دیگه سوالی نبود؟

ایشان در ادامه گله‌مند شدند که: «تکرار موضوع پرسش‌ها از سوی نمایندگان، یکی از مشکلات فعلی وزیران دولت یازدهم است که گاهی وزیر مجبور است درباره یک موضوع بارها به مجلس رفته و توضیح بدهد.»

بسته ‌پیشنهادی: راستش بین دولت و مجلس، ما نه سر‌پیازیم و نه ته پیاز، که خواسته باشیم این وسط دخالتی بکنیم، خدای‌نکرده جانب یکی از طرفین را بگیریم؛ معهذا چون هم دولت محترم برآمده از آرای خود ماست که بر ماست و هم مجلس باز محترم، محصول آرای ملت است که خود ما به گواه شناسنامه و کارت ملی، یکی از آنها به شمار می‌رویم؛ مجبوریم که لااقل مختصر اظهار نظری ـ و نه الزاما در حد اظهارفضل ـ داشته باشیم که نگویند بی‌تفاوت محض نشستیم تماشا می‌کنیم؛ ذیلا عرایضی راهبردی و ای بسا کاربردی در حد دو فقره را توامان تقدیم دولت و مجلس محترمان می‌کنیم:

1ـ چت با نمایندگان: من نمی‌دانم چرا در پاره‌ای امور، به‌رغم رشد تکنولو‍ ژی ارتباطی و فناوری ارتباطات حسنه، کماکان باید به شیوه‌های مرسوم از سابق عمل کنیم. چرا هنوز وزیر باید برای هر پرسشی به مجلس برود و از کار و زندگی‌اش بیفتد؟ خب تمام نمایندگان مجلس شماره تمامی وزرای عزیز را داشته باشند و در فضاهای مجازی مختلفی(مثل همین وایبر و واتساپ و لاین و امثال این دم و دستگاه‌های کذایی سهل‌الوصول) تشکیل گروه‌های دوستانه بدهند و اگر صحبتی با هم دارند یا پرسشی می‌خواهند مطرح کنند، از طریق چت‌کردن با هم، موضوع را حل یا فوقش منحل کنند. این کارها صمیمیت هم می‌آورد. دشمن لاکردار در کمین نشسته هم نمی‌تواند از آب گل‌آلود، ماهی‌های درشت و نادرست بگیرد.

2ـ جمع زدن سوالات: در پایان هرماه، نمایندگان پرسشگر مجلس که از وزرای مختلف دولت سوال دارند یا حتی دوست دارند آنها را تا حد استیضاح همراهی کنند؛ دور هم جمع بشوند و پرسش‌های راجع به هر وزیر را با هم یکدست و یک کاسه کنند که دچار تکرر پرسش نشوند. نترسند، متهم به تبانی با همدیگر نمی‌شوند. اینها همفکری است و مشورت که خب خوراک اهل مجلس است. مجلس نرفتند که به هم نگاه کنند.

رضا رفیع