این عشق‌ فیلم‌های خیابان منوچهری

این افراد، سینه سوختگان تلویزیون و سینمای ایران هستند! و نام این مظلومان هنر، چیزی نیست جز هنرور یا سیاهی لشکر.

کافی است سر لوکیشن یک کار تلویزیونی و سینمایی بروید، آن وقت است که با تماشای رفتار و نگاه‌شان بیشتر با دلمشغولی‌های این افراد آشنا می‌شوید. آنها ناچار هستند گاهی برای دیده شدن حتی به کتک‌خوردن تن بدهند و کتک‌خور صحنه باشند تا قهرمان قصه حسابی بدرخشد و خودنمایی کند. البته اگر خوش‌شانس باشند نقش کتک‌خور را نخواهند داشت و در نقش‌های آبدارچی، سرایدار، نگهبان، سرباز و... حضور دارند. با وجود این‌که هنروران صحنه‌های مختلف آثار تلویزیونی و سینمایی را رنگ‌آمیزی می‌کنند، اما هرگز کارشان دیده نمی‌شود.

آنها همه‌جا حاضر هستند؛ از میدان جنگ گرفته تا در صحنه‌های دعوا و... برایشان فرق نمی‌کند در چه صحنه‌ای حضور داشته باشند، زیرا پذیرفته‌اند که گوش به فرمان قهرمانان فیلم‌ها باشند! واقعیت این است که آنها به شکل عجیب و غریبی دیده نشده‌اند و اگر هم سر صحنه آسیب ببینند، هرگز کسی حالی از آنها نمی‌پرسد، حتی هنرمندانی که حضور این سیاهی لشکرها باعث می‌شود هنرشان جلوه بیشتری پیدا کند.

در واقع نگاه عوامل هم به سیاهی لشکرها مثل بخشی از لوازم و تجهیزات کار است. آنها گاهی باید ساعت‌ها زیر آفتاب سوزان بدون هیچ سایبانی بنشینند و بیهوده منتظر باشند تا آقا یا خانم بازیگر گریم شود و بعد به میدان بیایند و بتازند. همه اینها بهانه‌ای شد تا یکی از روزهای پاییزی سری به خیابان منوچهری و خیابان ارباب جمشید بزنیم، خیابانی که روزگاری قهوه‌خانه‌های آنجا پاتوق هنرمندان بزرگی همچون علی حاتمی و... بوده و دفاتر تجهیزات سینمایی در آنجا بود، اما حالا این خیابان محلی شده برای دلال‌های دلار و پرسه‌زدن هنرمندان قدیمی که عاشقانه برای تلویزیون و سینما پیراهن پاره کردند و در سن پیری باید آواره این خیابان باشند و منتظر! گرچه صدای خرید و فروش دلار به گوششان می‌رسد، اما تنها صدایی که می‌تواند آنها را از دنیای خودشان بیرون بیاورد، صدای یک آشنا است تا آنها را سر کارش ببرد.

آنها باید روزها به انتظار بنشینند تا این‌که سر و کله یکی از دستیاران کارگردان پیدا شود و با خود سر فیلم یا سریال ببرد و بعد هم خدا را شکر کنند که دوباره نظری به آنها انداخته و می‌توانند برای چند لحظه کوتاه جلوی دوربین باشند. البته برخی از این پیشکسوت‌ها برای خودشان هم القاب خاصی دارند. از غلام ژاپنی گرفته تا حسن چیچو و ... البته این القاب شاید خیلی هم مورد علاقه‌شان نباشد، اما برای دیده شدن حتی به کارگردانان این اجازه را داده اند که متناسب با ظاهر و روحیات‌شان هر طور دلشان می‌خواهد آنها را صدا کنند و همین نام بر آنها باقی بماند.

