رجعت امام حسین علیه السلام با اصحاب در زمان ظهور

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از خبرگزاری تسنیم؛ یکی از اِشکالات ما شیعیان این است که برای یاد امام حسین(ع) بیشتر به گذشته می‌‏رویم و با خواندن داستان‌‏هایی از زندگی ایشان و ذکر مصیبت کربلا و گریه بر ایشان آرام می‏‌گیریم؛ در حالی که خود حضرت در روز عاشورا، یارانشان را به آینده متذکّر شده و از دوران رجعت و بازگشت به دنیا به‌همراه یارانشان می‏‌گوید.
این روایت را مرحوم میرلوحی در کتاب «کفایة المهتدی» صفحه 513 از کتاب «اثبات الرجعة» نوشته فضل‌بن شاذان آورده که با ذکر سند خویش از امام باقر(ع) روایت کرده است:
«امام حسین(ع) شبِ قبل از شهادت به یارانش فرمود: رسول خدا(ص) به من فرمود: "پسرم! تو به‌زودی به‌سوی عراق روانه شده و در سرزمینی به‌نام «عَمُورا» و «کربلا» فرود می‌‏آیی و همان‌جا شهید می‌‏شوی و جمعی نیز با تو به شهادت می‌‏رسند."، اینک وقت سفارش رسول خدا(ص) فرا رسیده است و من، فردا نزد او خواهم رفت. پس هر یک از شما دوست دارد که بازگردد، همین امشب بازگردد که من به او اجازه داده و بیعت خود را از او برداشتم؛ و در این باره تأکید بلیغ فرمود اما آنان راضی نشدند و گفتند: به خدا سوگند که هرگز از تو جدا نمی‏‌شویم تا اینکه هر کجا شما بروی ما نیز بیاییم. زمانی که حضرت چنین دید، فرمود: شما را بشارت باد به بهشت. به خدا سوگند که ما پس از آنچه فردا بر سرمان خواهد آمد، مدّتی که خدا بخواهد درنگ می‏‌کنیم و سپس خداوند ما و شما را هنگام ظهور قائمِ ما (از قبر) بیرون می‌‏آورد و از ظالمان انتقام می‌‏گیرد و من و شما، آنها را در غُل و زنجیرها و انواع عذاب‌‏ها و کیفرها مشاهده خواهیم کرد.»
به امام حسین(ع) عرض شد: ای پسر رسول خدا! قائمِ شما کیست؟ فرمود: هفتمین نفر از فرزندان پسرم محمّد باقر و او، حجّت‌بن الحسن‌بن علی‌بن محمّدبن علی‌بن موسی‌بن جعفربن محمّدبن علی، پسرم است و او همان است که مدّتی طولانی پنهان گشته و سپس آشکار می‌‏شود و زمین را پر از قسط و عدل می‏‌کند، همان‌گونه که پر از ظلم و جور شده است».
امام باقر(ع) در روایت دیگری فرمود: «امام حسین(ع) پیش از شهادت به یارانش گفت که رسول خدا(ص) به من فرمود: "پسرم! تو به‌زودی به سوی عراق روانه می‏‌شوی و آن سرزمینی است که پیامبران و جانشینان آنها در آنجا با یکدیگر دیدار کرده‌‏اند و آن سرزمین «عَمُورا» نام دارد و تو در آنجا شهید می‏‌شوی و جمعی از یارانت نیز همراه تو به شهادت می‏‌رسند که درد شمشیر و نیزه را احساس نخواهند کرد"؛ و این آیه را تلاوت فرمود: "(گفتیم: ای آتش! برای ابراهیم سرد و سلامت باش)، آتش آن جنگ نیز بر تو و آنان سرد و سلامت خواهد بود."
شما را بشارت باد! به خدا سوگند، همین که ما را بکشند، به محضر پیامبر(ص) وارد می‌‏شویم. سپس من تا آن زمان که خدا بخواهد، درنگ می‌‏کنم و اولین کسی خواهم بود که زمین برای او می‌‏شکافد، آنگاه از زمین خارج می‏‌شوم و خروج من، همزمان با خروج امیر مؤمنان علی(ع) و قیام قائم ما و حیات رسول خدا(ص) خواهد بود. سپس از جانب خدا، گروهی از آسمان بر من فرود می‏‌آیند که تاکنون به زمین نیامده‌‏اند و جبرئیل و میکائیل و اسرافیل و سپاهی از فرشتگان نیز به‌سوی من فرود آیند و محمّد(ص) و علی(ع) و من و برادرم و همه کسانی که خدا بر ایشان منّت نهاده است، سوار بر مرکب‏‌های الهی ــ که اسبان دورنگ از جنس نور هستند و تاکنون کسی سوار آنها نشده ــ فرود می‏‌آییم.
