پرسپولیس اسیر جویندگان عزت!

سایت جام جم ورزشی -17 اردیبهشت 91 بود که علی دایی با مصاحبه عجیب خودش آتش به جان قرمزها انداخت: «خداوند به من عزت داد تا بالاتر از این تیم قرار بگیرم.» سرمربی آن روزهای راه آهن بی اعتنا به روح خراشیده هواداران پرسپولیس، انتقام غیابی اش از حبیب کاشانی را با جست وخیز روی اعصاب آنها گرفت تا روشن شود دور از اقلیم سرخ، هرگز علاقه ای به کامیابی این تیم نداشته است. ورق اما برگشت تا علی دایی به پرسپولیس بیاید و این بار علی کریمی از جمع سرخپوشان جدا شود. آکتورها تغییر کردند، اما سناریو عوض نشد تا یک بار دیگر همان کلید واژه جهنمی مثل تازیانه روی پیکر پرسپولیسی ها فرود بیاید: «عزت و ذلت دست خداست. یک روز همه چیز در اختیار شماست، اما فردا وضع تغییر می کند.» کاپیتان پیشین پرسپولیس که روز واقعه نتوانسته بود در کنار دوستانش جلوی هت تریک بهادر عبدی و تحقیر سرخپوشان را بگیرد، سرانجام انتقام شخصی اش را از علی دایی گرفت، غافل از این که در کشاکش گرو کشی ها و ستیزه جویی های فردی، این پرسپولیس بی نواست که قربانی می شود؛ شاید شبیه مادری از نفس افتاده که یک گوشه نشسته و میراث خواهی بی رحمانه پسرانش را تماشا می کند. چرخ گردون چرخید و شما هم صاحب «عزت» شدید آقای کریمی؛ دلت خنک شد برادر؟

2- مشکل از دایی و کریمی نیست، اشکال شاید از فرهنگ غلط و خودخواهانه ای باشد که در قلب مریض فوتبال ایران ریشه دوانده است. اینجا قهرمانی تراکتور همان قدر به جادوگر فرصت رجزخوانی می دهد که دست عنصری مثل جواد کاظمیان را هم باز می گذارد تا برای تیم سابقش خط و نشان بکشد: «جواب خوبی به آنهایی دادم که باعث جدایی ام از پرسپولیس شدند!» شاید باید لعنت فرستاد به ذات این فوتبال پلشت که در آن حتی نیمکت نشین تراکتورسازی هم برای خودش در پرسپولیس جایگاهی ابدی و غیرقابل تغییر قائل است. همه داستان اما همین نیست. چه بسا اگر توپ ادینهو به جای تیر به تور تراکتوری ها بوسه می زد و فینال میلیمتری را مس می برد، این بار «عزت» به اردوگاه شیث رضایی می رفت و مدافع اخراجی سرخپوشان فتح این جام را توی سر دایی و پرسپولیسی ها می کوبید، کمااینکه در صورت قهرمانی فولاد، غلامرضا رضایی نیز از همین شانس برخوردار می شد! انگار قرار نیست تیم های فوتبال در ایران لیست مازاد داشته باشند و هر کسی را جذب کردند تا آخر عمر باید نگه اش دارند. در این معادله نامیمون فقط تکلیف این موضوع مجهول باقی می ماند که چرا دست روزگار همه عزت ها را در ایران پخش می کند و مثلا به اسپانیا عزت نمی رسد؟ یکی مثل رائول گونزالس همه عمرش را وقف رئال می کند و راه به راه با این تیم افتخار کسب می کند، اما وقتی نامهربانانه پرتش می کنند بیرون و با تیم متوسط شالکه قهرمان جام حذفی آلمان می شود، هیچ کسی را به باد بد و بیراه نمی گیرد. اگر علی کریمی که طی این سال ها حتی یک سهمیه آسیایی هم برای پرسپولیس نگرفت، جای رائول بود چه می کرد؟

