10 هزار یورو برای نویسنده نوقلم!

البته ناگفته نماند که اگر مبلغ این جایزه را با جایزه‌های ادبی کشورمان مقایسه کنیم متوجه خیلی چیزها می‌شویم و می‌بینیم اگر چنین مبلغی را برای جشنواره‌های ادبی ما اعلام کنند خودش چه انگیزه‌ای می‌شود برای نوشتن!

وقتی در جلسات و نشست‌های ادبی آمد و شد داریم به شنیدن برخی سوالات عادت می‌کنیم! گویی که هیچ وقت فضا برای نقد از برخی شاعران نویسندگان باز نیست و همیشه با واکنش‌هایی روبه‌رو می‌شود. ماجرای انتقاد از احمد شاملو، شاعر بزرگ کشورمان هم یکی از همین ماجراهاست که اگر کسی بخواهد از وی انتقاد کند، باید پاسخگوی بسیاری باشد... هفته گذشته که بهاءالدین خرمشاهی به شهر کتاب مرکزی آمده بود تا با مخاطبانش گپ و گفتی داشته باشد، برخی سوالات مطرح شد و ماجرا رسید به همین موضوع انتقاد از شاملو! که وی پاسخ داد:عده‌ای انتقاد می‌کنند که چرا به شاملو اعتراض دارید، اما از کار در کتاب «حافظ به روایت کیارستمی» دفاع می‌کنید؟

مساله این است شاملو و کیارستمی هر دو از شیوه «روایت» کتاب استفاده کرده‌اند، با این تفاوت که شاملو ادعا دارد و ادعا می‌کند، اما کیارستمی هیچ ادعایی ندارد. از طرفی دیگر شاملو بسیاری از ابیات درخشان حافظ را حذف کرده و شعرهای بد را نگه داشته است و بیش از 40 غزل درخشان حافظ را در انتخاب‌هایش نیاورده است. کار شاملو قابل دفاع نیست، هرچند شاعر بزرگی است، اما در این زمینه حرفی برای گفتن نداشت.

با نگاهی کوتاه به بخش ادبیات خبرگزاری‌ها و سایت‌های مختلف می‌بینیم کتاب‌های شعر زیادی منتشر می‌شوند، در حالی که خبر تجدید چاپ آنها را بندرت می‌بینیم و این نشان می‌دهد بسیاری از مجموعه‌های شعر، فروش چندانی ندارند و با اقبال مردم مواجه نمی‌شوند. احمد پوری، شاعر درباره این موضوع گفته است: یکی از دلایل مهم وضع فعلی نشر شعر، این است که شعر خوب کم است. خوب بودن شعر در زمینه اشعار خارجی هم صدق می‌کند. می‌توانم به مجموعه شعر پابلو نرودا اشاره کنم که ترجمه‌اش با خودم بود و به چاپ بیستم رسید. استقبال از این آثار نشان می‌دهد که شعر هنوز مخاطب دارد، اما چون شعر خوب کم است، مخاطب سعی می‌کند با گزینش با آثار روبه‌رو شود و این گزینش هم کم‌کم وسواسی شده و در نتیجه ناشر هم جرات نمی‌کند شعر هر شاعری را منتشر کند و به سراغ آثار شاعران معروف می‌رود.