سپس محمّد(ص) پرچم خود را به اهتزاز در آورده و آن را با شمشیر خود به قائم ما می‌‏دهد و ما تا آن زمان که خدا بخواهد می‌‏مانیم. سپس خداوند از مسجد کوفه، چشمه‌‏ای از روغن و چشمه‏‌ای از شیر و چشمه‏‌ای از آب بیرون می‌‏آورد. سپس امیر مؤمنان(ع) شمشیر رسول خدا(ص) را به من داده و مرا به شرق و غرب عالم می‌‏فرستد و من بر هیچ یک از دشمنان خدا نمی‌‏گذرم مگر آنکه خونش را ریخته و تمام بت‏ها را می‌‏سوزانم تا اینکه به دیار هند رفته و آنجا را فتح می‏‌کنم. و دانیال و یوشع نزد امیر مؤمنان(ع) آمده و گویند: خدا و پیامبرش راست فرمودند؛ و حضرت هفتاد نفر را با آن‏ها به‌سوی بصره می‌‏فرستد و آنان دشمنان خود را می‌‏کشند. و لشکری به سوی روم می‏‌فرستد و خداوند آنجا را به‌دست آنان فتح می‏‌کند. سپس من، جانوران حرام‌گوشت را می‏‌کشم تا بر روی زمین، جز حیوانات پاک نماند. و سراغ یهودیان و مسیحیان و دیگر ملّت‏ها رفته و آنان را بین اسلام و شمشیر مخیّر می‏‌کنم؛ پس هر کس اسلام بیاورد، او را رها می‏‌کنم و هر کس اسلام نیاورد، خداوند (به‌دست من) خونش را خواهد ریخت.
و هیچ یک از شیعیان ما نمی‌‏ماند مگر اینکه خداوند فرشته‏‌ای نزد او فرستد تا خاک را از چهره‏‌اش پاک کند (و او را رجعت بدهد) و همسران و منازلش را در بهشت به او بشناساند. و بر روی زمین، هیچ نابینا و زمین‏‌گیر و گرفتاری نمی‏‌ماند مگر آنکه خداوند به‌وسیله ما اهل‌بیت، گرفتاری او را برطرف خواهد کرد.
و برکت از آسمان بر زمین فرود آید به‌طوری که درختان، میوه‏‌های خداخواسته خود را سرشار آورند و مردم میوه‌‏های زمستان را در تابستان، و میوه‌‏های تابستان را در زمستان بخورند و این همان فرموده خداوند است: (اگر اهل کتاب، ایمان آورده و تقوا پیشه می‏‌کردند، ما برکات آسمان و زمین را بر ایشان می‌‏گشودیم، اما تکذیب کردند و ما نیز ایشان را به اعمالشان گرفتار کردیم)». (قطب‌الدین راوندی، الخرائج والجرائح، ج2، ص848)
این کارشناس مسائل دینی خاطرنشان کرد: همان‌طور که در سایر روایات نیز آمده است، دوران رجعت‏‌ها با بازگشت امام حسین(ع) آغاز می‌‏شود و رجعت ایشان همزمان با رجعت رسول خدا(ص) و امیرمؤمنان(ع) و قیام قائم(ع) خواهد بود و پس از ایشان یارانشان و سایر مؤمنان نیز به دنیا باز خواهند گشت و پس از نابودی دشمنان خدا در روی زمین، حکومت الهی را که خداوند به بندگان صالحش وعده داده برپا می‌‏کند و با گسترش ایمان و تقوا در میان بندگان، زمینۀ نزول برکات آسمان و زمین بر ایشان را فراهم خواهند کرد.
چقدر زیباست که مؤمنان بیش از آنچه به عاشورا و ذکر مصیبت حضرت می‏‌پردازند، به دوران رجعت و آمدن حضرت و حوادث بعد از آن بپردازند و همان‌گونه که منتظر آمدن امام زمان(ع) هستند، منتظر آمدن امام حسین(ع) نیز باشند.