نگاهی نو به موسیقی نواحی ایران

این آلبوم که آثاری از ارکستر سمفونیک و همچنین گروه‌های مجلسی مبتنی بر موسیقی نواحی ایران را شامل می‌شود، در چهاردهمین جشن خانه موسیقی در بخش موسیقی ارکسترال و کلاسیک به عنوان آلبوم برتر انتخاب شد.

مونودیزم شامل قطعاتی همچون: «کنسرتو برای کوارتت زهی و ارکستر مجلسی» براساس موسیقی تربت جام، «پشت‌پا» براساس موسیقی کردستان، «تالشی هوا» براساس موسیقی تالش گیلان، «بلوچ» در سه قسمت براساس موسیقی سیستان و بلوچستان و «سمفونی مونودی» در یک قسمت است.

شیوه برخورد مهدی حسینی با موسیقی فولکلور ایرانی با آنچه تاکنون در این زمینه صورت گرفته، متفاوت است. عمده برخوردی که آهنگسازان ایرانی تاکنون با موسیقی بومی ایران داشته‌اند به تنظیم ملودی‌های این موسیقی برای سازهای غرب، چه به صورت تکنوازی یا آنسامبل یا ارکستری و با هارمونی‌های ساده کلاسیک محدود می‌شود.

مهدی حسینی در استفاده از مصالح آهنگسازی به ساده‌ترین وجه برخورد کرده و به ساختار ساده موسیقی محلی پایبند مانده است، اما در زمینه فرم برخوردی دوگانه دارد؛ از یک سو در قطعاتی همچون تالشی هوا به فرم اصلی قطعه وفادار مانده و از سوی دیگر در قطعاتی چون کنسرتو برای کوارتت زهی یا «موومان دوم بلوچ: کلمپور» بشدت از سنتِ بسط و گسترش موسیقی کنسرواتیو غربی بهره برده است.

البته این شیوه بسط و گسترش با وجود این که در امتداد سنت آکادمیک غربی بوده، اما کاملا با این شیوه تفاوت دارد و بیشتر مقوله‌ای است نزدیک به شیوه گسترش مدرنیست‌ها و پست‌مدرنیست‌هایی چون مسیان، اشتوکهاوزن، فورر و... یا شاید بتوان در واقع شیوه بسط و گسترش حسینی را منحصر به خود او قلمداد کرد.

گسترش یافتن در آثار مهدی حسینی بنا به خصلت‌ها و ساختارهای اصلی که همان روایت آثار توسط نوازندگان محلی است، شکل می‌گیرد. در حقیقت، هر اثر در عین برخورداری از خصلت‌های مستقل خود، مشخصات مشترک زیباشناسانه و آهنگسازانه‌ای را که مشخصه آثار مهدی حسینی است هم در بر می‌گیرد.

به طور خلاصه می‌توان گفت، سخن و هدف غایی حسینی نه بر تکیه به گذشته استوار است و نه به پیشروی به جلو بدون پایبندی به سنت بلکه هر دو را وابسته به هم و در کنار و مکمل یکدیگر می‌داند.