پیرمردهای دوست‌داشتنی چاپخانه سعادت

همهمه دلالان دلار به حدی در خیابان منوچهری زیاد است که وقتی همراه با عکاس وارد خیابان ارباب جمشید می‌شویم، خیلی امیدی نداریم که بتوانیم هنروران قدیمی را پیدا کنیم. حواس مان به صدای یکی از دلارفروشان جلب می‌شود که فلانی دلار چند؟! و آن یکی با صدایی بم می‌گوید که هنوز قیمت نیامده! بعد از 200‌متر راه رفتن در این خیابان، نگاه‌مان به یک چاپخانه قدیمی جلب می‌شود. در چوبی و سبز رنگ!

دو پیرمرد کهنسال از پشت شیشه‌های خاک خورده دیده می‌شوند. وارد چاپخانه می‌شویم. همه چیز بوی کهنگی می‌دهد، اما با این وجود سرپاست. دو پیرمرد با دیدن ما گپ خودمانی‌شان را قطع می‌کنند و با لبخند می‌گویند: دنبال آدرسی هستید؟! و من هم پاسخ می‌دهم: بله و دنبال قهوه‌خانه‌ای می‌گردم که در گذشته پاتوق هنرمندان بود.

صاحب چاپخانه که متوجه می‌شوم نامش علی خلیلی است و 87 سال دارد از پیشکسوتان صنعت چاپ به شمار می‌رود. او با شنیدن جمله ام سر حرف را باز می‌کند، البته با یک صدای خش دار که نشان می‌دهد سال‌ها خاک این صنعت را خورده، اما در این سن هم دست از فعالیت برنداشته است.

او ادامه می‌دهد: من از 55سال پیش این چاپخانه را دارم. یادش بخیر. زمانی این خیابان پر بود از مغازه‌هایی که تجهیزات سینمایی را اجاره می‌دادند. مرتب هنرمندان در تردد بودند و ما آنها را می‌دیدیم. سه بار هم در چاپخانه ما فیلمبرداری کردند. البته گاهی پنجشنبه‌ها بهزاد فراهانی به این خیابان سری می‌زند و با پسرم گپ و گفتی دارد، اما دیگر خبری از هنرمندان مثل گذشته‌ها
نیست.

دوستش هم که اصلیت اش همدانی است و مهندس آن مقطع زمانی، ادامه می‌دهد: به یاد دارم در آن زمان چهارده پانزده سال داشتم که وقتی از این خیابان رد می‌شدم، مرتضی احمدی را می‌دیدم که تصنیف و آواز می‌خواند! البته چون خیلی نوجوان بودم در آن زمان او را خیلی نمی‌شناختم و هم صحبت هم نمی‌شدم. فقط از کنارش رد می‌شدم...

علی خلیلی بعد از تمام شدن صحبت دوستش به ما نشانی قهوه‌خانه‌ای را می‌دهد که زمانی پاتوق هنرمندان بود، ولی می‌گوید دیگر هنرمندان به این خیابان سر نمی‌زنند و فقط هنروران هستند!

دوستش هم با لبخندی بر لب ادامه می‌دهد: اطراف قهوه‌خانه می‌توانید غلام ژاپنی (از هنروران قدیمی تلویزیون و سینما) را هم پیدا کنید!

خانم! هنر عاقبت ندارد!

طبق نشانی این دو پیرمرد دوست داشتنی، قهوه‌خانه را پیدا می‌کنیم که سبیل در سبیل مردان نشسته‌اند و مشغول خوردن چای! ساختمان قهوه‌خانه قدیمی، اما بازسازی شده است. یک نیمچه تابلوی شکسته روی دیوار قهوه‌خانه خودنمایی می‌کند. روح‌ا... عرفان مقدم، صاحب قهوه‌خانه پشت میزش و نزدیک در ورودی نشسته است.

او 87 پاییز را در زندگی‌اش دیده و همچون پیرمردهای چاپخانه با این‌که پا به سن گذاشته، تن صدایش بریده بریده بوده و همه این موارد نشان از زمان بازنشستگی‌اش است، اما به هیچ‌وجه خودش را رها نکرده، بلکه قهوه‌خانه‌اش را به بهترین شکل می‌چرخاند. پر بودن جمعیت در این قهوه‌خانه نشان می‌دهد که از قرار املت‌های خوشمزه‌ای هم دارد! او اردبیلی است و از سال 1326 این قهوه‌خانه را دارد.

