حداقل صف‌ها را کوتاه کنیم

آنچه هر شهروند وظیفه‌شناسی را در قبال این قشر ضعیف جامعه به فکر وامی‌دارد، این نکته است که هم‌اکنون فقط 10درصد از 800 هزار نفری که رئیس بهزیستی از آنها سخن به میان می‌آورد، از سازمان بهزیستی مستمری دریافت می‌کنند.

مستمری‌ای‌ که به‌طور میانگین در ماه حدود 40 هزارتومان می‌شود. البته کمک‌های غیرنقدی این سازمان مانند کمک هزینه‌های درمانی یا پرداخت حق پرستاری به مادرانی را فرزند معلول دارند، نباید نادیده گرفت.

به گفته رئیس سازمان بهزیستی قرار است امسال حدود 300 هزار نفر از این افراد به چرخه مستمری‌ بگیران بهزیستی وارد شوند، اما بیایید خوش‌بینانه به این ماجرا نگاه کنیم و با این‌که نفس‌های سال 91 به شماره افتاده است، بنا را بر این بگذاریم که همه چیز خوب پیش برود و این 300هزار نفر در زمره مستمری بگیران قرار بگیرند، اما برای یک لحظه که شده خودتان را جای یکی از 500 هزار نفری که برای گرفتن این مستمری ناچیز لحظه شماری می‌کند، بگذارید، شخصی که سن‌ و سالی از او گذشته و کهنسال است یا کودک بی‌سرپرست یا بدسرپرستی که کوچک‌ترین دغدغه‌اش تامین هزینه‌های اولیه زندگی و تحصیل است یا پدر و مادری که افزون بر فقر با معلولیت هم دست و پنجه نرم می‌کنند و برای تعمیر ارتز و پروتز خود هم با مشکل روبه‌رو هستند.

فکر می‌کنید این افراد با این مبلغ ناچیز چگونه می‌توانند از عهده هزینه‌های حداقلی خود برآیند؛ هزینه‌هایی که روزبه‌روز در حال افزایش است.

نمی‌خواهیم با بیان این مطالب زحمات مسوولان کشور را زیر سوال ببریم، اما جا دارد که متولیان امر برای بهبود شرایط این قشر آسیب‌پذیر قدم‌های جدی‌تری بردارند و تدبیری بیندیشند تا این افراد برای دریافت مستمری حداقل کمتر در صف انتظار بمانند.

مهدی آئینی - گروه جامعه