علی رهبری دوباره ساز خود را کوک کرد

ارکستر سمفونیک تهران به سرپرستی علی رهبری 24 تیر در تالار وحدت شروع به نواختن کرد.

ابتدا رهبری با دالیبور کاروای که کمتر 10 روز دیگر 31 ساله می‌شود به روی صحنه آمد و کنسرتو ویولن (در ر ماژور اپوس 77) را که بخش اول آن (الگرو) نام داشت را اجرا کردند.

دالیبر جوان در دنیای خودش به جز سازش کسی را نمی‌دید و رهبری هم سعی در هم نوا کردن گروه با وی را داشت.

کاروای با تمام نیرو سعی در تفهیم یک به یک واژگان سازش بود و تمام انرژی خود را صرف این روایت با راهنمایی علی رهبری می‌کرد. روایتی که ارامش آن به کودکان کنار دست من سرایت کرد و آنها را از عالم رؤیا به خواب برد.

مومان دوم (اداجیو) نام داشت و حضار بنا به درخواست مسئولان تشویقی نداشتند تا تمام قطعات کنسرتو ویولن اجرا شود. با این حال سکوت یک پارچه و نگاه سراسر اشتیاق حاضران، هیجانی عجیب در گروه ایجاد کرده بود که او را به اوج خود نزدیک می‌کرد.

بخش سوم (الگرو گیو کز) نام داشت که به زیبایی هر چه تمام اجرا و فراز و فرودهای آن فشاری که بر زانوان رهبری داشت ارزش شنیداری قطعات را بیشتر می‌کرد. چند دقیقه ای استراحت و زمان تنفس در نظر گرفته بودند که قبل از آن با تشویق بی وقفه حضار روبه رو شدند و رهبری با اشاره به کاروای خواست که بیش از پیش وی را تشویق کنند. بعد از صحنه خارج شد اما دالبیور دوباره برای دستان بی پایان حضار کاروای را روی صحنه آورد تا پاسخ گوی این محبت باشد.

در نهایت پس از استراحت کوتاه گروه به جای خود بازگشت تا سولیست اسلواکی با مهارت خود همه را خیره سازد. البته از حق نگذریم چیره دستی وی به گونه ای بود که نگاه حاضران دستانش را تعقیب می‌کردند تاشاید راز دستانش را بفهمند. وی دو قطعه اجرا کرد و همان برای اثبات هنرش کافی بود.

پس از آن رهبری به روی صحنه آمد وگفت: آدم در مملکت خود چنین هنرمندی را داشته باشد می تواند با پررویی از وی درخواست دوباره نواختن را نکند! کاروای همراه با تشویق تماشاچیان صحنه را ترک کرد تا از نزدیک‌ترین جایگاه و در کنار حضار اجرای گروه را ببیند.

علی رهبری سمفونی ایتالیایی (در لا ماژور اپلوی 90) را شروع کرد که شامل موومان اول (الگروویواچه) که فضایی شاد و سر زنده از زندگی در شهر ناپل بود را نواخت.

سرور این قطعه لبخند رضایت را برلبان رهبری می‌آورد و پس از آن موومان دوم به نام (دانته) ملودی آرام وگیرا در وصف شهر روم را اجرا شد که فراز فرود و ظرافت آن عرق را برپیشانی رهبری می‌آورد و درنهایت موومان سوم (مداررتو) که با حالتی رقص میتویه و الهام گرفته از بناهای تاریخی ومعماری اصیل ایتالیا است و موومان چهارم (سارتارلو) که از رقص‌های محبوب ایتالیایی به نام سال تارلو است نواخته شد و در نهایت سالن به احترام زحمت دو ماهه وهماهنگی گروه بر خواست تا تشویق‌های یک دستشان خستگی را از تن آنها بیرون آورد.

علی رهبری در پایان مراسم گفت: من نمی‌دانم شما بگویید چرا در کنسرت ها همیشه باید حرف بزنم. در گذشته برای فشار بیشتر یا تنبیه نوازندگان از دو هفته تا دو ماه به آنها سخت می گرفتند تا کیفیت را بالا ببرند اما بعد از چهل سال فعالیت می دانم که این راه جوابی نمی‌دهد. این جوانان اگر بگویی 3 هفته یا 3 روز، فرقی ندارد، آلمانی یا ژاپنی یا ایرانی خود را آماده می کند مثل کنسرت وین، پاریس و... می توانندخود را آماده کنند.

وی افزود: 4 هفته دیگر کتاب «از مهر تا مهر» که حدوداً 100 صفحه است، منتشر می شود و قراراست طبق آن نوازندگانی را از همه جای دنیا دعوت کنیم. اگر ما در کنار هم باشیم و شما این جوانان را حمایت کنید هیچ مقامی به خود اجازه نمی دهدکه جلوی این ارکستر را بگیرد.(باشگاه خبرنگاران)