تأملی در انتخابات امریکا

انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا که با مدد رسانه‌های این کشور و کشورهای همسو تلاش می‌شود به رویدادی جهانی مبدل شود دارای ضعف‌ها و نکات تأمل‌برانگیزی است که کمتر به آنها پرداخته و توجه می‌شود. این نوشتار مروری است به اختصار بر این نکات.

1 ـ سیستم انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا، دو مرحله‌ای و به عبارت دیگر غیرمستقیم است. یعنی مردم آمریکا مستقیما رئیس‌جمهور خود را انتخاب نمی‌کنند بلکه آنها هیات‌های انتخاب، موسوم به «الکترال کالج» را انتخاب می‌کنند و رئیس‌جمهور توسط این الکترال کالج‌ها برگزیده می‌شود. در مجموع، ۵۳۸ الکترال کالج وجود دارد که هر نامزدی ۲۷۰ الکترال کالج را کسب کند به عنوان رئیس‌جمهور انتخاب می‌شود.

2 ـ سیستم انتخابات آمریکا، حزبی است و احزاب، نامزدهای خود را معرفی و الکترال کالج‌ها از میان آنها فردی را انتخاب می‌کنند؛ اما سازوکار سیاسی و طراحی صحنه سیاسی آمریکا به‌گونه‌ای است که به‌رغم وجود احزاب متعدد سبز، لیبرال، مذهبی، اصلاح‌طلب،‌ صلح‌طلب و ماری جوانا، قدرت بین دو حزب جمهوریخواه و دموکرات دست به دست می‌شود. جالب است بدانیم که از ۴۴ رئیس‌جمهور آمریکا،‌ ۳۴ نفر، از نامزدهای دو حزب جمهوریخواه (۱۸ نفر) و دموکرات (۱۶ نفر) بوده‌اند. ده نفر دیگر نیز مربوط به ابتدای استقلال این کشور است که یا هنوز حزبی تشکیل نشده بود و یا این دو حزب از هم تفکیک نشده بودند و تحت عنوان دموکرات ـ جمهوریخواه فعالیت می‌کردند. در اقتدارگرایی این دو حزب همین بس که دیگر نامزدها به طور حداقلی امکان مطرح شدن پیدا می‌کنند به گونه‌ای که نه فقط مردم دیگر کشورها حتی نام آنها را نمی‌شنوند بلکه بسیاری از مردم آمریکا نیز از وجود آنها بی‌اطلاع هستند و مناظره‌های برگزار شده بین آنها توسط هیچ‌یک از رسانه‌های مسلط این کشور پوشش داده نمی‌شود.

3 ـ از جمله مهم‌ترین عوامل تعیین‌کننده در انتخابات آمریکا،‌ نقش سرمایه و توان مالی بالا برای تأمین هزینه‌های تبلیغات در این کشور52 ایالتی است. از همین‌جا می‌توان به تأثیرگذاری کمپانی‌های بزرگ اقتصادی این کشور که بسیاری از آنها در اختیار صهیونیست‌هاست پی برد. همچنین می‌توان فهمید وقتی رامنی، نامزد جمهوریخواه به صراحت در نشست با حامیان مالی خود به اقشار کم درآمد آمریکا بی‌اعتنایی می‌کند از کجا ناشی می‌شود و جنبش 99 درصـد به چه دلیل در آمریکا پا می‌گیرد.

4 ـ بر سیستم انتخاباتی آمریکا، قاعده‌ای تحت عنوان «برنده همه چیز را می‌برد» حاکم است که به‌واسطه آن و همچنین غیرمستقیم بودن انتخابات و نحوه شمارش کارت‌های الکترال، فعل و انفعالاتی رخ می‌دهد که شرح آن در این مختصر نمی‌گنجد، اما از جمله نتایج آن این است که نامزد منتخب، الزاماً حائز اکثریت آراء مردم آمریکا نیست!

براساس این سازوکار، تاکنون در چهار دوره آرای رئیس‌جمهور منتخب کمتر از نامزد مغلوب بوده است! به هر حال تا چند روز آینده چهل و پنجمین رئیس‌جمهور آمریکا انتخاب می‌شود و سیاست‌های کلان این کشور خصوصاً در صحنه بین‌الملل و به طور ویژه در مورد ایران ادامه پیدا می‌کند. از هم‌اکنون گمانه‌زنی‌هایی درباره سیاست‌های اعمالی آمریکا پس از انتخابات در مورد ایران وجود دارد که بر اساس راهبرد چماق و هویج، ترکیبی از پیشنهاد مذاکره مستقیم، تشدید تحریم‌ها و حتی تهدیدات نظامی را می‌توان تصور کرد. سیاستها و شیوه‌هایی که تا حدود زیادی برای ما شناخته شده و قابل محاسبه است. قطعا مسئولان عالی نظام در برابر هر یک از این احتمالات، گزینه‌هایی را برای گذاشتن روی میز دارند که از هم اکنون می‌توان گفت از دو ویژگی «عقلانیت» و «اقتدار» برخوردار است. ویژگی‌هایی که منافع ملی ایران را تضمین خواهد کرد.