ضرورت توسعه هم‌اندیشی

 این امر از عدم اعتماد مسؤولان فرهنگی و نظامی دفاع مقدس نسبت به جامعه هنری ناشی می‌شود. در طول این سال‌ها آنها فقط خدمات به سینما ارائه دادند، اما در مقابل کمتر انتظارات‌شان برآورده شده است.

من به‌ درستی یا نادرستی این موضوع کار ندارم اما این مهم باید آسیب‌شناسی و بررسی شود که آیا انتظارات نهادهای نظامی زیاد بوده یا جامعه هنری به‌خوبی حق مطلب را ادا نکرده و انتظارات موردنظر برآورده نشده است؟ این بی‌اعتمادی از آنجا شکل گرفت که نهادهای نظامی به این نتیجه رسیدند که نسبت به انتظارات‌شان، هزینه‌های بیشتری کردند.

منظور از هزینه، صرفا پول نیست، بلکه به حمایت‌های دیگر هم برمی‌گردد. بالاخره برخی از این نهادها به سینما ورود می‌کنند، از ساخت بعضی فیلم‌ها حمایت می‌کنند اما ناگهان روی پرده با اثری روبه‌رو می‌شوند که جا می‌خورند و تصور ندارند حمایت‌های آنها، چنین نتیجه‌ای داشته باشد.

به همین دلیل، همکاری آنها آرام‌آرام ضعیف شده است. اگر همکاری نیروهای مسلح نباشد، ساخت فیلم‌های مقاومت و دفاع‌مقدس، تقریبا انجام‌شدنی نیست بنابراین نیاز به همکاری و حمایت این نهادهاست.

علی‌رغم وجود و پیشرفت فضای دیجیتال و جلوه‌های ویژه رایانه‌ای در سینمای ایران، اما باز فیلم‌های جنگی و دفاع‌مقدس، نیاز به این دارند که بخشی از صحنه‌ها با حمایت نهادهای نظامی ساخته شوند. به نظرم ۹۰درصد این تعامل ضعیف، با گفت‌وگو حل می‌شود.

یعنی نیاز است که سینماگران و نهادهای نظامی جلسات مشترکی برگزار کنند و گفت‌وگوهای سازنده‌ای با هم داشته باشند.

باید افرادی پیشقدم شوند و این دو طیف یعنی هنرمندان و مسؤولان و دست‌اندرکاران فرهنگ دفاع مقدس ازجمله بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس و سازمان‌های حفظ این آثار که در نهادهای نظامی هستند را به همدیگر نزدیک کنند.

متاسفانه این کار کمتر صورت می‌گیرد. زمانی که خودم مدیرعامل انجمن سینمای انقلاب و دفاع‌ مقدس بودم، سعی می‌کردم این دو طیف را به هم نزدیک کنم و به هر بهانه‌ای مثل جشنواره‌های دانش‌آموزی، افطاری‌های انجمن، گردهمایی‌ های دفاع مقدس که در شهرهای مختلف برگزار می‌شد و ... این دو طیف موثر سینمای دفاع مقدس و مقاومت را در کنار هم دور یک میز می‌نشاندم.

محمدرضا شرف‌الدین - تهیه‌کننده سینما / روزنامه جام جم