کوچ دسته‌جمعی بـادبـادک‌ها

• بادبادک بازی در دریای خزر

سواحل دریای خزر بهترین نقطه برای بادبادک بازی بود. وقتی به لب دریا می‌رفتی مبهوت حضور پرشمار کایت‌ها در آسمان می‌شدی. کایت، بادبادک آماده‌ای بود که می‌شد آن را از مغازه‌ها خرید. این کالای دوست‌داشتنی داخل کیسه نایلونی درازی قرار می‌گرفت و قیمتش به اندازه قیمت یک بستنی بود. کایت‌هایی که طرح و نقش داشتند (زنبور و عقاب) با قیمت بیشتری به فروش می‌رسیدند.

طول نخ قرقره هم یکی از عوامل تعیین‌کننده قیمت کایت‌ها بود. هرچه نخ بلندتر بود کایت بالاتر می‌رفت و طبعا قیمتش بیشتر می‌شد. بعید بود کودکی به شهرهای شمالی (بابلسر، رامسر، چالوس، نوشهر و...) برود و کایت بازی را تجربه نکند، اما اکنون در مغازه‌ها خبری از کایت‌های آن موقع نیست. کایت‌هایی عظیم‌الجثه جای آن اسباب‌بازی‌های قدیمی را گرفته‌اند که هر کدامشان اندازه یک قالیچه طول و عرض دارند. خریدار این موجودات جدید بزرگسالانی هستند که جیب پرپول و وقت زیادی دارند.

• وسایل لازم برای ساخت یک بادبادک

بادبادک، تفریح عمومی فقرا و ثروتمندان بود. با جمع و جور کردن کمی سریش، حصیر، نخ و چیزهای ارزانقیمت دیگر می‌توانستید کاغذ آرزوهایتان را به آسمان بفرستید. آنها که آه در بساط نداشتند از روزنامه و جای کاغذهای باطله دفتر مشق برای کاغذ بادبادک استفاده می‌کردند. بچه‌هایی که وضع مالی‌شان خوب بود هم با کاغذ کادو که رنگی بود، بادبادک می‌ساختند. شما می‌توانستید کاغذهای رنگی را به شکل چشم و دهان و ابرو در بیاورید و روی کاغذ اصلی بچسبانید تا بادبادکتان از آن بالا به همه لبخند بزند. دنباله یا شرشره هم جزو تزئینات این وسیله بود که آن را زیباتر و دلرباتر می‌کرد. مشهدی‌ها برای ساخت این دنباله از پارچه‌های نخی کهنه استفاده می‌کردند و تهرانی‌ها سراغ کاغذهای رنگی می‌رفتند. پارچه مورد نیاز 4 متر طول و یک سانتی‌متر عرض داشت.

سریش، چسب قهوه‌ای رنگی بود که باید آن را از بقالی‌ها و عطاری‌ها می‌خریدید. با این ماده خمیری شکل حصیرها را روی کاغذ می‌چسباندند. حصیر را باید با چاقو از وسط دو نیم می‌کردید تا خوب روی کاغذ محکم شود. این حصیر را می‌شد یواشکی و دور از چشم بزرگ‌ترها از لابه‌لای پرده‌ها بیرون کشید، جالب است بدانید مشهدی‌ها به حصیر لوخ می‌گویند. (ضمیمه چمدان)

احسان رحیم‌زاده