آرنولد 70 ساله؛ شیر پیر سینما

آرنولد شوارتزنگر، اتریشی‌تبار آمریکایی که به تازگی هفتاد ساله شده است، آنقدر نقش‌ها و فیلم‌های ماندگار در سینمای اکشن دارد و طی سال‌ها میلیون‌ها تماشاگر را در دنیا دنبال خود کشانده و پای آثارش نشانده که حالا نقش‌ها و فیلم‌های ضعیف و دور از شان و جایگاه او چندان هم اهمیتی ندارد. کارنامه آرنولد به قدری پروپیمان است که تماشای نقش‌ها و فیلم‌های این سال‌های او را تبدیل به زمانی برای خاطره بازی ذهنی تماشاگر می‌کند و مخاطب در حرکتی موازی و حین تماشای فیلم، تصاویر آرنولد قبراق و تنومند و همه فن حریف را در ذهن ورق می‌زند.

سخت بود که سینما به سادگی از قهرمان چندین ساله مسابقات پرورش اندام جهان (مستر المپیا) بگذرد و این‌گونه بود که آرنولد در 22 سالگی جذب بازی در فیلم‌ها شد. هرچند الان تماشای استفاده‌ای که از هیکل ورزیده او در آثار اولیه می‌شد، مفرح و بامزه است؛ بویژه اگر موقع تماشای فیلمی، از حضور این بازیگر مطلع نباشیم. مثلا حدود دو سال قبل بود که مشغول تماشای فیلم «خداحافظی طولانی» ساخته رابرت آلتمن و با بازی الیوت گولد بودم که در صحنه‌ای از فیلم، جوانی برای عرض‌اندام و قدرت‌نمایی ظاهر می‌شود، یعنی همان آرنولد. چنین استفاده ابزاری از همتای آرنولد یعنی سیلوستر استالون هم شده بود و وودی آلن در فیلم «موزها» از استالون ورزیده و جوان برای نقش کوتاه فرد مزاحمی در مترو استفاده کرد.

اما به هرحال آرنولد پس از تحمل این نقش‌های کوچک بامزه که حتی با شان و جایگاه او به عنوان قهرمان مسابقات بدنسازی هم فاصله داشت، کم‌کم راه خود را در سینما پیدا کرد و بویژه پس از همکاری با جیمز کامرون در مجموعه فیلم‌های ترمیناتور به موفقیت، محبوبیت و شهرتی عالمگیر رسید و از قهرمانان بلامنازع ژانر اکشن شد و دو دهه درخشان را در سال‌های 80 و 90 میلادی پشت سر گذاشت. همین قدرت نمایی او در آن سال‌هاست که روی این ایام هم سایه انداخته و باعث می‌شود با وجود نفس کشیدن در پیری و کهنسالی، یادمان نرود آرنولد، روزی از شیرهای قابل اشاره سینما بود.

امید رحمانی

جام‌جم