چند سال قبل که اجرای کارشناسی یک برنامه تلویزیونی صبحگاهی را در حوزه گردشگری و محیط‌زیست داشتم، میزبان یکی از وزرای فرهیخته بودم. می‌گویم فرهیخته به این دلیل که مدرک علمی بالایی داشت و یکی از استادان خوشنام و معتبر دانشگاه بود. پس از پایان برنامه و در پشت صحنه مشغول گفت‌وگوی غیر رسمی بودیم و از برخی سیاست‌های آقای وزیر ایراد می‌گرفتم که این پروژه‌های کلان ملی باعث انقراض یوزپلنگ‌ها شده و در نهایت خود ما انسان‌ها آسیب می‌بینیم و... که ناگهان با خنده، ولی خیلی جدی گفت: «بابا این همه موجود در تاریخ جهان منقرض شده‌اند و الان هم هنگام انقراض انسان‌ها فرارسیده! چیز مهمی نیست... ما هم یکی از گونه‌های جانوری در طبیعت هستیم!» با شنیدن این منطق تقریبا همه حرف‌ها و نظراتم خشکید و ساکت ماندم.