بگذاریم سینه‌ها از کینه‌ها پاک شود

بازیگران سرشناس هم آمده بودند؛ کتایون ریاحی، مریلا زارعی، مهتاب کرامتی، رضا کیانیان، پرویز پرستویی، عزت‌الله انتظامی، رضا عطاران... که بعضی‌ها بی‌گریم تکیده‌تر به نظر می‌آمدند.

ورزشکاران هم بودند؛ هادی ساعی و عباس جدیدی که ورزشکاران قدیمی‌ترند و محسن بنگر مدافع پیروزی، امیر قلعه‌نویی سرمربی استقلال و علی کریمی.

قضات و فعالان اجتماعی و خیرین هم آمده بودند، سیدحسن خمینی فرزند یادگار امام هم بود، همراه معصومه ابتکار رئیس سازمان حفاظت محیط‌زیست و معاونش، محمدعلی مجابی که خاطراتش از یک روز تلاش برای میانجیگری میان خانواده قاتل و مقتول را در کتاب دیدار با مسافران مرگ نوشته است.

همه اینها مهمان تالار وحدت بودند، در جشن بزرگ بخشش، برای تعظیم مقابل واژه گذشت و برای سر به خاک ساییدن مقابل بزرگواری اولیای دم که از خون عزیزانشان گذشته‌اند و جوانان اعدامی را بخشیده‌اند.

اعضای چهار خانواده روی سن آمدند؛ یکی از شهرکرد، دیگری از داراب، آن یکی از ساوه و این یکی از نور. اینها مادران، پدران، خواهران و برادرانی بودند که در یک سال گذشته بر دیو انتقام پیروز شدند و بر فرشته بخشش لبخند زدند. بعضی‌هایشان پیر بودند و بعضی‌ها میانسال. نوجوان هم در میانشان بود، اما همه رخت عزا از تن درآورده بودند و لبخند می‌زدند؛ اصلا می‌بالیدند به کاری که کرده‌اند.

در جشن بخشش از کسانی که واسطه عفو محکومان شدند نیز قدردانی شد؛ از عادل فردوسی‌پور که با برنامه 90 درخشید و پیش از آمدن روی سن با یک گوشی مدام پیامک می‌زد، با یک گوشی بی‌وقفه مکالمه می‌کرد و با یک گوشی، والیبال ایران و برزیل را می‌پایید. او وقتی پشت تریبون آمد، گفت به امید روزی که مردم برای تماشای اعدام یک همنوع پای چوبه دار صف نکشند که حرفش به مذاق حضار خوش آمد.

از حرف‌های بهاره رهنما، از فعالان عرصه صلح و سازش نیز استقبال شد. او فرصت را غنیمت شمرد و پرونده امین جلیلوند، نوجوان هفده ساله‌ای را که به جرم قتل در انتظار اعدام است، گشود و از ناتوانی خانواده او برای تامین دیه حرف زد.

حرفش که تمام شد حسین هدایتی، مولتی میلیاردر ورزش ایران داوطلب شد و 300 میلیون تومان به امین هدیه داد؛ با این کمک زندگی به چهره امین نوجوان خندید و البته لبخند بر کنج لبان حضار نیز نشست.

در جشن بخشش، یک بخشش داغ داغ هم اتفاق افتاد. مجری، خانواده بایرامی را روی سن خواند. بایرامی، محیط‌بانی بود که سال 81 به دلیل نزاع با یک شکارچی کشته شد.

پرونده او بیش از 12 سال باز ماند تا این که در جشن بخشش، اولیای دم از خون مقتول گذشتند و به قاتل زندگی دوباره دادند. تندیس و قالیچه نفیس که هدیه‌ای بود به رسم یادبود، به اولیای دم داده شد تا نوه امام روی سن بیاید و پشت تریبون جاگیر شود.

سیدحسن خمینی، کینه را موریانه‌ای خواند که جامعه را از بین می‌برد. او درمان درد کینه را عفو و بخشش معرفی کرد و از ثواب عفو حرف زد.

نوه امام می‌کوشید با تک‌تک کلماتش پیغامی را مخابره کند، البته در لفافه و زیر لوای این جمله که مسئولان باید بخشش را از خود شروع کنند تا در نهایت بخشیدن تبدیل به یک فرهنگ شود.

در جشن بخشش که عصرگاه هفدهم خرداد برگزار شد، هر کس به زبانی حرف دلش را زد، هر کسی با هر لباس و وجنات و اعتقاد، اما حرف مشترک همه یکی بود، این که لذتی که در عفو هست در انتقام نیست و این که بگذاریم در این دنیای فانی، سینه‌ها از کینه‌ها پاک شود.

مریم خباز - گروه جامعه