تهرانم آرزوست

این جمله آخر، حرف بیشتر مردم این شهر است و البته حرف رئیس شورای شهر تهران که بی‌تعارف می‌گوید در پایتخت نمی‌شود یک زندگی انسانی داشت.

منظور احمد مسجدجامعی از زندگی انسانی، زندگی کردن همراه با لذت جسمی و روانی است، یعنی از صبح که در این شهر چشم باز می‌کنی تا شب که پلک‌هایت را روی هم می‌گذاری، حظ ببری که ساکن این شهری.

اما حالا برعکس شده، استناد مسجدجامعی برای قابل سکونت نبودن این شهر وارونه، آلودگی‌های موجود در تهران است که آب و خاک و هوا را درگیر کرده و به شکل چتری از گرد و غبار بر سر این شهر کشیده شده است، اما مصائب تهران بیشتر از این آلودگی‌های آزاردهنده است.

زیر پوست این شهر بزک شده، هزار مشکل ریز و درشت می‌لولد؛ از ترافیک، از ازدحام، از خیابان‌های پربوق و دعوا و از مناظر نازیبا گرفته تا جوی‌های لجن‌زده و بدبو و پنجه‌هایی که آشغال‌های ریز ودرشت را مچاله می‌کند و به هر سمتی می‌پراند.

حالا اینها را اضافه کنید به صحبت‌های دیروز محمدباقر قالیباف، شهردار تهران که در مراسم تودیع و معارفه شهردار یکی از مناطق آرزو کرد که روزی برسد مهمانان تهران بعد از دیدن پیشرفت‌های فیزیکی شهر بگویند اخلاق مردم تهران نیز عوض شده است.

وقتی شهردار این آرزو را دارد، مفهومش این است که اخلاق در تهران چندان تعریف ندارد، اما همین چنگی به دل نزدن اخلاق مردم پایتخت را می‌توان به گفته‌های مسجدجامعی ربط داد که گفت زندگی انسانی در تهران امکان‌پذیر نیست.

وقتی در یک شهر نتوان مثل یک انسان واقعی با همه نیازهای اولیه و متعالی‌اش زندگی کرد، معلوم است که چه بر سر اخلاق مردم می‌آید. ما آدم‌ها چه بخواهیم و چه نه، از محیط اطرافمان اثر می‌گیریم و بر آن اثر می‌گذاریم، پس طبیعی است وقتی از محیط حس خوب و انرژی مثبت نمی‌گیریم، ناچاریم احساسات منفی و تلنبار شده در دلمان را به محیط پس دهیم و شاید راز خوش‌خلق نبودن بیشتر مردم پایتخت در همین باشد.

مریم خباز - گروه جامعه