علت توقف سریال پلیسی شبکه 5

آقای فخیم زاده، بحث را از حواشی خبر نگارش فیلمنامه سریال «کارآگاهان جوان» برای شبکه پنج شروع کنیم. خبری که اتفاقا خیلی زود همه جا پخش شد؟
این یک خبر کهنه است و من خودم تعجب کردم که چرا این خبر را الان منتشر کردند! البته اخبارش درست است. قرار بود به تهیه کنندگی آقای مجتبی متولی برای شبکه ۵ سریالی پلیسی-معمایی بنویسم و پیرو آن جلساتی هم با مدیران این شبکه هم داشتیم، اما به دلیل شرایط کرونا و همچنین فقدان بودجه این پروژه متوقف ماند و بعد از آن هیچ پیگیری ای هم انجام نشد.
شاید قرار است این پروژه در ماههای آینده وارد مرحله پیش تولید بشود؟
نمی دانم، بستگی به تصمیم مدیران شبکه پنج دارد که هنوز هم ساخت این سریال جزو اولویت هایشان است یا خیر! فعلا که نه از سوی شبکه تماسی با من گرفته شده، نه از طرف تهیه کننده. در واقع چنانچه تصمیم جدیدی هم در خصوص راه اندازی مجدد این سریال انجام شده باشد، بنده از آن مطلع نیستم.
در شرایط کنونی کارشناسان یکی از دلایل عمده افت کیفی آثار سینمایی و تلویزیونی  را نبود فیلمنامه های خوب تلقی می کنند. به نظرتان دلایل فقدان فیلمنامه خوب چیست؟
فیلمنامه مهمترین جز یک فیلم است. شما تا زمانیکه فیلمنامه خوبی در دست نداشته باشید، نمی توانید فیلم خوب و واجد شرایطی بسازید. من خودم هر زمان خواستم سریال یا فیلمی بسازم مهمترین ضریب را برای فیلمنامه قائل شدم. متاسفانه خیلی از کسانیکه الان در این حوزه کار می کنند از فیلم و سریال و ساختارهای آن شناخت کافی ندارند و همین مسئله باعث می شود به مرور سطح سلیقه مخاطب را پائین بیاورند.
در این میان خط قرمزها تا چه اندازه می تواند در نگارش یک فیلمنامه ضعیف و بستن دست فیلمنامه نویس موثر باشد؟
خط قرمز برای فیلمنامه نویس حکم ترمز را دارد. هر زمان که این خط قرمزها کمرنگ بود ما فیلم های بهتری ساختیم. من خودم در سال ۱۳۸۰ سریال «خواب و بیدار» را بدون هیچ کنترلی از سوی سازمان صدا و سیما و نیروی انتظامی ساختم. هیچ کنترلی نبود و هیچ مشکلی پیش نیامد و در نهایت سریالی ساخته شد که یکی از پرمخاطب ترین سریال های صدا و سیما بود یا فیلم «میراث من جنون» را دقیقا به همین شکل در سال ۱۳۶۰ تولید کردم. فیلمنامه نویس های ما دیگر ضوابط پخش و نمایش آثار و خطوط قرمز را می شناسند و در همین چارچوب سریال یا فیلم می سازند. در اینصورت خط قرمزهای سلیقه ای دیگر معنایی ندارد، جز اینکه ترمزی باشد برای فیلمنامه نویس.
بازیگری، نویسندگی یا کارگردانی، کدامیک را انتخاب می کنید؟
هر کدام از هنرهایی که ذکر کردید ابزاری برای ساخت فیلم است. سالهاست می نویسم به این دلیل که فیلمنامه مدنظرم را نمی توانم از میان گزینه های موجود پیدا کنم یا هر زمان که بازی کردم به دلیل ضرورت بوده. یعنی حس کردم که باید این نقش را خودم بازی کنم. چون من خودم را بازیگری حرفه ای نمی دانم، خودم را کارگردانی حرفه ای می دانم یا در مورد تهیه کنندگی هم همینطور. هر زمان که ضرورت داشته فیلم یا سریالی را تهیه کرده. مهم برایم ساخت فیلم است و بازیگری و نویسندگی و تهیه کنندگی بیشتر برایم واجب کفایی است.
در این روزهای کرونایی چطور خودتان را سرگرم می کنید؟
می نشینم پر پر می زنم و سناریوام را می نویسم یا اینکه ورزش می کنم. من یک باشگاه شخصی در دفترم دارم و در آنجا ورزش هایی انجام می دهم که بدنم را روی فرم نگه دارد.
با تجربیاتی که از سالها کار در این حرفه دارید، فکر می کنید سینمای ما چه زمانی به استاندارد های جهانی نزدیک می شود؟
سینمای ما شکل و شمایل خاص به خودش را دارد. بخشی از آن مربوط به سینمای جشنواره ای و فیلم های هنری است و بخشی دیگر متعلق است به سینمای بدنه با مخاطبی عام. کرونا باعث شده تماشاگر به سالن سینما نرود و همین مسئله به نوعی سینمای بدنه را تعطیل کرده و مخاطب را به سمت تماشای آنلاین فیلم ها کشانده. در شرایط کنونی چندان نمی شود دورنمایی نسبت به سینما یا هر مسئله دیگری داشت. کرونا تمام جهان را در شوک فرو برده و ما نمی دانیم دنیای بعد از کرونا چگونه دنیایی خواهد بود. اطمینان دارم که راهی برای درمان و کنترل کرونا پیدا خواهد شد، اما تبعات آن برای انسان و جهان غیرقابل پیش‌بینی است.