او این‌طور تعریف می‌کند: زمانی علی حاتمی، ولی‌ا... مومنی، بوتیمار و... به اینجا می‌آمدند و چای می‌خوردند. خدا بیامرزدشان.
رفت و آمد هنرمندانی همچون بهروز وثوقی، رضا بیک‌ایمانوردی و ... قبل از انقلاب در این خیابان زیاد بود، اما بعد از انقلاب حضورشان پراکنده بود و حالا دیگر خبری نیست! خیلی‌ها به عشق هنرپیشه شدن به قهوه خانه می‌آمدند تا هنرمندان را ببینند، حتی به من هم می‌گفتند که وارد هنر شوم. اما من از اول هم دوست نداشتم، چون می‌دانستم که عاقبت هنر خوش نیست. اگر بدانید چقدر عاشق هنر به این قهوه خانه آمدند و زندگی‌هایشان را گذاشتند! اما همه آنها فقط صدمه دیدند و از زندگی‌شان افتادند.

مشکلات مردم در سریال‌های تلویزیونی

این پیرمرد اردبیلی صحبت‌هایش را ادامه می‌دهد: من هنر را دوست دارم، اما فقط دلم می‌خواهد فیلم یا سریال ببینم، نه این‌که خودم هم بازی کنم. حتی از قهوه خانه هم فیلم گرفتند، اما حاضر نشدم بازی کنم. دلم نمی‌خواست آلوده هنر شوم. الان هم سریال‌های تلویزیون را می‌بینم. خیلی خوب است سریال‌ها مشکلات مردم را نشان می‌دهند. داستان بعضی سریال‌ها هم درس عبرت است برای مردم که اگر به عمد در حق کسی بدی کنند، مطمئن باشند یک جایی عدالت درباره‌شان اجرا می‌شود. البته الان که محرم است خیلی فرصت نمی‌کنم تلویزیون ببینم، چون درگیر و دار کارهای محرم و صفر هستم.

شاگرد قهوه‌خانه بعد از صحبت صاحبکارش می‌گوید که غلام ژاپنی را می‌توانید همین اطراف پیدا کنید. باید چرخی در خیابان بزنید، حتماً یک جا نشسته است. بعد از چند دقیقه پیاده روی، نگاه مان به غلام ژاپنی می‌خورد که همراه با یک آقای دیگر که او هم مثل غلام کت و شلوار پوشیده، روی نیمکت و زیر آفتاب لذتبخش پاییزی نشسته است.

لقبم را غلامحسین لطفی گذاشت!

جلو می‌رویم و در حالی که لبخند پیروزمندانه‌ای بر لب داریم که غلام ژاپنی را پیدا کرده‌ایم، به او می‌گوییم: الان نیم ساعتی است که در این خیابان دنبال شما می‌گردیم. او هم بادی به غبغب می‌اندازد و با لحن خاص لوتی منش خودش می‌گوید (ما در این گزارش لحن هنروران را حفظ کردیم): جانم، بگو؟ در خدمت هستم. همین جا می‌خواین حرف بزنیم؟

بله. از قدیم‌ها می‌خواهیم صحبت کنیم. دارم یک گزارش برای روزنامه جام‌جم آماده می‌کنم.

البته خانم به شما بگم این آقا که بغل دستم نشسته از من پنج سال زودتر به تلویزیون و سینما آمده. اسمش حسن نقدی هست و دستیار فیلمبردار بوده. حسن جون من اول شروع کنم یا تو؟

نقدی: غلام جان شما بگو که چقدر خاک تلویزیون و سینما را خوردی! خانم این آقا
500 تا سریال و فیلم بازی کرده.

