دانشجوی فوق لیسانس، در به در دنبال جای خواب + عکس

موبایل ایرانسلی‌اش را می‌گیرم و سلام و علیکمان می‌پیچد لابه‌لای صدای زوزه خودروها در یکی ازخیابان‌های پرهیاهوی تهران.

گوشم بسختی صدای دانشجوی فوق لیسانس جامعه‌شناسی دانشگاه علوم و تحقیقات تهران را می‌شنود.

فکر می‌کند آگهی‌اش را دیده‌ام و دنبال سرایدار می‌گردم که می‌گویم خبرنگارم و آب سردی می‌شوم به رویش، یاد جمله آخر آگهی‌اش می‌افتم «تمنا می‌کنم با این شماره تماس بگیرید و بنده را خوشحال کنید.»

می‌پرسم چرا سرایداری، می‌گوید جای خواب می‌خواهم، می‌پرسم نوشته‌ای دانشجوی فوق‌لیسانسی تا دل مردم را نرم کنی، می‌گوید نیاز به پول دارم نه ترحم.

می‌گوید اهل مفت‌خوری نیست، بچه‌کارگری است که عادت کرده دست روی زانوهایش بگذارد و بلند شود. یاد دانشجوهایی که تا به حال دیده‌ام می‌افتم و حرف‌هایشان که ‌ای بابا دولت برای ما تحصیلکرده‌ها کاری نمی‌کند.

از حال و هوای این روزهایش می‌پرسم که می‌رسم به جوانی سرکارگر یک ساختمان ِ در حال ساخت و البته رو به اتمام.

شب‌ها همان‌جا می‌خوابد، یک میلیون تومان هم دستمزد می‌گیرد، ولی ساختمان که تمام شود بی‌سرپناهی او نیز آغاز می‌شود، آگهی درخواست سرایداری‌اش هم از ترس همین بی‌سرپناهی است.

می‌گوید به ماهی 700، 800 هزار تومان راضی است که هم شهریه یک میلیون و 800 هزار تومانی دانشگاهش درمی‌آید و هم بقیه مخارجش.

آدم قانعی باید باشد، از آنها که گِرد می‌خوابند و کم می‌خورند تا محتاج کسی نباشند.

مکالمه‌ام را تمام می‌کنم البته با لحنی تقریبا ملتمسانه برای کشاندن او به دفتر روزنامه و چاپ حرف‌هایش ولی او نپذیرفت، به رسانه‌ای شدن پشت کرد و سوژه‌ای شد همچو مرغی پریده از قفس.

اما او با این‌که رفت، یک نقش ماندگار از خود به جا گذاشت و شد یک خاطره از یک جوان که جامعه‌شناسی، علم شناخت دردهای جامعه را می‌خواند و خود گرفتار معضلی اجتماعی است؛ بیکاری.

یاد هزاران جوان بیکار این سرزمین می‌افتم که خزیده‌اند کنج خانه یا شده‌اند ماشین‌های نق‌زنی به روزگار و پدر و مادر که چرا دست به دهانند و فقیر.

دوست دارم این جوان برای همه الگو باشد، نه برای توجیه معضل بیکاری نسل جوان و ماستمالی مشکلات، که برای یادآوری این که بر بیکاری هم می‌شود غلبه کرد، هر کس به نوعی و با روشی.

مریم خباز ‌- گروه جامعه