3- دل مان خوش بود که اگر شماره هشت دوست داشتنی فوتبال ایران مملو از حاشیه های مخرب است و اگر از نظر فنی در سراشیبی سقوط قرار گرفته، دست کم خصایل جوانمردانه اش را حفظ کرده است. حالا اما با این علی کریمی چه باید کرد: «آنقدر فکرشان کار نکرد که مرا صدا کنند و مثلا بگویند به توافق نرسیدیم. از اول گفتند فلانی نباشد!» آیا این جادوگر رک و روراست فوتبال ایران است که دیگران را تشویق به تظاهر و ریاکاری می کند؟ یعنی گناه علی دایی این است که او را نخواسته و خیلی شفاف این موضوع را مطرح کرده است؟ وقتی یوونتوسی ها دل پیه رو را نخواستند، اول صدایش کردند و به هوای مذاکره غیرواقعی، نازش را کشیدند؟ آیا همین توقعات مطلقا غیرقابل قبول و سهم خواهی های زیاده از حد نیست که فوتبال ما را به این فلاکت انداخته است؟ علی کریمی در حالی در حساس ترین مقطع فصل یقه دایی راگرفته و ول نمی کند که برای به یاد آوردن آخرین رستگاری پرسپولیس در حضور او باید به سال های بسیار دور سفر کرد. از زمان بازگشتش به جمع سرخپوشان، جادوگر حداقل با هشت زوج مدیرعامل- مربی کار کرده و در زمان هیچ کدام از آنها موفق نبوده است. مصطفوی- قطبی، انصاری فرد- پیروانی، انصاری فرد- وینگادا، کاشانی – استیلی، رویانیان – استیلی، رویانیان – دنیزلی، رویانیان- خوزه و رویانیان – گل محمدی ترکیب های متنوعی بودند که کریمی در حضور آنها برای پرسپولیس بازی کرد و عجیب این که وضع قرمزها امروز از تمام آن اعصار بهتر است! اگر لابلای این دوران دایی دوبار بدون کریمی سرخپوشان را قهرمان همین جام حذفی کرده، معنی اش آن است که خداوند شهریار را عزیز و جادوگر را ذلیل کرده است؟ با این تفکرات پوسیده و ماورایی جلوه دادن همه چیز، چه آخر و عاقبتی انتظار ما را می کشد؟ اگر کریمی ادعای پرسپولیسی بودن دارد، در عمل باید خیر این تیم را بخواهد، نه آنکه بی تفاوت به پیشنهاد گزاف سید جلال، با تماس تلفنی اش مانع از قطری شدن آندرانیک تیموریان شود و در عوض با انواع و اقسام مصاحبه های گاه وبیگاه، برای به حاشیه کشاندن سرخپوشان سنگ تمام بگذارد. جام تبریزی ها نوش جان شان آقای کریمی، اما کاش حالا که برای پرسپولیس از این کارها نکردی، حداقل حواست به علاقه قلبی هواداران تیم سابقت باشد و این مختصر موهبت را از آنها نگیری.

4- چهار هفته به پایان لیگ، پرسپولیس همچنان در کورس قهرمانی است، اما همه انرژی این باشگاه صرف مبارزه با مسایل پیرامونی می شود. آخرین شان همین که فرزندان این تیم چپ و راست به جان هم می افتند و چوب تفرقه به جان هواداران می زنند. گاهی باید درود فرستاد به شرف هواداران آرسنال که سال هاست خون دل می خورند، اما پشت تیم شان باقی مانده اند، وگرنه ما زیر آسمان مملکتی نفس می کشیم که مردمش با یک برد عاشق می شوند و با یک باخت فارغ، با دو نتیجه مطلوب ارتش 63 درصدی امیدوار به قهرمانی تشکیل می دهند و با یک توقف خارج از خانه، نا امید می شوند!

نویسنده: رسول بهروش