غلام دستش را روی شانه حسن نقدی می‌گذارد و با لحن خودش شروع به تعریف کردن می‌کند: پاتوق من اول ساختمان پلاسکو بود. اونجا ده تا دفتر فیلمبرداری بود. هنرمندان هم به این خیابون می‌اومدند. تا این‌که من دنبال هنرمندی به نام منوچهر صادق پور بودم. تا این‌که ردش را گرفتم تو خیابون منوچهری، ارباب جمشید که اونجا دفتر داشت. وقتی اومدم تو این خیابون. گفتم که‌ای دل غافل کجا اومدم! اینجا 50 تا دفتر فیلمسازی هست.

یادش بخیر خانم! توی این خیابان از 50 تا خونه 30 تاش ژاپنی و کره‌ای زندگی می‌کردند و من هم شروع کردم رفت و اومد با اونا. همین باعث شد تا یک روز غلامحسین لطفی که فیلم سرخپوست‌ها را می‌خواست بسازد و من هم برد سر کارش، اونجا به من لقب غلام ژاپنی داد. این لقب هم به خاطر فرم چشمهام و هم رفت و اومدم با این ژاپنی‌ها بود! و از همان موقع این لقب من شد!

غلام ژاپنی در حالی که به یاد سال‌های جوانی‌اش افتاده، ادامه می‌دهد: البته خانم بگم بهتون که من بچه تهرونم! 69 سالم است و از 18 سالگی در کار هنروری هستم. من بگم که هیچ وقت خودم را هنرپیشه ندونستم. من هنرورم! واقعاً در همه این سال‌ها سینه سوخته تلویزیون و سینمای ایران هستم! خانم من 400 تا سریال و فیلم بازی کردم. یادش بخیر تو سریال دایی جان ناپلئون بازی کردم.

از نگهبان دربار تا بادکنک فروش

در این سریال چه نقشی بازی می‌کردید؟

نقش بادکنک فروش را داشتم. البته خانم، بیشترین نقش ام تو سریال خسرو میرزای دوم به کارگردانی نصرت کریمی بود. در اون سریال نقش راننده تاکسی را داشتم و همین دوستم حسن نقدی اونجا دستیار فیلمبردار بود. در سال‌های بعد از انقلاب هم در سریال سلطان و شبان بازی کردم که نقش نگهبان دربار را داشتم. در سریال همه چیز آنجاست یک نقش کوتاه داشتم که چند سال اخیر پخش شد. چند وقت پیش هم سریال لحظه گرگ و میش همایون اسعدیان را بازی کردم که نقش آبدارچی را داشتم. دو جلسه اونجا هم بازی کردم. خانم! عمرم را در این کار گذاشتم!

خسته نشدید از این‌که عمرتان را گذاشتید و هیچ چیز عایدتان نشد؟!

متاسفانه بهره‌ای نبردم. از این خسته شدم. باید الان بازنشسته بودم. البته بگم که حقوقی از خانه سینما می‌گیرم که ماهانه یک میلیون و دویست هزار تومان هست! خانم، من هیچ‌وقت دنبال کار نرفتم، همیشه دنبالم اومدند. اتفاقاً در فیلم هزارپا بازی کردم. همه می‌رفتند با رضا عطاران، جواد عزتی و... عکس می‌گرفتند. به من هم گفتن که برم با اونا عکس بگیرم. من هم بهشون گفتم که با هنرمندان قدیمی عکس دارم. خوره عکس که ندارم! واقعاً در تلویزیون و سینما زحمت کشیدم، اما به خواسته ام نرسیدم. مثل عکاس شما که نبودم که تیپ و قیافه و هیکل داشته باشم که برم هنرپیشه شم! برای بازیگر تیپ، سواد، پارتی مهم است که من هیچ کدوم را نداشتم. البته بین هنرمندان، مهدی هاشمی خیلی آدم حسابی هست. چند سال پیش برای جشنواره فجر من رو برد تالار وحدت. همه کارگردانان از کیمیایی گرفته تا مهرجویی، میلانی، درخشنده، فخیم‌زاده و... جمع بودند. البته بعضی هنرمندها ناراحت شده بودند و به آقای هاشمی گفته بودند که برای چی من رو برده اونجا! خدایی خیلی مرد است!

