نگاهی به آخرین بازی ساخته شرکت «فرام سافتور»

شاید بتوان گفت همین خصیصه‌ در آن زمان به موقعیتی لعنت/ نعمت مانند تبدیل شد و جامعه گیمرها را به یک دایره‌ خاص محدود کرد. اما با حرکت صنعت گیم به سوی همه‌گیرکردن بازی‌های ویدئویی، بازی‌ها به سمت سادگی سوق یافت و اینجا بود که فریاد گیمرهای زبده درآمد.

گیمرهای حرفه‌ای سال‌ها نگرانی خود را از این افول ابراز کردند، اما چاره‌ای نبود؛ زیرا خرج بسیار بالای تولید، جلوی خطر کردن سازنده‌ها و ساخت عناوین پیچیده‌تر را می‌گرفت. در این میان باز هم ژاپنی‌های دوست‌داشتنی با ایده‌های فرادنیوی خود، چالشی واقعی فراهم کردند. این چالش چیزی نبود جز بازی Demon’s Souls که بعدها با دو قسمت بازی Dark Souls دنبال شد. گواه نیاز بازار به چنین عناوینی، سایت‌ها و انجمن‌های اینترنتی است که به این سری از بازی‌ها اختصاص داده شده و هوادارانش را گردهم آورده است.

عنوان بازی: Bloodborne
پلتفرم: PS4
ناشر: From Software
سازنده: SCE Japan Studio
سبک: اکشن/ نقش‌آفرینی
امتیاز: 9

تازه‌ترین عنوان از این سری بازی با نام Bloodborne، فقط برای کنسول نسل هشتم سونی، یعنی PS4 به بازار آمده است. اگر بازی‌های انحصاری را آبروی یک کنسول بدانیم، فرام سافتور حقیقتا آبروی سونی را خریده است. بلادبورن یکی از بهترین بازی‌هایی است که در این نسل به بازار آمده و قطعا تا انتهای نسل هشتم جزو برترین‌ها خواهد ماند.

داستان بلادبورن در شهری گوتیک به نام یارنهام روایت می‌شود. سالیان سال مردم بسیاری از اقصی نقاط جهان برای درمان بیماری‌های خود به این شهر مراجعه می‌کردند. قهرمان ما نیز یکی از این افراد است. منتها به محض این‌که او به شهر پا می‌گذارد، متوجه می‌شود مردمش دچار طلسمی مخوف شده و چهره‌هایی کریه و شیطانی پیدا کرده‌اند.

طراحی گرافیک بازی در نهایت استادی بوده و کسانی که نیم‌نگاهی به فشن و طراحی‌های گوتیک داشته باشند، لذت زایدالوصفی از آن خواهند برد. شاید بتوان طراحی هنری بلادبورن را اوج زیبایی در کارهای فرام سافتور دانست. البته موافقت دیگران با این نظر به تعریف آنها از زیبایی بستگی دارد. مفهوم زیبایی در هنر با تعریف عامیانه‌ آن تفاوت دارد و براساس آن می‌توانیم هنر و قریحه‌ سازندگان در به تصویر کشیدن کریه‌ترین و رعب‌آورترین دشمنان را زیبایی ستودنی بدانیم.

در این عنوان، طراحی ظلمانی و غمبار با گیم‌پلی سخت و دشوار آمیخته شده و ترکیبی ایده‌آل پدید آورده‌ است. بلادبورن از نادر عناوینی است که در آن ترس و تنش را یکجا تجربه خواهید کرد. بازیکن می‌تواند برای استراحت به مناطق امن پناه ببرد. در این صورت سلامتش را بازخواهد یافت، اما دشمنانش در دنیای پیرامون دوباره ظاهر خواهند شد. مبارزه‌ها سرعت بالایی دارد و باید با رویکردی هجومی آ‌نها را انجام داد. سیستم «خطر در ازای پاداش» بازیکن را ترغیب می‌کند با بازی تهاجمی‌تر و انجام حرکات خطرناک‌تر، مقداری از سلامت خود را بازیابی کند.

