با معجزه ای در عصا!

جام جم ورزشی / داروین صبوری ؛ چیزی که خیال چرچیل، نخست ­وزیر وقت انگلستان در جنگ جهانی دوم را راحت و به او قدرت پیش ­بینی آینده را می دهد، تنها سماجت یک افسر وظیفه ­شناس در اوج بمب ­باران­ های شهر لندن نیست، بلکه وجود ساختارهای منظم و نهادهای منضبط اجتماعی است که حتی در دهشتناک­ ترین شرایط تاریخی، دست از رسالت خود بر نمی ­دارند. درست از همین­ جاست که علم جامعه­ شناسی عقیده دارد می­ توان با شناخت و ردگیری کارکرد نهادهای اجتماعی، در کسوت یک نستراداموس، آینده­ یک ملت را پیش ­بینی کرد!

این روزها و با قوت گرفتن شایعه ­ برکناری وزیر ورزش و جوانان، یک سوال مهم برایم قد کشیده است؛ براستی وزیر آینده­ ورزش می­ خواهد در چنین میدان معیوب و با چنین ستون­های بی­ عارش، کدام قله را فتح و کدام پرچم را بر فرقش بکوبد؟

ورزشی که از فرق تا انگشتان پایش با کج سلیقگی­ ها و مصلحت­ بینی های سیاسی و دولتی زیور شده تا هرکس که دستی بر سوزنی دارد برایش قبای بی ­قواره­ای بدوزد، ورزشی که در توبه توهای کوریدورهای قانون­ نویسی و قانون­گزاری، بچه یتیمی است که حقش حلال و حق حلال هم خوردن دارد، ورزش سالخورده و نحیفی که گاهی مافیای فساد از سر و کولش بالا می ­روند ...

امیدوار نباشید دوستان، با چنین ساختارهایی رفتن یکی و آمدن آن یک، نمی­ تواند معجزه­ای در عصا باشد. آینده­ وزیر آینده­ ورزش روشن است؛

او به محض رسیدن به طبقه­ چهارم ساختمان وزارت ورزش و جوانان، با چند چهره­ خندان روبه ­رو خواهد شد که از ساعتی قبل آنجا بوده و قرار است در کسوت مباشر و مشاور و معاون در رکابش باشند!

از ابتدای روز سوم، عملکرد ضعیف! او توسط دلسوزان و دلواپسان عرصه­ ورزش، به شدت نقد شده و عکس و اسم او را با چهره­ رییس جمهور قبلی مقایسه خواهند کرد.

در انتهای ماه اول درمی ­یابد که حق با وزیر قبلی است و او تنها باید وزیر ورزش باشد و نه جوانان، اما دیگر کمی دیر شده است.

از اواسط ماه دوم به او می فهمانند که تنها مدال برای ملت ما مهم است و تو عجالتا فقط وزیر "ورزش قهرمانی" هستی!

یک ماه بعد، او که تبدیل به وزیر فوتبال شده است، باید تمام ­وقت در خدمت این رشته­ افتخارآفرین!، مربیان و حواشی آن باشد.

خبر می­ رسد که ورزش بانوان برای کسی اهمیت ندارد، از ماه پنجم او فقط "وزیر ورزش آقایان" است.

از ماه ششم، در پی سیاست­ های از سرگرفته شده، حواله­ خرید چند پراید به معاونت ورزش ­های همگانی اعطا می ­شود؛ بروید و ورزش را همگانی کنید، خدا به همراهتان.

از ابتدای نیمه­ دوم سال، گناه تمام مشکلات اجتماعی از جمله تبانی و زد ­و ­خورد، اختلاس­های بانکی و برعهده­ اوست و مدام یک سوال مهم پرسیده می­ شود:

چرا وزیر ورزش کاری نمی کند؟!

چندی بعد، معاون فرهنگی او به برنامه­ زنده­ تلویزیونی دعوت می ­شود و مجری آن با حالتی معصومانه از او می خواهد تا فکری به ­حال فرهنگ استادیوم ­های ورزشی بکند! چرا که وقتی فرزندش را به آنجا می ­برد مجبور است دستی بر گوش او نهد تا مبادا آن الفاظ رکیک را که فقط خاص مکان­ های ورزشی است! بشنود.

از ابتدای سال دوم و در صورت دوام او تا این مرحله از کار، پس از شکست هر تیم ورزشی در سطح دهستان و محلات، شایعه­ برکناری او قوت گرفته و از جانشینان احتمالی نیز رونمایی می­ شود.

بعد از هر تورنمت بین­ المللی تعداد مدال­ های کاروان ایران، با حداقل 10 دوره­ ماقبل خود مقایسه شده، و در صورت کم شدن یک مدال برنز با یکی از این ادوار ده گانه، حکم عدم ­کفایت و شکست مفتضحانه­ برنامه­ او اعلام و به سرعت میزگردهای آسیب شناسانه­ صدا و سیما شروع به فعالیت خواهند کرد.

در انتها، وزیر محترم و همکارانش بعد از یک دوره­ بی حاصل! از اینجا رانده و از آنجا مانده، جای خود را به منتقدان روز سوم خود خواهند داد و به کنج عزلت و کلاس­های درس خواهند گروید.

تیم جدید با کلی شعار و برنامه و میتینگ شروع به­ کار می­ کند. از مجلس رای اعتماد گرفته و خود را خوشحال به خیابان سئول می ­رساند؛ درب آسانسور که باز می شود و پایش که به طبقه­ چهارم می ­رسد، با صحنه­ زیبایی روبه رو می ­شود؛ چند چهره­ خندان که از ساعتی قبل انتظار او را می­ کشیدند!