الان هم مهدی هاشمی سراغی از شما می‌گیرد؟

نه.البته بنده خدا حق داره. تو محل خودشون هم باید با عینک آفتابی بره بیرون. مردم می‌ریزن دور و برش!

برای هر جلسه هنروری چقدر می‌گیرید؟

جلسه‌ای 150 هزار تومن!

هر کس آب منوچهری را بخوره ول کن این خیابون نیست!

غلام ژاپنی با همان لحن شیرین لوتی‌اش می‌گوید: من این کار را ول نکردم و تا وقتی هم زنده هستم ول نمی‌کنم. جلوی همه هم وایستادم. هیچ هنرمندی هم نمی‌تونه به من حرف بزنه، چون 50 سال است که خاک‌خورده تلویزیون و سینما هستم. هر کی آب این خیابون منوچهری را بخوره ول کن این خیابون نیست! نه این‌که برای کار به کسی التماس کنم، نه به قرآن! التماس نمی‌کنم.

متاهل هستید؟

بله. دو تا دختر دارم که عروسی کردن. خانم اگه می‌خواستم پول در بیارم همون موقع می‌تونستم دو سه تا مغازه تو این خیابون بخرم که الان می‌شد شش هفت میلیارد! ولی دنبال عشقم یعنی تلویزیون و سینما رفتم. شانس توی این کار خیلی مهمه. یکی توی این کار می‌سوزه و یکی دیگه می‌ره بالا! اتفاقا احسان علیخانی از من دعوت کرد و رفتم برنامه‌اش. خانم می‌دونید جلوی دوربین تو برنامه زنده صحبت کردن چه کار سختی هست! اما من تونستم. احسان هم بچه بدی نبود. خدا را شکر از میدون هم پیروز اومدم بیرون. اتفاقاً خیلی از هنرمندها ناراحت شدند که چرا غلام ژاپنی را بردن برنامه ماه عسل. اما باکی نیست!

قیچی‌ام کردن!

حسن نقدی در ادامه حرف غلام ژاپنی می‌گوید: خانم، غلام صدای خوبی هم داره. بذار بخونه.

و غلام شروع به خوندن می‌کند. مهتاب ... انگشتری به دستت...

و بعد غلام این‌طور ادامه می‌دهد: خانم قبول دارید سینما شانسی است! یکی مثل امیرشهاب رضویان که خیلی هم آقاست فیلم یک دزدی عاشقانه می‌سازه که یک میلیارد می‌فروشه، اما هزارپا 35 میلیارد می‌فروشه! البته بگم من توی این فیلم بازی ام زیاد بود، اما در آوردنش! به آقای داوودی هم گفتم چرا کار من رو بریدی. اون هم گفت دو ساعت و ربع فیلم ساخته و باید یک ساعت و 45دقیقه می‌شد. چون نمی‌تونست عطاران رو ببره از خرده پاها بریده و شانس من بوده که قیچی شدم!

احمد نجفی سر سریال کارآگاه علوی مسخره‌ام کرد!

