هوای پاک، روزی که نیست

کلانشهرنشین‌ها سال‌هاست عادت کرده‌اند به دلیل آلودگی هوا مدارس تعطیل ‌شوند و گروه‌های حساس مانند سالخورده‌ها یا زنان باردار بهتر است از خانه‌هایشان خارج نشوند‌.

زخم آلودگی هوا درمان نمی‌شود، چون اراده‌ای برای درمانش وجود ندارد. این واقعیت تلخ را می‌توان در عملکرد قوای مجریه، مقننه و قضاییه دید؛ اگر آنها بموقع و بدرستی به وظایفشان عمل می‌کردند این مساله آنقدر بحرانی نمی‌شد.

برای نمونه می‌توان از لایحه هوای پاک نوشت که لابی‌های زیادی برایش شاخ و شانه می‌کشند و هنوز در مجلس چشم انتظار توجه نمایندگان مجلس است یا از اجرای راهکارهایی گفت که هیچ‌وقت از سوی دولت‌ها جدی گرفته نشده، مثل از رده خارج کردن خودروهای فرسوده یا کنترل مناسب استاندارد سوخت ‌و خودرو‌ها و نظارت دقیق بر عملکرد صنایع.

در این بین آن طور که باید با متخلفان نیز برخورد نمی‌شود، چراکه هنوز دادگاه‌های ویژه زیست‌محیطی پا نگرفته‌اند. اگر متخلفانی که آبی آسمان را خط می‌زنند، بدانند براساس قوانینی مانند اصل 50 قانون اساسی با آنها برخورد جدی می‌شود، هیچ‌گاه به خود اجازه نمی‌دهند در آلودگی هوا نقشی داشته باشند.

دلایل آلودگی هوا به عملکرد نامناسب دستگاه‌ها محدود نمی‌شود، چراکه شهروندان نیز فراموش کرده‌اند که می‌توانند در بازگرداندن آسمان آبی به کلانشهرها تاثیرگذار باشند؛ زیرا اگر هوای پاک به مطالبه‌ای عمومی بدل شود سیاستگذاران نیز به این مهم بیشتر توجه می‌کنند. برای رسیدن به این مرحله شهروندان و مسئولان باید ثابت کنند که داشتن هوای پاک جزو خواسته‌های آنهاست. فقط کافی است مسئولان به وظایفشان بدرستی عمل کنند و شهروندان نیز با آسمان آبی راه بیایند.

مهدی آیینی - جامعه