگان کنونی را با نام‌های تنب نامگذاری کرده‌اند هنگامی که دریانوردی می‌کرده‌اند و 2 جزیره را مانند 2 تپه بزرگ و کوچک مشاهده کرده‌اند جزیره بزرگ‌تر را تنب بزرگ (تنب) و جزیره کوچک‌تر را تنب کوچک (نابیوتنب) نامیده‌اند.

همان‌گونه که جزایر فارور بزرگ را فارور ‌و فارور کوچک را نابیو فارور نامگذاری کرده‌اند، هیچ انسان منطقی نمی‌پذیرد که چند جزیره که با ماهیت واحد درتاریخ نامگذاری شده‌اند متعلق به 2 کشور باشد. از سویی دیگر هنگام نامگذاری تاریخی این جزایر ایرانی، اصلا کشور امارات وجود خارجی نداشت.

ریشه ایرانی نامگذاری حتی در مورد جزیره بوموسی نیز صادق است. این جزیره همان‌‌گونه که دکتر غلامرضا زعیمی در فصلنامه تاریخ روابط خارجی شماره 23 ـ تابستان 1384 نیز مطرح کرده‌اند داستانی دارد که ایرانیان بومی منطقه که از پیرامون این جزیره دریانوردی می‌کردند چون جزیره دارای درخت و سبزه فراوانی بوده است، جزیره را به نام گپ سبزو به معنای سبزه‌زار بزرگ می‌گفتند و 2 ویژگی گویشی جنوبی (در هرمزگان) یعنی حذف کسره میان مضاف الیه و مضاف و صفت و نیز حذف آخر کلمات در هنگام صحبت و نیز اسلوب تبدیل و به ب در زبان فارسی، می‌توان به این نتیجه رسید که نام واقعی این جزیره بوم سوز (Bume Sowz) به معنی سرزمین سبز بوده که در یک چرخه تاریخی و زبانی به بوم‌سوز (Bum-Sowz)، بوم‌سو (Bum-Sow)، بومسو (Bumsow) به بوموسی تبدیل شده است و گفته می‌شود ابوموسی نامیدن آن ناشی از ترفندهای بریتانیا برای وجهه عربی دادن به این جزیره ایرانی است... دو سند غیرقابل برای ماهیت ایرانی نام جزیره بوموسی یکی نقشه‌ای که به دستور وزیر خارجه بریتانیا مارکی سالیسبوری در ژوئن 1888 توسط وزارت جنگ بریتانیا تهیه و به ناصرالدین شاه اهدا شده است که ماهیت ایرانی جزایر بوموسی، تنب بزرگ و کوچک که با نام تنب و نابیو تنب مشخص شده و نام جزایر فارور بزرگ و کوچک که با نام‌های فارور و نابیوفارور مشخص شده است سندتاریخی غیرقابل انکاری است که بیش از وحدت رنگ جزایر سه‌گانه به رنگ سرزمینی گویای تعلق این جزایر به ایرانیان است. دومین نقشه هم نقشه ترسیم‌شده در سال 1967 که به ضمیمه توافقنامه ایران و امارات در سال 1974 است که ویژه تحدید بخشی از فلات قاره بین 2 کشور تنظیم و در مرکز اسناد وزارت خارجه نگهداری می‌شود نام جزیره بوموسی و جزایر موصوف به همین طریق ثبت شده است. امید است ان‌شاءالله مقامات ارجمند ذی‌ربط همایش‌هایی از زبان‌دانان و گویش‌شناسان ایرانی برگزار و این مباحث تاریخی را غنای علمی و آکادمیکی بیشتری ببخشند.