در ادامه صحبت‌های غلام ژاپنی، دوستش حسن نقدی داستان سینه سوختن خودش را این طور روایت می‌کند. او می‌گوید: من متولد سال 1325 هستم و 75 سالم است. اوایل کفاشی کار می‌کردم، اما وقتی کفش ملی اومد، بازار ما کساد شد. همون موقع عشق بازیگری هم داشتم و از شهرری به تهران اومدم. یه روز که سمت خیابان لاله زار بودم، دیدم مردم جمع شدند و شلوغ است. رفتم جلو و دیدم دارن فیلمبرداری می‌کنن. من هم عاشق بازیگری! همون موقع نیاز به هنرور داشتن. من هم رفتم جلو. سه جلسه کار کردم و چون خیلی خوب دیالوگ‌هام‌رو گفتم به من 15 تومن دادن. البته بگم این دستمزد بالایی بود. همین دستمزد باعث شد من این کار رو ول نکنم. در 450 سریال و فیلم حضور داشتم. البته در بعضی کارها هنرور بودم و برخی دیگر دستیار فیلمبردار. در سریال خسرو میرزای دوم هم دستیار فیلمبردار بودم. یادم می‌آید آقای هدایت من را برد سر سریال کارآگاه علوی و نقش قهوه‌چی رو به من داد. احمد نجفی اولش من رو مسخره کرد و به هدایت گفت اینا کی هستند که از خیابون منوچهری آورده! بعد جالب بود خانم من همه دیالوگ هام بدون تپق گفتم و همین باعث شد تا احمد نجفی جلوی من کم بیاره! البته آقای هدایت وقتی دید خوب دیالوگ هام رو حفظ می‌کنم با گریم چهار تا نقش دیگه هم در این سریال به من داد. در همه این سال‌ها خیلی زحمت کشیدم، ولی هیچ وقت دیده نشدم. واقعاً سینه سوخته تلویزیون و سینما هستم.

‌الان چه کار می‌کنید؟ هر روز اینجا می‌نشینید تا یک نفر شما را سر کار ببرد؟

بله. دستفروشی هم می‌کنم. انگشتری می‌خرم، می‌فروشم ...

چند تا بچه دارید؟

سه فرزند دارم که ازدواج کردن. دو تا هم نوه دارم.

اسمم سیامک است اما حسن صدام می‌کنن!

چرخ زندگی‌تان با این درآمد می‌چرخد؟

نه، ولی خب چیکار کنم. علاقه دارم. از سال 40 تو این کارم.

شما که دستیار فیلمبردار بودید، چرا تلاش نکردید فیلمبرداری هم یاد بگیرید؟

نیاز به سواد داشت.

چطور در این سال‌ها برای شما لقب نگذاشتند؟

اسم شناسنامه‌ای من سیامک نقدی است، اما همان زمان که وارد این کار شدم در فیلمی هنرور بودم که اسم کارگردان سیامک بود و برای همین سر صحنه من رو حسن صدا کردن. من هم چیزی نگفتم و از همون موقع به من می‌گن حسن نقدی! الان خانم نه سینما می‌رم و نه تلویزیون می‌بینم. برای چی ببینم. چون هر چی بلا سرم آمده به خاطر این سینما و تلویزیون بوده.

صحبت‌های حسن نقدی که تمام می‌شود، غلام ژاپنی می‌آید سراغم و به من می‌گوید بهتر است برویم آن طرف خیابان که با یک هنرور دیگر صحبت کنیم که اسمش اکبر ساده است. غلام می‌گوید: خانم ایشون هم از قدیمی‌ها هستند. ما هنرورها دروغ نمی‌گوییم. بنده خدا الان به‌خاطر بیکاری سیگار می‌فروشه!

اکبر ساده در گوشه‌ای کز کرده و روی صندلی نشسته و بساط سیگارفروشی‌اش به پاست. قبل از این‌که با او صحبت کنم. می‌گوید: خانم عکس‌هام با هنرمندها طبقه بالای این عکاسی هست، بیارم؟

دلالی به شغل سیاهی لشکر هم رسیده

من هم خطاب به او می‌گویم: بعد از مصاحبه زحمت بکشید بیارید تا عکس بگیریم. ساده از عشق اش به تلویزیون و سینما این‌طور می‌گوید: 63 ساله‌ام. نه بیمه دارم و نه حقوقی از خانه سینما! چون قرارداد کارهام رو ندارم، من رو بیمه نکردن. خانم، من تو خیلی از سریال‌ها بازی کردم، مثلاً تو سریال سلطان و شبان بازی کردم.

