پول دوستی شاهپور از زبان شعبان جعفری

بخشی از خاطرات او در این باره به صورت سوال و جواب در پی​ می​آید:

س- میانه تان با شاهپور غلامرضا چطور بود؟

ج- وای،​وای ما چه بساطی داشتیم توی مملکت با ایشون

س- چه بساطی داشتید؟

ج- خب ما ایشون رو به خاطر پستی که داشت زیاد میدیدیم دیگه

س- بعد از انقلاب چطور؟

ج- نه والا من هیچ ندیدم. تا آدمو پیدا کنه یه چیزی میخواد.

س- بله؟

ج- باور کن خانوم، بهتر که آدم نبیندش.

س- چرا؟

ج- نه. اصلا آنقد خسیسه! اگه میلیاردها داشته باشه هنوزم کمبود داره! یه وقت رفقتیم بریم یزد. کنار اون رمل، دم اون ریگا(ریگ​ها) میگفتن اینجا مال شاهپور غلامرضاست،​جون شما. یاور میگفت. گفتم: بابا اینجا که اصلا پرنده پر نمیزنه. گفت: اومده شنای(شن​های ) اینجا رو ضبط کرده. شاهپور غلامرضا خانوم، خیلی پول دوست بود. راستی میگم خیلی. من همچی چیزی تو عمرم ندیدم، اصلا. میومد تو باشگاه، یارو یه ساعت میل بازی می​کرد، مثلا ممد میل باز هی میل بازی میکرد. اینم همینطور اونجا نشسته بود،​ بعد... می​گفت: یه دوغ آبعلی.

عجب بساطی داشتیم. این خانوم، انقد... اصلا یه چیزی بود. آدم روش نمیشه حرف اونو بزنه. یه دفعه اومده بود کاپها بچه​ها رو بده. موقعی که اومد کاپ یکی از اونا رو بده انیجوری میکنه: محصلی؟ جواب میده: بله. میگه این ورزش چیه میکنی؟ برو یه ورزش حسابی بکن. به قرآن ، به مولا. یه روزم اومد یه پوست مار دادیم بهش، پونزده متر پوست مار بود، از این سرباشگاه تا اون سر باشگاه طولش بود،​ سه متر پهناش بود. هر چی از دستمون میومد تهیه میکردیم پیشکش میدادیم به ایشون.

س- واقعا هدیه طلب می​کرد؟

ج- به خدا،​به جون شما عین حقیقته ! یه وقت سلیمان بهبودی یه تابلو واسه موزه باشگاه آورد که راستی جیز آنتیک و اعلایی بود. آخه مردم برای شاه هدیه میفرستادن. شاه از اونا بازدید میکرد و دستور می​داد هر هدیه ای رو برای موزه ای یا جایی که مناسب بود بفرستن.

یه دفعه این تابلو رو که یه زندانی مال قزل حصار سیزه سال آزگار زحمت کشیده بود سوزن دوزی کرده بود و عکس مولا علی بود روی اسب و راستی یه چیز تکی بود،​ توسط سلیمان بهبودی فرستاد برای موزه ما. اعلیحضرت گفته بودن: این به درد موزه جعفری میخوره،​ بدینش به اون.

این تابلو تو موزه بود تا اینکه یه دفعه شاهپور غلامرضا اومد اونجا بازدید. تا چشش به تابلوئه افتاد هی گفت: عجب تابلوی جالبی،​عجب تابلوی جالبی! اونوقت پیشگارش گفت: والاحضرت خوششون اومده،​هدیه کنین به ایشون. هر چی گفتیم بابا این پیشکشی اعلیحضرت به موزه باشگاهه، از دربار اومده نمیشه که اهز نو پس بفرستیم دربار! خلاصه حریف نشدیم و دادیم خدمت ایشون. حالا شما میپرسین طلب می​کرد؟ هر موقع می​خواست باید اول سرهنگ علمایی رئیس دفترش میومد می​گفت: باری خودش کادو چی گرفتین؟ مام هفت هش ده هزار تومن مایه میذاشتیم. واقعا میگم خانوم،​به قرآن.

اول که می​خوئاست بیاد جوایز بچه​ها رو بده،​ می​گفت که واسه خودم چی گذاشتین؟ تازه وقتی میومد می​گفت: نمیتونم هزار و پونصد شیشصد تا جایزه بدم. مام سی نفر نماینده اینا رو درست می​کردیم می​گفتیم: به اینا بده. حالا مقصود،​بچه​هام نمیدونستن. می​گفتیم برادر شاه داره میاد. اینا چه میدونستن چه آدمیه. هیچی... بچه​هام دوست داشتن از دست برادر شاه چیز بگیرن دیگه. اینم میومد اونجا. دو تا جایزه که می​داد،​خانوم،​سمی رو می​نشست. خیلی ​ام پیزوری و وارفته بود. سیمیشو می​نشست و همینجوری.

خلاصه این شاهپور غلامرضا، پدرمو درآورد، به قرآن جون شما. من ورزشکارا رو میبردم تو خونه ش.. آخه باشگاه من تو کشتی همیشه اول بود. تو بکسم اول بود... میبردم که مدال و نشان اینا رو بده،​ میگفت: اینا رو دیگه نیاری اینجا،​ فرشام خراب میشه. میگم جون شما خانوم،​من اینو که میگم عین واقعیته نمی​خوام خودمو شیرین یا ترش بکنم، میگم به مولا علی.

س- قالی چه طوری خراب می​شد؟

ج- میگفت: فرشام زیر پای اینا خراب میشه. ببر تو حیاط نیگرشون دار. شما 15 خرداد که یادتونه؟

س- بله 15 خرداد 1342 خوب یادم هست.

ج- 15 خرداد،​وقتی باشگاه ما رو از بین بردن،​ما پا شدیم رفتیم اینور اونور زدیم که اعلیحضرتو... زودتر ببینیم که اینجا رو دستور بده بسازن. دیدیم تا دسترسی به اعلیحضرت پیدا کنیم خیلی معطلی داره. گفتیم بریم داششو ببینیم، اون این پیغمو برسونه. چون اعلیحضرتو زودتر میدید، اخه هفته ای یه دفعه میرفت با اعلیحضرت غذا می​خورد. خلاصه رفتیم خدمت شاهپور غلامرضا گفتیم: قربان،​جریان اینجوریه. اینجوری شده و ریختن اونجا رو آتیش زدن،​زندگیمون از بین رفته. خلاصه،​ اینجام یه مکتب شاهدوستی و وطن پرستیه. شما میرین خدمت اعلیحضرت به ایشون بگین اگه اینجا رو زودتر بسازن در انظار مردم بهتر. خلاصه اگه ما بخوایم اعلیحضرتو ببینیم دو سه ماه معطلبی داره. شما به ایشون یگید بلکه زودتر دستور بدن بیان بسازن. حالا ما داریم میگیم زندگیمون از بین رفت، جلو خونه مون آدم کشته شد،​ چطور شد،​ چطور شد. دو ساعت حرف زدیم آخر سر سرشو بالا کرد و گفت: جعفری! گفتم بله گفت: تو گود میچرخی سرت گیج نمیره؟

منبع : خاطرات شعبان جعفری، ص 320