بیشتر سلاح‌‌های سرد دو حالت استفاده دارد که هر یک نحوه‌ خاصی از مبارزه را می‌طلبد. برای مثال یکی از سلاح‌های بازی را می‌توان در حالت اولیه برای از بین بردن سریع دشمنان در محیط‌های بسته استفاده کرد و در حالت دوم می‌توان از آن برای مقابله با توده‌های دشمنان بهره برد. بازیکن می‌تواند سلاح گرمی را هم در دست چپ خود استفاده کند که استفاده‌ اصلی آن در گیج کردن دشمنان و آسیب‌پذیر ساختن‌شان در مقابل ضربات مهلک است.

مانند عناوین ارواح ظلمانی، امتیازات تجربه را در قالب Blood Echoes از دشمنان به‌دست می‌آورید. در صورتی که بمیرید، تمام Blood Echo ها را از دست داده و برای به‌دست آوردن مجدد آنها باید به نقطه‌ مرگ خود رجوع کنید. اگر دشمنی BCهای از دست رفته‌ شما را غصب کند، می‌توانید او را از روی چشمان درخشان و بنفش‌ رنگش بشناسید. شکست دادن آن دشمن تمامBCهای از دست رفته را برمی‌گرداند. از دشمنان آیتم‌هایی مانند معجون سلامت و گلوله نیز به‌دست می‌آید. گفتنی است بازیکن می‌تواند سلامت خود را فدا کرده و برای سلاحش گلوله بسازد.

بخش مولتی‌پلیر بازی کمی محدودتر شده، اما هنوز حضور پررنگی دارد. بازیکنان می‌توانند بازیکنان دیگر را خبر کرده و با کمک آنها رئیس‌های مشکل و گروه‌های بزرگ دشمنان را شکست بدهند. البته استفاده از این حالت، بازیکن را در مقابل مهاجم‌ها آسیب‌پذیر می‌کند.

شکی نیست بلادبورن یا بازی‌های پیش از آن برای بازیکنان تفننی ساخته نشده و زدن به دل آنها تجربه و صبر پولادین می‌خواهد. اما با توجه به این حقیقت، گاهی دنیای بلادبورن زیادی مشکل‌ساز می‌شود. نبود راهنمایی‌ها و نقشه‌ روشن، بازیکن را دچار سردرگمی کرده و حتی باتجربه‌ترین‌ها را هم اذیت می‌کند. البته این مساله هم به نظر بازیکن بستگی دارد. بعضی چنین ساختاری را با همه‌ حس انزوایش به جان می‌خرند. با این حال بد نبود اگر انتخابی بین این وضع و حالتی با نقشه و راهنماهای دقیق‌تر وجود داشت. در هر حال، اگر آن‌قدر بازی‌های ویدئویی را با عشق دنبال می‌کنید که زحمت خرید یک عدد PS4 را به خود داده‌اید، در خرید این بازی شک نکنید. خرید یک کنسول نو که بازی‌هایش را فقط می‌توان به صورت اصل خرید، انسان را وامی‌دارد که بیشتر قدر خرید خود را بداند.

چه بهتر پول و وقتمان را به اثری ارزشمند اختصاص دهیم که مهارت‌های ما را به عنوان یک گیمر ارتقا دهد.

بازی‌هایی که در حد مهارت کنونی افراد باشند، بسیار است و فراوان بازی می‌شوند. بیشتر این بازی‌ها چیزی به انسان اضافه نمی‌کند. اگر بازی‌های شوتر اول شخص و سوم‌شخص را قدم اول در آشنایی با دنیای بازی‌های حرفه‌ای بدانیم، سبک‌های استراتژی و نقش‌آفرینی سطوح بعدی مانند آموزگاری واقعی به مهارت ما اضافه می‌کنند.

سیاوش شهبازی / کلیک (ضمیمه یکشنبه روزنامه جام جم)