وی ادامه می‌دهد: سریال تاریخی کم بازی نکردم. سیاهی لشکر سریال سربداران بودم. یک ماه تمام کار کردم و تو بیابون بودیم. اونجا مریض شدم، اما هیچ‌کس به داد ما نرسید. سریال گرگ‌ها هم بازی کردم. بهترین پولی که گرفتم سر فیلم اجاره‌نشین‌ها بود. ولی الان دست زیاد شده و دلالی به شغل ما هم رسیده. مثلاً یک عده سیاهی لشکر می‌برن با دستمزد کمتر مثلاً جلسه‌ای 20 هزار تومن! چون دستمزد ما جلسه‌ای صد هزار تومن هست، نمی‌برن. برای همین دنبال ما قدیمی‌ها نمی‌یان!

ساده آهی سر می‌کشد که بر گرفته از سال‌های بر باد رفته عمرش است و می‌گوید: خانم من با داداشم تولیدی داشتیم. کارمان هم خوب بود، اما از سال 53 آلوده هنر شدم و به عشق بازیگری وارد این کار شدم. این هم وضعم هست که بعد از این همه سال باید سیگارفروشی کنم. خونه‌ام تو پرند هست و هر روز باید 35 کیلومتر بیام تا نونی در بیارم!

در ادامه غلام ژاپنی که کنارمان ایستاده می‌گوید: خانم، یک آدم مشتی اومد و از من و اکبر یک مستند ساخت چندبار شبکه خبر پخش کرد. همش از ما امضا می‌گرفتن! خدایی خیلی مستند خوبی بود.

چند دقیقه بعد صدای ماموران نیروی انتظامی که همه دلالان را متفرق می‌کند در خیابان می‌پیچد. به غلام می‌گویم شما درگیر دلار نیستی؟ او هم با لبخند می‌گوید: خانم اگه دلار داشتم که وضعم این‌طور نبود. خراب بشه این سینما که این بلا را سر ما آورد.

وقتی حسن چیچو سر و کله‌اش پیدا می‌شود

همان‌طور که با غلام مشغول حرف زدن هستم، پیرمردی که یک کاپشن قرمز رنگ پوشیده پیدا می‌شود و بسیار هم سرزنده است. به من می‌گوید: خانم من حسن چیچو هستم! نمی‌خوای با من مصاحبه کنی؟

بله. اتفاقاً دنبال شما می‌گشتم. آقای چیچو چند سال تان است؟

92 ساله‌ام. من از بچگی عشق این کار را داشتم و یه عالم سریال و فیلم بازی کردم. این کار عاشق می‌خواد. هر کس به عشق سینما و تلویزیون بیاد، دیگه نمی‌تونه ول کن. یادم می‌آید. جوون بودم به عشق دیدن هنرمندها زود می‌رفتم سر کار. کار من تدارکات بود. باید سیاهی لشکرها رو جمع می‌کردم و می‌بردم سر فیلم و سریال. گاهی هم بازی می‌کردم. الان هم از خانه سینما و خانه هنرمندان حقوق می‌گیرم.

چرا اسم‌تان رو چیچو گذاشتند؟

به‌خاطر این‌که من می‌تونستم مثل دوبلورهای چیچو و فرانکو حرف بزنم. برای همین از اون موقع اسم من رو گذاشتن حسن چیچو. می‌خوای خانم برات اجرا کنم. چیچو به فرانکو می‌گه: فرانکو تو آبروی ما رو بردی از بس عشق دوربین‌داری و... خانم قراره تو یک سریال هم نقش بابای مدرسه رو بازی کنم که هنوز شروع نشده است...

حرف حسن چیچو هم شنیدنی است و هم جالب. برایم جالب است پیرمردی با 92 سال همچنان به‌دنبال عشق‌اش در خیابان منوچهری قدم می‌زند تا یک لحظه جلوی دوربین بیاد. این خیابان را ترک می‌کنم، اما می‌دانم تعداد سینه سوختگان این هنر در این خیابان کم نیست.

فاطمه عودباشی

رسانه