دانلود با طعم انتظار

و آن‌گاه این سمفونی افسانه‌ای آغاز می‌شد: ویززززز... جیرررر...بوق بوق... کرشششش... انگار مودم داشت با موجودی از سیاره‌‌ای دیگر صحبت می‌کرد؛ ۳۰ ثانیه‌ای که مثل یک قرن می‌گذشت. اگر کسی گوشی را برنمی‌داشت، ناگهان صفحه می‌لرزید و می‌نوشت:‌ .Connected at ۴۴.۸ kb/s در آن لحظه احساس می‌کردیم بزرگ‌ترین پیروزی زندگی‌مان را به‌دست آورده‌ایم. انگار خودمان ماهواره‌ای به فضا پرتاب کرده بودیم.
دانلود یک آهنگ سه مگابایتی گاهی یک ساعت و ربع طول می‌کشید. کنار مانیتورهای بزرگ می‌نشستیم، به نوار سبز پیشرفت خیره می‌شدیم و با هر یک درصد، قلب‌مان تندتر می‌زد. اگر وسط راه خط قطع می‌شد، انگار آخرالزمان رسیده بود. دوباره از نو، همان سمفونی، همان انتظار شیرین.
مادرها می‌گفتند «باز تلفن اشغاله؟» ما التماس می‌کردیم «فقط ۱۰دقیقه دیگه...» و ۱۰دقیقه می‌شد یک ساعت، یک ساعت می‌شد تمام شب.دانلود منیجرهایی مثل FlashGet و GetRight ناجی‌مان بودند. چون اگر قطع می‌شد از همان جا ادامه می‌دادند؛ سایت‌هایی که برای ما حکم یک گنجینه باارزش را داشتند. نیمه‌شب دانلود را شروع می‌کردیم، صبح با هیجان بیدار می‌شدیم ببینیم تمام شده یا نه.
ایمیل چک کردن برای خودش یک ماجراجویی بود. یاهو میل گاهی ۱۰دقیقه طول می‌کشید باز شود. چت‌روم‌های یاهو مسنجر با عکس‌های ۳۲×۳۲ پیکسلی که ۱۰دقیقه‌ای بعد لود می‌شد. اولین «سلام» به یک غریبه که شاید ساعت‌ها طول می‌کشید تایپ شود. چون حروف فارسی گاهی به‌هم می‌ریخت. برای بازی‌های آنلاین فلش هر بار که صفحه رفرش می‌شد، باید ۱۰ دقیقه دیگر صبر می‌کردیم.
در دوره کنونی، اینترنت مثل هوای تنفس همه‌جاهست. ۵G، فیبر نوری، وای‌فای، دانلود یک فیلم۴k ‌در۱۰ثانیه امکان‌پذیر است. اما دیگر آن انتظار و هیجان وجود ندارد، آن حس «من بالاخره وصل شدم» دیگر نیست.
آن شادی خالص وقتی که بعد از یک ساعت، آهنگ کامل می‌شد و برای اولین‌بار پخشش می‌کردیم وجود  ندارد.
آن‌صدای ویزویز‌مودم،هنوزگاهی درخلوت شب‌های‌مان برمی‌خیزد؛مثل نوایی ازدوران معصومیت تکنولوژی،مثل لالایی‌ای که برای نسل ما می‌خواند و ما بیهوش خواب آینده‌ای می‌شدیم که حالا رسیده...ودیگر آن انتظارعاشقانه رادر خود ندارد.
شاید سرعت زندگی‌مان هزار برابر شده باشد، اما آه... آن آه شیرین ۴۵ دقیقه‌ای، آن لرزش دل وقتی نوار پیشرفت به ۹۹ درصد می‌رسید، آن جیغ خفیفی که از خوشحالی می‌کشیدیم وقتی نوشته می‌شد ۱۰۰درصد... دیگر هرگز بازنمی‌گردد.
مودم‌۵۶k  آخرین نسلی بود که برای وصل شدن به اینترنت باید «صدا» می‌شنیدیم. بعد از آن دیگر همه‌چیز بی‌صدا و بی‌مراسم شد. گاهی فکر می‌کنم همان صدای ویزویز مودم، زیباترین موسیقی نوستالژیک نسل ما بود.