انحصارگرایی را برچینیم

خودم مدت‌هاست که قید تولید و پخش را زده‌ام چون می‌دانم به خاطر استقلال، قدرت رقابت ندارم و در نهایت باید ورشکسته شوم! فقط هرازگاه می‌نویسم و می‌نویسم و این‌که این نوشتن به تولید برسد یا نه واقعا مشخص نیست.

ما باید همان‌طور که ابزار هنری مدرن را به کشور وارد کردیم نگاهی به وضع قوانین جامع هنری هم می‌داشتیم؛ ما باید به هنری ملی برای خودمان می‌رسیدیم و برای رسیدن به هنر ملی هم تکیه بر نیروهای بومی است که اهمیت دارد؛ آن هم تکیه با حذف انحصار. این‌که در هر شاخه هنری انحصارگرایی خاصی پیش آید و فقط عده‌ای بتوانند تولید کنند و بقیه بیکار بمانند درست نیست. آیا این‌که فقط به یک شرکت تولید لبنیات اجازه فعالیت دهند و بقیه نتوانند کالای خود را عرضه کنند، درست است؟! البته در ظاهر همه اجازه فعالیت دارند اما وقتی بخش عمده امکانات در اختیار یک اقلیت خاص است معلوم است که همه هنرمندان نمی‌توانند فعالیت کنند و ایده‌ها و آرایشان را به منصه ظهور برسانند.

انحصارگرایی درد مهلکی است چون موجب نومیدی نیروهای مستقل می‌شود. حالا که مجلس کوشیده با وضع قانون منع به‌کارگیری بازنشستگان، مجالی پیش آورد برای تنفس و گردش مدیریتی، بد نیست فکری هم شود برای وضع قوانین ضدانحصارگرایی در عرصه‌های مختلف هنری. این‌که همه هنرمان را متصل کنیم به عده‌ای خاص و بقیه را فراموش کنیم خطر بزرگ‌تری هم دارد و آن هم سوءاستفاده‌ای است که ممکن است در آینده از سوی همین اقلیت برایمان رقم بخورد و آن‌گاه دیگر شاید رجوع به حذف‌شدگان مستقل هم چاره نخواهد کرد.

سیروس تسلیمی

نویسنده و تهیه‌کننده