نذر امام زمان

از روستایی دوردست در استان کرمان به راه می‌افتند تا برای عشقی که دارند، کنار تنورهایی که آورده‌اند نان پخت کنند و کارشان را انجام دهند.

هر سال در آستانه نیمه شعبان کاروان این جماعت راهی قم می‌شود و امسال چشمگیرتر از هر سال، یک محموله بزرگ آرد برای پخت هزاران قرص نان صلواتی سخاوت دستان مردمان روستا می‌شود.

200 مرد و زن برای پخت به همراه دارد که همه هزینه‌ها را اهالی روستا تأمین می‌کنند. خودشان برای آمد و شد خودرو کرایه می‌کنند و هزینه سفر را می‌پردازند و در طول اقامت سه روزه خرج و مخارجشان را خود می‌پردازند و هیچ کمک و درخواستی از کسی ندارند.

گرمای پای تنور بیداد می‌کند، پخت زیر خیمه‌های بزرگ در گرمای بیابان و زیر تازیانه آفتاب در دل کویر قم، نه پنکه و کولری دارند و نه امکانات سرمایشی دیگری. زنان با روپوش سفید و چادری که به کمر بسته‌اند و با شور و شوق وافر ابراز عشق و علاقه می‌کنند.

کسی آنان را نمی‌شناسد و از خیل میلیونی زائران مسجد مقدس جمکران کسی آنان را نمی‌بیند، توزیع نان در فاصله‌ای دورتر صورت می‌گیرد.

سال‌ها پیش پیرمردی که برای خرید نان در اطراف جمکران به این سو و آن سو می‌رود و دست خالی برمی‌گردد، تصمیم به پخت نان در نیمه شعبان می‌گیرد و سال بعد تصمیمش را عملی می‌کند.

سال‌های بعد کارش، کار عاشقی می‌شود و با دل و جان بار و بندیلش را برمی‌دارد تا در کنار مسجد مقدس جمکران خدمتی به زائران کند و در پخت نان حرف اول را می‌زند؛ نانی متفاوت با نان‌های دیگر و منحصر به همان خطه، خمیر و سوخته بودن آن معنی ندارد.

محمد خامه‌یار - جام‌جم