در رابطه با هنرمندانی که در مسیر حرفه​​ای خود، به پیگیری یکی از حوزه​​ها اکتفا نمی​​کنند، دو دیدگاه موجود است؛ برخی معتقدند، آرام​​وقرار نداشتن حاصل از این شاخه به آن شاخه پریدن، نشان​​دهنده این است که هنرمند، قرارگاه خود را نمی​​یابد و از این رو اردوگاه​​هایش را عوض می​​کند تا نقطه شلیک بهتری بیابد و سرانجام آرام بگیرد و نظرگاه دوم بر این باور است که چنین هنرمندی، بر اصل رسالت هنری قائل است و حرف حسابش را در هر مدیومی که ایجاب کند، می​​زند و از هیچ تلاشی در این راستا فروگذار نمی​​کند. در واقع دسته دوم، استراتژیست​​های هنری هم محسوب می​​شوند، چرا که ناظر بر مناسبات و ملاحظات مختلف هنری، شرایط را می​​سنجند تا موثرترین کار را بکنند.