امضای‌صعود

شاید برای اولین‌بار باشد که ماشین حساب در دست نداریم تا ببینیم دیگران باید چه می‌کنند و ماهم باید چه کنیم، با رسم شکل، حساب و کتاب کنیم، در چه صورتی از گروه خود صعود می‌کنیم،این بار همه چیز شفاف و روشن است؛ فقط فقط، فقط نباید ببازیم... یک مساوی هم ما را به مرحله بعد و بازی با هلند می‌رساند، دیگر چه چیز‌ی بهتر از این کارلوس‌کی‌روش هم که متخصص بستن عقب زمین است و مساوی گرفتن برایش مثل آب خوردن می‌ماند. 
اما چرا باید قانع باشیم؟ چرا نباید به آرزوهای‌مان پر و بال بدهیم؟ وقتی رویای‌مان محال نیست و در دسترس است چرا نباید به پیروزی مقابل آمریکا فکر کنیم؟ 
تیمی که مهدی طارمی را در خط حمله خود دارد و برای هر خط دفاعی در جهان این روزها یک کابوس شبانه محسوب می‌شود، خیلی راحت می‌تواند به گل زدن فکر کند. طارمی تنها نیست، سردار آزمون هم در کنار اوست، بازیکنی که در بوندس‌لیگا بازی می‌کند، بازیکنی که همیشه وقتی لازمش داشتیم، کار را در آورده است. ما علی قلی‌زاده را داریم، یک دریبل‌زن خلاق که هم خوب عبور می‌‌کند و هم خوب پاس می‌دهد. 
ما رامین رضاییان را داریم که در این جام‌جهانی گل زدن را به آن سانترهای زیبایش اضافه کرده، ما روزبه چشمی و سعید عزت‌اللهی را داریم‌ که هم شوتزن هستند و هم سرزن. ما میلاد محمدی، احمدنوراللهی، احسان حاج‌صفی سیدمجید حسینی و مرتضی پورعلی گنجی را داریم گلرهای‌مان هم نشان دادند که مطمئن هستند. 
تازه روی نیمکت هم کلی شگفتانه داریم که می‌توانند به ما کمک کنند؛ سامان قدوس، علیرضا جهانبخش، کریم‌انصاری‌فرد، وحید امیری و ...از همه مهم‌تر ما کارلوس کی‌روش را داریم. یک مربی که فنش را قبول داریم و این توانایی را دارد که مربی آمریکا را در شطرنج تاکتیکی مات کند.‌
با مرور همه این اسم‌هاست که می‌توانیم به رویاهای‌مان اجازه بدهیم تا با تردیدی کمتر، نه تنها به صعود فکر کنیم که حتی به بردن و حتی خوب بردن هم فکر کنیم. 
درست است که آمریکا تیم خوبی است و مقابل انگلستان نشان داد که خوب می‌دود و بازیکنان خوبی چون پولیشیچ دارد اما خب ما برای صعود به میدان می‌رویم، صعودی بی‌مانند که فقط یک امضا برای تحققش فاصله داریم؛ امضای تیم‌ملی.

منبع: ضمیمه جام22 روزنامه جام‌جم