صنعت کشاورزی نیاز به جراحی بزرگ دارد

درمجموع از طریق این نوع صنایع ارزش اقتصادی، محصولات افزایش مییابد. این امردرکنار جلوگیری از هدر رفت محصولات و کاهش ضایعات منجر به ارتباط با ارزش بین دو بخش کشاورزی و صنعت میشود.متأسفانه در بخش کشاورزی، برنامهای بهعنوان نقشه راه وجود ندارد.هرچند مدتی است در مورد اصلاح الگوی کشت صحبتهایی میشود اما در ترسیم فضای کلی کشاورزی که دامداری را نیز در برمیگیرد باید بررسی شود چه محصولی، کجا، با چه میزان و با چه الگو و فناوریای باید کشت شود.مشکلات معیشتی سبب شده کشاورزان و باغداران مبادرت به نوسازی درختان در بخش باغی نکنند. هر درخت عمر مفیدی دارد و پس از کهنسالی باید با درختان جوانتر جایگزین شود. امروز باغات کشور از بهرهوری خارج شدهاند و ضرورت دارد بخشی از این درختان با کاشت نهال نوسازی شوند.حداقل سه سال زمان نیاز است تا نهالها به درختانی پربار تبدیل شوند. فشار اقتصادی باعث شده کشاورزان نتوانند این زمان را تحمل کنند، بنابراین سعی میکنند با هر زحمتی که شده به وسیله کود و سم همچنان از این درختان بهره ببرند. در این باره وزارت جهاد کشاورزی باید به کمک کشاورزان بیاید.چالش اراضی کوچک مقیاس در بخش کشاورزی نیز ایران را تحت فشار قرار داده است. کشور از طرف زمینهای کشاورزی کوچک مقیاس آسیب زیادی دیده و هنوز هیچ سیاست و برنامهای نتوانسته از خرد شدن اراضی جلوگیری کند. در این راستا فرهنگسازی نیاز است تا تجمیع رخ دهد. قطعات کشاورزی باید به هم پیوسته شوند تا قیمت تمام شده محصولات نهایی در صنایع تبدیلی رقابتی شود.یکی از آیتمهای اصلی امنیت اقتصادی، موضوع کشاورزی است. در حال حاضر کشاورزان ایرانی گندم را در قطعات خرد در ایام مختلف کاشته و برداشت میکنند، بنابراین نمیتوان انتظار بهرهوری داشت.وقتی سیستم و کارهایی که بهصورت زنجیره به هم وابسته هستند نتوانند بهدرستی کارشان را انجام دهند، در نهایت صنایع پایین دستی و صنایعی که این محصولات مواد اولیه آنها به شمار میرود، نخواهند توانست با قیمت رقابتی فعالیت داشته باشند. حتی در بازار داخل هم مردم قادر به استفاده از این کالاهای تبدیلی نیستند.قیمت غیررقابتی هزینه بالا را به تمام زنجیره تولید تحمیل میکند. بنابراین بخش کشاورزی بهدلیل نداشتن سند راهبردی در حال زیان و آسیب است. در حالی که وزارت جهاد کشاورزی با یک سلسله اقدامات و تغییرات میتواند به سود کشاورز پیش برود. مثل یکپارچهسازی اراضی یا حداقل کشت یک محصول در زمینها در کنار تضمین بازار فروش محصولات.